Հայաստանում շատերն արդեն արձանագրում են Ռուսաստանի հաղթանակն ու Թուրքիայի պարտությունը Ղազախստանում: Այդ արձանագրումները սակայն բավականին նման են ավելի քան երկու տասնամյակ գերիշխած այն մտայնությանը, որ սնուցվում էր հանրային գիտակցություն նաև թե պետական, թե մերձիշխանական խողովակներով, թե Ռուսաստանը Թուրքիային երբեք թույլ չի տա հաստատվել Կովկասում, մտնել Կովկաս, ունենալ ռազմական ներկայություն, առավել ևս պատերազմ սկսել Արցախի ու Հայաստանի դեմ, էլ չասած՝ պարտության մատնել Հայաստանն ու Արցախը:
Ավելի քան երկու տասնամյակ իշխող համակարգի հարմարավետության ապահովման նպատակով վարվող այդ քարոզչությունը դաժան և ցավագին կերպով պայթեց հազարավոր զինվորների, սպաների, կամավորների, և մեծ հաշվով մի ամբողջ սերնդի ու պետության գլխին: Իհարկե «մաշկին մոտ» լինելու տեսանկյունից համեմատելի չեն այդ արցախյան գոտին և ղազախական տափաստանները, սակայն կասկածից վեր է, որ իրավիճակն ունի շղթայական տրամաբանություն: Դեռևս 44-օրյա պատերազմի օրերին առիթ ունեցա կարծիք արտահայտել, որ հաջողության դեպքում Թուրքիայի հաջորդ ուղղությունը լինելու է Կենտրոնական Ասիան, որտեղ ևս Անկարան փորձելու է Ռուսաստանին պարտադրել նոր ստատուս-քվո: Թվում է, որ Ղազախստանում այդ փորձը ձախողվեց, չստացվեց:
Այս փուլում անկասկած, սակայն միաժամանակ նկատելի է, որ Անկարան ուշքի է գալիս և փորձում է հարմարվել նոր իրողությանն ու մշակել դրանից բխող նոր մարտավարություն, նոր անելիքներ: Եվ այստեղ անկասկած Անկարան փորձելու է օգտվել ամերիկա-ռուսական բանակցության հնարավոր անարդյունավետությունից: Իսկ դա բացառված չէ, հետևաբար Ղազախստանում ռուսական հաղթանակը տոնելու փոխարեն, հայկական քաղաքական, քաղաքագիտական միտքը թերևս պետք է զբաղվի դիտարկումներով, թե ինչ պետք է անի Հայաստանը, եթե Թուրքիան ժամանակի ընթացքում օգտագործելով ամերիկա-ռուսական հնարավոր հակասությունները, կարողանա Կենտրոնական Ասիայում այդուհանդերձ որոշակի դիրքեր ամրացնել, միաժամանակ գործի դնելով նաև Ռուսաստանի ներսում եղած թյուրքական գործոնը: Հայաստանը պետք է պատրաստ լինի դրան, ըստ այդմ, ղազախական իրադարձություններին զուգահեռ, Հայաստանի համար այդուհանդերձ շարունակում է կարևոր մնալ հայ-թուրքական ուղիղ խոսակցության մեխանիզմի ձևավորման, կայացման անհրաժեշտությունը: Որովհետև Ղազախստանում թերևս անխուսափելի է ռուս-թուրքական ուղիղ խոսակցությունը՝ վաղ, թե ուշ, իսկ այդ դեպքում չկա որևէ երաշխիք, որ այդ խոսակցությունը դարձյալ չի պարունակի Հայաստանի համար ոչ ցանկալի երանգներ և ուղենիշներ:Հետևաբար, հայ-թուրքական ուղիղ խոսակցության հարցը հայկական քաղաքականության համար շարունակում է լինել օրակարգային և հիմնարար, որքան էլ անշուշտ օրակարգային էր Ղազախստանում թյուրքական առաջխաղացում թույլ չտալը, ինչի դեպքում անկասկած շատ ավելի բարդ էր լինելու Թուրքիայի հետ խոսակցությունը և Անկարան կենտրոնասիական ուղղությամբ հաջողության դեպքում բարձրացնելու էր իր «խոսքի» գինը նաև Հայաստանի համար: