ՀԱՊԿ խաղաղապահ ուժերի կազմում Ղազախստան մեկնած հայաստանյան ստորաբաժանումը վերադառնում է Հայաստան: ՀԱՊԿ խաղաղապահ ուժերը դուրս են գալիս Ղազախստանից, ուր արագորեն տեղակայվեցին հունվարի 7-ին՝ հայտնի զարգացումների բերումով: Այժմ ՀԱՊԿ-ը սկսում է խաղաղապահ ստորաբաժանման դուրսբերման գործընթացը, որն ըստ Ղազախստանի իշխանության և ըստ ՌԴ պաշտպանության նախարարի, կտևի տասը օր: Թերևս կասկած չկա, որ Ղազախստանում կմնան ռուսական որոշակի խմբեր, որոնք կապահովեն հետագա քաղաքական գործընթացում Ռուսաստանի ազդեցությունն ու իրավիճակին արագ արձագանքման կարողությունը, ըստ անհրաժեշտության: Ավելին, պետք չէ բացառել անգամ, որ ՀԱՊԿ խաղաղապահ ստորաբաժանում ուղարկելը ընդամենը այդ խմբերի տեղակայումն ապահովող խողովակ էր ՌԴ համար:
Հայաստանը չխոչընդոտեց այդ խնդրի կատարմանը, լավ հասկանալով, որ Ռուսաստանի համար այն ուներ չափազանց մեծ նշանակություն: Եթե Մոսկվան չէր կատարում այդ խնդիրը, ապա դա նշանակում էր ձախողում: Այդ ձախողման համար պատասխանատու էր լինելու Հայաստանը, ինչը բնականաբար հանգեցնելու էր քաղաքական հետևանքի: Իրադրությունն իհարկե չի սահմանափակվում լոկ այդ տրամաբանությամբ, սակայն ինքնին այդ հանգամանքը բավարար է պատկերացնելու համար այն միջավայրը, որում կայացվել է Հայաստանի որոշումը: Բարեբախտաբար չիրականացան այն ապոկալիպտիկ «կանխատեսումները», որ արվում էին հայկական ստորաբաժանման մասնակցության կապակցությամբ:
Հայկական ուժերը վերադառնում են տուն և այսօր արդեն հարց է առաջանում, թե ինչ շահեց Հայաստանը այդ ակցիային մասնակցելուց: Այստեղ է սակայն, որ կարևոր է վերը արված դիտարկումը Ռուսաստանի խնդիրների և դրանց արգելակման ռիսկերի վերաբերյալ: Միայն այն, որ Հայաստանը կարող էր էապես կորցնել այդ արգելակը դառնալու պարագայում, և չգնաց այդ ռիսկին և չարգելակեց, արդեն իսկ հարաբերականորեն դրական է Հայաստանի համար:
Հարաբերականորեն, որովհետև եվրասիական միջավայրում Հայաստանի համար խորապես դրական հեռանկար առնվազն առայժմ որևէ կերպ չի ուրվագծվում: Սակայն մյուս կողմից, Հայաստանը չի կարող ուղղակի լքել այդ միջավայրը, որովհետև այդ ռազմա-քաղաքական միջավայրը կազմավորվում է թե քաղաքական, տնտեսական ու անվտանգային շահերի ու գործոնների համախմբով, թե դրան «ներդաշնակ» և դրանք զգալիորեն պայմանավորող աշխարհագրական հանգամանքով:
Ըստ այդմ, առնվազն այս փուլում Հայաստանը պետք է կարողանա այդ միջավայրում մանևրել առավելագույնը և խուսափել կորուստներից, ու այդ հարցում հաջողելն արդեն իսկ կարող է դիտվել ձեռքբերում: Կարո՞ղ է Հայաստանը հավակնել ավելիին, սա իհարկե կախված է, թե Ղազախստանի «հիմքով» ինչ քննարկումներ են լինելու ռուս-ամերիկյան և ռուս-թուրքական տիրույթում, որոնց միջակայքում ի դեպ ծավալվում է հայ-թուրքական գործընթացը, որի շրջանակում հատուկ բանագնացների առաջին հանդիպումն այսօր Մոսկվայում է: