Նախագահ Արմեն Սարգսյանի հրաժարականից հետո հաճախ են հնչում գնահատականներ, թե նրա հեռանալուց հետո կառավարող մեծամասնությունը կնշանակի իր նախընտրելի նախագահի թեկնածուին (Արմեն Սարգսյանը Սերժ Սարգսյանի նշանակածն էր) և այդպիսով իշխանությունը կդառնա միատար, միաբևեռ, կվերանա հակակաշռությունը: Առերևույթ այդպիսին թվացող իրավիճակը գործնականում բոլորովին այդպիսին չէ կամ չի եղել այդպիսին: Այսինքն, Հայաստանում 2015 թվականին կատարված Սահմանադրության փոփոխությունից հետո նախագահը չի ունեցել իշխանության բևեռ լինելու համար անհրաժեշտ լիազորություն: Նախագահը ունեցել է խորհրդանշական դեր, որում՝ գործադիր իշխանությանը կամ խորհրդարանական մեծամասնությանը հակառակ գնալու պարագայում, նրա լիազորություններն ըստ էության շրջանցվում էին և նախատեսված էին դրա համար անհրաժեշտ հնարավորություններ: Դրան ականատես եղանք ԳՇ պետի շուրջ ստեղծված իրավիճակում, դրան ականատես ենք եղել մի շարք օրենքների հարցում, որոնք նախագահը չստորագրեց, սակայն օրեր անց դրանք ուժի մեջ մտան ԱԺ նախագահի ստորագրությամբ: Եվ սա նաև բնական ու տրամաբանական է, քանի որ չի կարող առաջնային ներկայացուցչական մանդատ ունեցող միակ ինստիտուտի միջոցով ընտրվող նախագահը որևէ կերպ ուժեղ լինել իրեն ընտրող ինստիտուտից: Այլ կերպ ասած, «տեղակալը» չի կարող լինել «տնօրենի» հակակշիռ: Այդպիսի իրավիճակ հնարավոր է լոկ այն դեպքում, երբ Հայաստանում իրականացվում է ստվերային կառավարում, իսկ պետական կառավարման ինստիտուցիոնալ կառուցվածքը լոկ ցուցանակ է դրա համար: Այսինքն այն, ինչ կար մինչև 2018 թվականը:
Արմեն Սարգսյան նախագահը կարող էր բևեռ լինել հենց այդ համակարգում, այն էլ իհարկե Սերժ Սարգսյանի «խնամակալությամբ»: Իսկ Սարգսյանն ուներ Արմեն Սարգսյանի տրամաչափի գործչի կարիք, հաշվի առնելով այն խնդիրները, որ նա ուներ իշխանական համակարգում: Թավշյա հեղափոխությունից հետո Հայաստանի կառավարման համակարգի տրամաբանությունը փոխվեց: Կոռուպցիոն «ողնաշարով» համակարգը փորձ է արվում բերել պետական կառավարման ինստիտուցիոնալ ողնաշարի դաշտ: Այստեղ է, որ առաջանում է խնդիր՝ առաջին հերթին նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող գործիչ Արմեն Սարգսյանի ընդհուպ միջազգային մասշտաբի տրամաչափի և կենսափորձի, ու նախագահի ինստիտուտի խորհրդանշական լիազորությունների մեղմ ասած անհամարժեքությամբ: Դրան գումարվում են ներքաղաքական հանգամանքներն ու առանձնահատկությունները, ու գործնականում ստացվում է ճգնաժամահեն մի իրավիճակ: Իր տրամաչափին համարժեք դերակատարման հասնելու պարագայում Արմեն Սարգսյանը պետք է գնար գործողությունների, որոնցով օժտված չէր: Եթե դրանք խրախուսում է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը՝ որն օժտված է իշխանությամբ, ապա ճգնաժամ գործնականում չկա, թեև այդ պարագայում էլ անկասկած է, որ Արմեն Սարգսյանը պետք է գործի Նիկոլ Փաշինյանի շահերի տրամաբանության ներքո: Իսկ դրանք ունեն բազմաթիվ նուրբ շերտեր՝ ներքին և արտաքին օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ հանգամանքներով պայմանավորված: Մինչդեռ դա էլ խնդիր է, որովհետև անհնար է հաշվի չառնել որպես գործիչ Արմեն Սարգսյանի տրամաչափը, որը թերևս անմրցակից է Հայաստանում:
Այդպիսով, Արմեն Սարգսյանը, և ընդհանրապես որևէ նախագահ՝ առկա սահմանադրական լիազորությունների շրջանակում կարող է հակակշիռ լինել միայն իր լիազորությունների գերազանցման տրամաբանություն ունեցող ստվերային գործունեությամբ: Իսկ դա բավականին վտանգավոր ու քայքայիչ է, թե Արմեն Սարգսյանի համար, թե Հայաստանի համար: Արմեն Սարգսյանը չգնաց այդ ճանապարհով: Բայց, նրա հեռանալը հավասարակշռության կամ հակակշռության խախտում չէ, որովհետև դա բացառվում է ՀՀ Սահմանադրությամբ նախատեսված կառավարման մոդելով: Ըստ այդմ, Սարգսյանի հեռանալով իշխանությունը Հայաստանում ամենևին չի դառնում միաբևեռ: Այն միաբևեռ է ըստ Սահմանադրության, որ ընդունվել է 2015 թվականին: Միևնույն ժամանակ, այստեղ էլ սակայն կա հարաբերականություն, որովհետև այդպիսին է խորհրդարանական կառավարման տրամաբանությունը ընդհանրապես: Այսինքն, իշխանության «բաղադրությունը» որոշում է ընտրությունը: Եթե հանրությունը 50 տոկոսից ավելի ձայն տալիս է մեկ ուժի, ապա փաստորեն ձևավորում է մեկ ուժի իշխանություն: Եթե ոչ, ապա իշխանությունը դառնում է կոալիցիոն: Առանցքային, գլխավոր հարցը այն է, որ այդ իշխանությունը ձևավորվի ազատ և օրինական ընտրությամբ, և գործի օրինականության շրջանակում:
