Իրանը հյուպատոսություն կբացի Կապանում: Դեկտեմբերի 29-ին տարածված այդ տեղեկությունը բավականին մեծ արձագանք է գտել Հայաստանի հանրային շրջանակներում: Կապանում հյուպատոսություն բացելու Իրանի որոշումը բնականաբար առավելապես դիտարկվում է հետպատերազմյան նոր իրողությունների և մասնավորապես այդ ամենի հետևանքով Սյունիքի շուրջ նոր իրադրության և զարգացումների համատեքստում: Այդ առումով, Իրանի որոշման հայաստանյան արձագանքներում նշմարվում են անգամ մտքեր, որ Թեհրանն այդպիսով ևս մեկ անգամ հաստատում է Սյունիքի հանդեպ իր մոտեցումները: Այստեղ թերևս շատ դեպքերում նկատի է առնվում այն, որ Թեհրանը պարբերաբար հայտարարել է ռեգիոնալ պետությունների սահմանների անձեռնմխելիության մասին, հայտարարելով, որ այդտեղ իր կարմիր գծերն են: Այդ հայտարարությունները Հայաստանում հաճախ ընկալվել են որպես Սյունիքի պաշտպանության պատրաստակամության դրսևորում: Ահա այդ տոնայնության և տրամաբանության մեջ է ընկալվում նաև Կապանում հյուպատոսություն բացելու Իրանի որոշումը:
Գործնականում սակայն, իրանյան որոշումները այդ առումով թերևս պետք է դիտարկել ոչ այնքան «Սյունիքի պաշտպանության», որքան Սյունիքի շուրջ իրանյան շահերի պաշտպանության միտված որոշումներ: Իսկ այդ շահերը իհարկե լոկ անվտանգային կամ քաղաքական չեն, այլ նաև տնտեսական: Այս տեսանկյունից, Կապանում Իրանի հյուպատոսության հանգամանքը նախ նշանակելու է Սյունիքում իրանյան մշտական այսպես ասած լեգալ ներկայություն, իրադարձությունների զարգացմանն անմիջական և ամենօրյա ռեժիմով թերևս մոտիկից հետևելու և տեղյակ լինելու համար, որովհետև Երևանում տեղակայված դիվանագիտական ներկայացուցչությունից պարբերական գործուղումները Սյունիք կարող են լինել հավելյալ տեխնիկական խնդիր: Առանցքային առումով, Կապանում Իրանի հյուպատոսությունը թերևս միտված է ռեգիոնալ հաղորդուղիների ապաշրջափակման գործընթացի որևէ արդյունքի պատրաստ լինելուն, ընդ որում թե անմիջական տեղեկացվածության առավել բարձր աստիճանի, թե նաև որևէ նոր իրավիճակի դեպքում տեխնիկական «օպերատիվության» համար: Ի դեպ, այստեղ գուցե ավելորդ չէ հիշատակել և այն, որ Կապան-Գորիս ավտոճանապարհի Կապանից ոչ շատ հեռու հատվածներից մեկը այսպես ասած ադրբեջանական ենթակայության ներքո, մաքսային ռեժիմով: Ըստ այդմ, առնվազն հարց է նաև, թե կա՞ Իրանի քայլի պարագայում որևէ կապ այդ հանգամանքի հետ, թեկուզ որևէ հեռանկարի իմաստով: Այդ իմաստով, Իրանի որոշումն անշուշտ ողջունելի է, սակայն ոչ այն պատրանքային պատճառով, որ Իրանը գալիս է Սյունիքը պաշտպանելու:
Ողջունելի է այն, որ այդ որոշումը հայ-իրանական տնտեսական և քաղաքական գործակցությունը առարկայորեն խորացնելու կոմունիկացիոն նոր հնարավորություն է, հատկապես Սյունիքի մարզի առումով, երբ հնարավորություն կլինի արդյունավետ աշխատել տեղում և ըստ այդմ ակնկալել այդ աշխատանքի ավելի մեծ արդյունավետություն տնտեսական իմաստով: Ըստ այդմ, հայկական հանրությունից պահանջվում է Թեհրանի որոշման ոչ թե ավելորդ գերագնահատում, այլ հնարավորինս պրագմատիկ գնահատում և դրա ընձեռած նոր հնարավորությունների դիտարկում երկկողմ շահավետությամբ աշխատանքի համար:
