Թշնամու խլած կյանքերի կողքին, հայկական բանակի զինծառայողներն են միմյանցից կյանքեր խլում: Անկասկած է, որ խնդրի արմատը լոկ բանակում չէ: Ավելին, արմատը գուցե ընդհանրապես բանակում չէ, այլ գալիս է բանակ հանրային տարաբնույթ շրջանակներից, ենթամշակութային շերտերից՝ քրեական, թաղային, փողոցային, գալիս է անգրագիտության հետևանքով, թերի կրթության, ընտանիքներում տարաբնույթ սոցիալ-հոգեբանական խնդիրների և խեղումների հետևանքով: Այդ իմաստով, պատասխանատվության արմատն էլ հանրային կյանքում է, թե կրթական և մշակութային իրադրության համար պատասխանատու պետական հաստատություններում, թե հանրային այլ ինստիտուտներում:
Միաժամանակ, պատասխանատվությունը շարունակվում է բանակում, կամ բանակում շարունակվել է անպատասխանատվությունը, երբ տարիներ շարունակ չի արվել խնդիրը լուծելու համակարգային, հայեցակարգային մոտեցման փորձ: Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է իրավապաշտպաններ Արման Վեզիրյանի և Զարուհի Հովհաննիսյանի հետ
