Հունվարի 14-ին Մոսկվայում կկայանա հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացին ուղղված՝ այդ աշխատանքի համար երկու երկրների հատուկ բանագնացների առաջին հանդիպումը: Ինչ սպասել ԱՄՆ-ում Թուրքիայի նախկին դեսպան Սերդար Քըլըչի և Հայաստանի ԱԺ փոխնախագահ Ռուբեն Ռուբինյանի առաջին հանդիպումից: Թերևս պետք է սպասել երկրորդ հանդիպման: Այսինքն, եթե առաջին հանդիպումից ոչ շատ երկար ժամանակ հետո տեղի ունենա երկրորդը, սա արդեն հնարավոր կլինի համարել առաջին հանդիպման ողջունելի արդյունք, հատկապես նկատի ունենալով այն, որ հանդիպումը տեղի է ունենում բավականին բարդ աշխարհաքաղաքական միջավայրում:
Հայ-թուրքական առաջին հանդիպմանն ընդառաջ բավականին հակասական իրավիճակ է ռուս-թուրքական և ամերիկա-ռուսական հարաբերություններում, ինչը անկասկած իր ազդեցությունն է թողնելու հայ-թուրքական գործընթացի վրա: Ըստ այդմ, առաջին հանդիպումից հետո շարունակությունն արդեն իսկ կարող է թողնել դրական տպավորություն: Առանձնապես այլ մեծ սպասելիքներ ունենալ թերևս չարժե, թե հենց վերը նկարագրված բարդ միջավայրի, թե նաև ընդհանրապես Հայաստանի և Թուրքիայի համար բովանդակային բավականին էական տարբեր մոտեցումների ու դիրքորոշումների, միաժաանակ առկա պատմա-քաղաքական բարդ խնդիրների պայմաններում:
Բոլոր դեպքերում անկասկած է այն, որ Հայաստանի համար հայ-թուրքական ուղիղ հաղորդակցության միջավայրի ձևավորումն ու ուղիղ հաղորդակցության մեխանիզմի հաստատումը կարևոր են նվազագույնը արտաքին և անվտանգային քաղաքականության առավել լայն խաղի կամ մանևրի հնարավորության տեսանկյունից: Սրան զուգահեռ, կասկածից վեր է և այն, որ հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման գործընթացում հայկական դիրքերի ամրությունը կախված է նաև ԱՄՆ և Ռուսաստանի հետ աշխատանքի արդյունավետությունից: Այդ ամենով հանդերձ, առանցքային է լինելու և հենց միմյանց հետ ԱՄՆ ու Ռուսաստանի աշխատանքը և հատկանշական է, որ հայ-թուրքական առաջին հանդիպումը նշանակվել է ամերիկա-ռուսական բանակցությունից անմիջապես հետո:
Այդ բանակցությունն առերևույթ անզիջում իրավիճակ է և ազդեցության գոտիների համար կոշտ պայքար: Այդ իրավիճակն արտաքուստ առավել հարմար է դարձնում Թուրքիայի մանևրը: Մյուս կողմից սակայն, այդուհանդերձ անորոշ է, թե ամերիկա-ռուսական քննարկումները ինչ համատեքստում են շոշափում Կովկասը, որի «ողնաշարային» հարցը ըստ էության հայ-թուրքական խնդիրն է:
