Ղազախստանի և ՀԱՊԿ վերաբերյալ Հայաստանի որոշումների առնչությամբ հանրային դիտարկումներում հիշատակվում էր այն, որ ՀԱՊԿ խաղաղապահ ուժերի կազմում հայկական ստորաբաժանման ընդգրկման հարցը պետք է որոշվեր խորհրդարանի քննարկման արդյունքում: Այդ առնչությամբ ինչ տրամաբանությամբ է գործել կառավարությունն ու ինչպես, թերևս պետք է բացատրվի հանրությանը, սակայն բարձրաձայնվող հարցադրումների համատեքստում դիտարկենք ընդհանրապես ավելի լայն իրողություն:
Հայաստանում խնդրի առարկայի վերաբերյալ գնահատականներում ու մեկնաբանություններում խիստ հազվադեպ էին թե կողմ, թե դեմ դիրքորոշումների քաղաքականապես փաստարկված, բովանդակային դրսևորումները: Սրա պատճառները տարբեր են, սակայն հավաքական իմաստով հանգում են Հայաստանի համար «աքիլլեսյան գարշապարի» վերածված խնդրի՝ քաղաքական մտքի բացակայություն, քաղաքական մտքի իմիտացիոն դրսևորումների առատություն, քաղաքական ինստիտուտների գերակշռող մասի ձևային բնույթ, քաղաքական կաղապարների, մակերևութային միֆերի, ռեգիոնալ և աշխարհաքաղաքական գործընթացների և իրողությունների խորքային գնահատման ինստիտուցիոնալ և ավանդութային դպրոցների բացակայություն:
Հետևանքն այն է, որ Հայաստանի համար լրջագույն քաղաքական և ռազմա-քաղաքական իրողությունների առնչությամբ հասարակական-քաղաքական արձագանքների գերակշռող մասը թելադրվում են այս կամ այն պատճառից բխող անձնավորված մղումներից կամ քաղաքական ու քաղաքացիական դեկլարացիաներից, սկզբունքորեն հեռու մնալով բուն քաղաքական խնդիրներից ու հանգամանքներից: Այդ տեսանկյունից, օրինակ, դիտարկելով հենց Հայաստանի խորհրդարանի հանգամանքը, փորձենք հիշել՝ քանի՞ անգամ է անցնող ամիսների ընթացքում Հայաստանի խորհրդարանը դրսևորել քաղաքական լուրջ քննարկումների հակվածություն: Հայաստանի դեմ օգտագործվող արտաքին և անգամ թշնամական նարատիվների խորհրդարանական շրջանառության լուրջ տրամադրվածություն դրսևորվել է, խորհրդարանական ընդդիմությունը կարծես թե այլ բանով մտադիր էլ չէ զբաղվել, գոնե առայժմ թերևս չի էլ զբաղվել: Իսկ ահա Հայաստանի անվտանգային լուրջ, բովանդակային ուղենիշներ շոշափելն ու պատասխանատու կերպով դրանք քննարկման բերելը, Հայաստանի խորհրդարանի համար խորք երևույթ է: Ըստ այդմ, արհեստական են թվում դիտարկումները, թե Հայաստանում պետք էր հարցի վերաբերյալ խորհրդարանական քննարկում: Բացի հերթական անորակ աղմուկ-աղաղակից, խորհրդարանում չէր լինելու որևէ այլ պատկեր: Սակայն, կրկնենք, սա ընդհանուր հասարակական-քաղաքական «շրիշակի» հետևանք է, հետևաբար լուծումները բոլորովին խորհրդարանում չեն, ու գուցե նույնիսկ հասարակական-քաղաքական կյանքի ցուցանակային մակերևույթին չեն:
