Դեկտեմբերի 27-ի ասուլիսում երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը կրկնեց միտքը, թե «վարչապետ Փաշինյանի վարկանիշը մաշեցնելու են մինչև քոքը»:
Ինչ խոսք, առանց կրկնելու էլ թերևս կասկած չկար, որ Ռոբերտ Քոչարյանի գլխավորած ընդդիմությունը հավատարիմ է լինելու այդ ավելի վաղ հռչակած գծին, որովհետև հակառակ պարագայում այդ ընդդիմության վարքագծի մեջ նկատելի կլիներ փոփոխություն, շարժ դեպի քաղաքական բովանդակություն: Բայց, քաղաքական բովանդակության դաշտում երկրորդ նախագահը չի «փայլել» թե իր նախագահության տարիներին, թե Սերժ Սարգսյանի նախագահության տասնամյակում, երբ ըստ էության նրա գլխավոր դե ֆակտո մրցակիցն էր, և թե չի «փայլել» թավշյա հեղափոխությունից հետո, երբ հայտարարեց ակտիվ քաղաքականություն վերադարձած լինելու մասին: Ավելին, հենց այդ առումով էլ ակտիվ քաղաքականությունը Ռոբերտ Քոչարյանի համար թերևս անհարմար դաշտ է:
Բանն այն է, որ Քոչարյանը իրեն շատ ավելի հարմար է զգում հանրային տեսանելիության դաշտից դուրս, որտեղ նա կարող է գործի դնել իր գլխավոր հատկանիշները, որոնք կապված են ստվերային բնույթի գործունեության հետ: Սակայն, տվյալ պարագայում Ռոբերտ Քոչարյանի դիրքային հարցերը չէ, որ ունեն քննարկման կարիք: Այստեղ առանցքային է Հայաստանի հարցը,որտեղ գլխավոր ընդդիմության դերում ամրացել է մի ուժ, որը իր քաղաքական խնդիր է հռչակում ոչ թե սեփական վարկանիշի բարձրացումը, այլ իշխաության վարկանիշի մաշեցումը: Եվ, եթե այդ ուժի քաղաքական տրամաբանության ու շահերի առումով դա կարող է լինել անգամ ամենաօպտիմալ մարտավարությունը, Հայաստանի պետական շահի, հանրային շահի տեսանկյունից դա ամենավատն է, որ կարող է լինել: Որովհետև, ոչ թե սեփական վարկանիշի աճի, այլ իշխաննության վարկանիշի նվազման վրա աշխատող ընդդիմությունը տրամաբանորեն նպաստելու է երկրում հնարավորինս վատ իրավիճակ և մթնոլորտ ապահովելու ուղղությամբ, որովհետև հանրագումարում այդ ամենը իհարկե բերում է գործող իշխանության հանդեպ պահանջների կամ հիասթափության: Այդպիսի ընդդիմությունը կամա, թե ակամա խոստովանում է, որ անելու է հնարավորը, որպեսզի երկրում լինի վատ իրավիճակ, քանի որ բարվոք իրադրության պայմաններում ուղղակի, թե անուղղակի շահում է նաև իշխանությունը, եթե անգամ իրավիճակի բարվոք լինելու այս կամ այն հանգամանքը կամ դրանց մեծ մասը կապ չունենա էլ այդ իշխանության հետ: Այդպիսով, երկրորդ նախագահ Քոչարյանը ըստ էության հայտարարում է «որքան վատ՝ այնքան լավ» մոտեցման մասին, որ փաստորեն դավանում է Հայաստանի խորհրդարանի երկրորդ ուժը: Այս իրավիճակը արտացոլում է Հայաստանի խորքային խնդիրը և ուշադրություն պահանջում հենց այդ տեսանկյունից, այլ ոչ թե նախկին-ներկա կամ որևէ այդպիսի տրամաբանության:
Հայաստանի քաղաքական հեռանկարը շատ, թե քիչ կանխատեսելիության ճանապարհով կարող է զարգանալ այն դեպքում, երբ քաղաքական ներքին կյանքում առանցքային դերակատարները գործեն հանրության հետ հարաբերության համատեքստում սեփական վարկանիշի աճ ապահովելու, այլ ոչ դիմացինի վարկանիշը ամեն գնով մաշեցնելու տրամաբանությամբ: Մեծ հաշվով, Հայաստանի քաղաքական կյանքում գրեթե մշտապես գերիշշխել է հենց այդ տրամաբանությունը, ինչի հետևանքը եղել է այն, որ Հայաստանում որպես կանոն կարծրացել է իշխանությունը, հանրային վստահությունը կորցրել է ընդդիմությունը, հետաքրքրությունը կորցրել է քաղաքականությունը, և քայքայվել է Հայաստանի քաղաքական օրգանիզմի դիմադրողականությունը: Որովհետև այդ դիմադրողականությունը կարող է կառուցված լինել միայն ինքնաբավ մրցակցայնությամբ և գրավչությամբ իշխանության և համապատասխանաբար ինքնաբավ գրավչությամբ և մրցակցայնությամբ ընդդիմության առկայության պարագայում:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի