ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենը և Թուրքիայի արտգործնախարար Չավուշօղլուն քննարկել են հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացն ու մասնավորապես այդ գործընթացում Թուրքիայի հատուկ բանագնացի նշանակումը: Ինչպես հայտնի է, Թուրքիան հատուկ բանագնաց է նշանակել Սերդար Քըլըչին, որը եղել է ԱՄՆ-ում Թուրքիայի դեսպան: Թե հատկապես ինչ համատեքստում են Բլինքենն ու Չավուշողլուն քննարկել գործընթացը, չի մանրամասննվում, սակայն այս տեղեկությունը բնականաբար ուշագրավ է այն հրապարակումների ֆոնին, որ հայտնվել են միջազգային մամուլում, մասնաբվորապես այն մասին, որ Թուրքիան հայ-թուրքական հարաբերության ուղղությամբ քայլեր կատարում է Վաշինգտոնի հորդորով՝ ունենալով այդ կերպ ԱՄՆ հետ լարվածությունը մեղմելու ձգտում: Վաշինգտոնը և Անկարան չեն հերքել մամուլի այդ տեղեկությունները: Դա անշուշտ հիմք չէ միարժեք եզրակացնելու, որ այդպիսով հաստատել են, սակայն այդուհանդերձ հատկանշական է, որ այդ տեղեկություններին զուգահեռ Վաշինգտոնն օրինակ մի քանի անգամ ողջունել է հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման ուղղությամբ աշխատանքը: Ընդ որում, սա ոչ թե նոր, այլ տարիների դիրքորոշում է:
Ավելին, բոլորովին վերջերս՝ 2021 թվականի ապրիլի 24-ի ուղերձում գործածելով ցեղասպանություն բառն ու նշելով, որ հայերի հանդեպ Օսմանյան Թուրքիայում կատարվածը ցեղասպանություն էր, ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենը և նրա վարչակազմը նաև պարզաբանել են, որ խնդիրն ու նպատակը հայ-թուրքական հաշտեցումն է, ոչ թե պատմական փաստերով հակադրության բորբոքումը: ԱՄՆ համար այդ քաղաքական գիծը ունի թերևս բավականին պարզ նպատակ: Հայկական հարցը մի կողմից խաղաքարտ է Թուրքիայի հանդեպ, մյուս կողմից հայ-թուրքական կարգավորումը խաղաքարտ է Ռուսաստանի հանդեպ, նաև որոշակիորեն Իրանի: Այս համատեքստում, ուշադրության են արժանի Հայաստանում տարածվող գնահատականները «ռուս-թուրքական դավադրության» մասին, որոնց հեղինակների կամ «գաղափարախոսների» համաձայն, Ռուսաստանը Թուրքիայի հետ պայմանավորված հանձնում է Հայաստանը Թուրքիային:
Ստացվում է, որ, եթե ԱՄՆ-ը ողջունում է հայ-թուրքական կարգավորմանն ուղղված աշխատանքը, ուրեմն մասնակի՞ց է Հայաստանը Թուրքիային հանձնելու գործընթացին: Այստեղ հետաքրքիր է նաև հանգամանքը, որ «ռուս-թուրքական» այդ պայմանավորվածության «տրիբբունները» որպես կանոն ներկայանում են ինտենսիվ արևմտամետության դիրքից: Բայց, փաստորեն ստացվում է, որ Արևմու՞տքն էլ մասնակից է «դավադրությանը»: Իրականում թերևս իրավիճակը փոքր ինչ այլ է:
Բանն այն է, որ հայ-թուրքական կարգավորման շատ, թե քիչ արդյունավետ գործընթացը կարող է որոշակի ճկունություն հաղորդել Հայաստանի արտաքին քաղաքականությանը: Այստեղ դաշտ է բերվում «ռուս-թուրքական դավադրության» միտքը, այդպիսով Հայաստանի հանրության շրջանում ձևավորելով, կամ փորձելով ձևավորել մերժողական վերաբերմունք այդ քաղաքական գործընթացի նկատմամբ, որն իրականում հենց կարող է լինել Հայաստանի և Արևմուտքի քաղաքական ընդհանուր վարքագծի առարկայական դրսևորում: Այլ կերպ ասած ստացվում է, որ «վառ արևմտամետության» դիրքերից ներկայացող ուժերը գործնականում աշխատում են այս ռեգիոնում Արևմուտքի քաղաքական առանցքային ծրագրերից մեկի՝ հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացի դեմ, որի միջոցով Միացյալ Նահանգները դիտարկում է կովկասյան ռեգիոնում եվրասիա-թյուրքական քաղաքական և ռազմա-քաղաքական ներդաշնակության օղակը ճեղքելու հնարավորություն: Ըստ այդմ հարց է առաջանում, թե ու՞մ կարող է ձեռնտու լինել «ռուս-թուրքական դավադրության» մտայնությամբ Հայաստանում հայ-թուրքական կարգավորման որևէ շատ, թե քիչ արդյունավետ խոսակցություն արգելափակելը, այդպիսով Հայաստանը շարունակելով արգելափակված պահել եվրասիա-թյուրքական օղակում: