Ռուսաստանը կոչ է անում Հայաստանին ու Ադրբեջանին ընդունել Մինսկի խմբի համանախագահներին, հայտարարել է ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Զախարովան, ճեպազրույցի ընթացքում անդրադառնալով Մինսկի խմբի համանախագահների ռեգիոնալ այցի թեմային: Այդ այցը ծրագրված է վաղուց, դեռևս 2021 թվականի սեպտեմբերից, սակայն տեղի չի ունենում, քանի որ Ադրբեջանը այցի հետ կապված թելադրում է պայմաններ, որոնք իրենց հերթին ընդունելի չեն Հայաստանի համար:
Այն, որ Ադբեջանը խոչընդոտում է Մինսկի խմբի համանախագահության աշխատանքին, հատկապես երբ խոսքը վերաբերում է Արցախի հակամարտությանն առնչվող բովանդակությանը, բաց տեքստով ազդարարում է Բաքվի ղեկավար Ալիևը: Սրան զուգահեռ սակայն, թերևս փոքր ինչ մոլորություն է մտածել, թե Ալիևն ունի այնքան քաղաքական կշիռ, որ կարող է իրեն թույլ տալ խոչտընդոտել ՄԱԿ ԱԽ անդամ միջուկային երեք տերությունների քաղաքական աշխատանքին, եթե այդ աշխատանքը նրանց համար ունի համադրված կարևորություն և ներդաշնակ համակարգվածություն: Այլ կերպ ասած, ինչպես նկատել էի օրեր առաջ, Մինսկի խմբի համանախագահների ռեգիոնալ այցը թերևս չի ստացվում առաջին հերթին և առավելապես հենց համանախագահների ներսում եղած ինչ-ինչ հանգամանքների պատճառով, իսկ Բաքուն պարզապես փորձում է օգտվել այդ հնարավորությունից: Ահա այս համատեքստում ուշագրավ է, թե արդյո՞ք Ադրբեջանը «կանսա» Ռուսաստանի ԱԳՆ խոսնակի շուրթերով հնչեցված կոչին և կընդունի Մինսկի խմբի համանախագահներին: Եթե դա տեղի ունենա, ապա փաստացի կարող է նշանակել, որ համանախագահների ռեգիոնալ այցը գործնականում ավելի շուտ խոչընդոտվել կամ արգելքի է հանդիպել հենց Ռուսաստանում, իսկ Բաքուն եղել է ընդամենը գործիքը: Սա իհարկե որոշակիորեն հարաբերական և պայմանական եզրահանգում է, որովհետև, եթե Բաքուն «չանսա» Զախարովայի կոչին, դա դեռ չի նշանակում, որ Ռուսաստանն ուրեմն որևէ պատասխանատվություն չունի և պատասխանատվությունը Բաքվի դաշտում է իրապես: Պատասխանատվությունը մեծ հաշվով առաջին հերթին համանախագահ եռյակի դաշտում է: Եթե եռյակն ուզում է աշխատել, ապա այդ աշխատանքի դինամիկան և ինտենսիվությունը նախ և առաջ կախված է հենց այդ ցանկությունից, հետո նոր միայն տարբեր այլ գործոններից: Սա չի նշանակում, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը ոչինչ են:
Ամբողջ հարցն այն է, որ Մինսկի խմբի համանախագահության արդյունավետ աշխատանքի, շոշափելի քաղաքական դերակատարման համար համանախագահների ռեգիոնալ այցը ամենևին էլ ճակատագրական կամ «անփոխարինելի» հանգամանք չէ: Համանախագահները կարող են աշխատել նաև առանց ռեգիոն այցի: Մինչդեռ, որքան էլ այդ այցը իհարկե կարևոր է, չկա նաև համանախագահների աշխատանքի կամ դրա մեծ ցանկության այլ «արտառեգիոնալ» դրսևորում: Մեծ հաշվով սա նաև զարմանալի կամ անսպասելի չէ, հաշվի առնելով այն զարգացումները, որոնք կենտրոնացածծ են ուկրաինական ուղղությամբ և որտեղ ներգրավվածություն ունեն համանախագահ բոլոր երկրները, և հատկապես երկու խոշորները՝ ԱՄՆ ու Ռուսաստանը: Ըստ ամենայնի համանախագահության ձևաչափի դինամիկան կախված է լինելու ուկրաինական ուղղությամբ հանգուցալուծումից:
