Ամերիկացի կոնգրեսական, Կոնգրեսի հայկական հանձնախմբի համանախագահ Ֆրենք Փալոնը թվիթերյան գրառում է արել այն մասին, որ ԱՄՆ ազգային պաշտպանության ակտը հնարավորություն է տալիս, որ Նահանգները պատասխանատվության ենթարկի Թուրքիային ու Ադրբեջանին՝ Արցախի դեմ ռազմական հանցագործությունների համար: Ազգային պաշտպանության ակտը երկուշաբթի ստորագրել է ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենը:
Կոնգրեսական Փալոնը հավաստիացնում է, որ հետևողական է լինելու ակտի ընձեռած հնարավորությունների շրջանակում Ադրբեջանի և Թուրքիայի ռազմական հանցագործությունները փաստագրելու հարցում: Պետք է ողջունել կոնգրեսականի մղումն ու ջանասիրությունը հայկական հետաքրքրություն ներկայացնող հարցերում: Միաժամանակ սակայն, նկատելի է, որ նրա գրառում մեկնաբանությունը հայկական հանրության շրջանում առաջացրել է հերթական, թերևս իռացիոնալ մի սպասում է առ այն, որ Վաշինգտոնը պատերազմի համար պատասխանատվության է ենթարկելու Թուրքիային ու Ադրբեջանին: Իռացիոնալ այդպիսի սպասումները մեծ հաշվով թվում են անվնաս, սակայն ամբողջ հարցն այն է, որ այդպիսի սպասումներով կամա, թե ակամա սնուցվող հանրությունը «դիմադրունակ» է դառնում ռացիոնալության հանդեպ: Ինչպես օրգանիզմը, երբ ընդունում է չափից շատ հակաբիոտիկներ, սկսում է դրանց հանդեպ ձևավորել կայուն ազդեցություն և անհրաժեշտ պահին դրանք այլևս չեն օգնում կարիքն ունեցող հիվանդին: Հայկական հանրությունն այս տարիների ընթացքում այնքան է սնվել «իռացիոնալ հակաբիոտիկներով», որ կարծեք թե «կայուն դիմադրություն» է ձևավորվել ռացիոնալության հանդեպ: Եվ, եթե դեռևս հաղթանակած կարգավիճակում հասարակությունը չէր զգում այդ խնդիրը, կամ պետության հարցում այն չէր զգացվում, ապա ցավագին ռազմական պարտությունից հետո խնդիրը դառնում է ավելի սուր: Ըստ այդմ, ամերիկացի բարեկամ կոնգրեսականները թերևս պետք է ավելի զգույշ լինեն այդօրինակ բարձրաձայնումներում, ձևակերպումներում, առավել ևս, երբ իրենք էլ թերևս ամենից լավ են պատկերացնում, որ մեղմ ասած չկան քաղաքական նախադրյալներ, որոնք թույլ կտան դիտարկել Թուրքիային և Ադրբեջանին ռազմական հանցագործությունների համար ԱՄՆ պատասխանատվության ենթարկելու անգամ թույլ հավանականություն:
Ըստ այդմ, այստեղ թերևս պահանջվում է հրապարակային խոսքի բծախնդրություն, հատկապես այն պարագայում, երբ հայ-ամերիկյան հարաբերության խորացման կարևորագույն խնդիրը այսօր առավել քան երբևէ պահանջում է գործնական ռացիոնալություն հանրային և քաղաքական բոլոր մակարդակներում: Այդ իմաստով, երկկողմ հարաբերության թերևս ներկայիս հրամայականը հայ-ամերիկյան տնտեսական կապի խորացումն է, տնտեսական փոխադարձ հետաքրքրությունների միտված գաղափարների գեներացիան, որտեղ բնականաբար առանցքային մասնակցություն կարող են ունենալ հանրային նախաձեռնող խմբերը, տնտեսական շրջանակները, այդ թվում հատկապես ԱՄՆ հայկական սփյուռքի երիտասարդ շերտերը, որոնք բավականին ադապտացված են ամերիկյան տնտեսության արդիական սխեմաներին և միտումներին, տեխնոլոգիական վերափոխումներին: Հայ-ամերիկյան կոնկրետ գործի ժամանակն է:
