«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ուկրաինահայ քաղաքական վերլուծաբան Մարատ Հակոբյանը։
-Պարոն Հակոբյան, ռուս–ուկրաինական հարաբերությունները շարունակում են մնալ լարված, փորձագետները հավանական են համարում նաեւ նոր պատերազմական գործողությունները։ Ինչքանով է դա հավանական եւ ինչ անդրադարձ կունենա մեր տարածաշրջանի վրա։
–Պատերազմն առանձնապես չի դադարել, Ուկրաինայի դեմ ագրեսիան շարունակվում է։ Հակամարտությունը հիբրիդային բնույթ է կրում և ազդում է ոչ միայն երկու երկրների հարաբերությունների վրա։ ԵՄ-ն և ՆԱՏՕ-ն աջակցում են Ուկրաինայի տարածքային ամբողջականությանը բոլոր հնարավոր ձևաչափերով, իսկ Ռուսաստանի Դաշնության արբանյակները գտնվում են Կրեմլի կողքին։ Առճակատման հետևանքներն իրենց անդրադարձն են ունենում նաև մոտակա շրջանների վրա, որոնցից մեկն է Հարավային Կովկասը։ Հերթական ռազմական սուր փուլի սկսվելու դեպքում հակամարտությունը կազդի նաև հակառակ ճամբարներում գտնվող երկրների հարաբերությունների վրա։
–Մայդանի հայտնի իրադարձություններից հետո նկատելի էր հայ–ռուսական հարաբերություններուշ որոշակի սառնություն . Կարծում եք նոր իշխանությունների օրոք իրավիճակ փոխվե՞լ է, անցնող տարում երկկողմ հարաբերություններում առաջընթաց գրանցվե՞լ է։
-Այսպես ասենք․մի շարք քայլեր արվեցին իրավիճակի բարելավման ուղղությամբ, սակայն հիմնական քաղաքական խնդիրները մնացին չլուծված։
–Զելենսկի–Փաշինյան շփումների, հանդիպումների բացակայությունն ինչո՞վ է պայմանավորված
-Ամենաբարձր մակարդակով շփումների բացակայությունը պայմանավորված է չձևակերպված երկկողմ օրակարգով, որի պատճառները խորապես քաղաքական են։ Հայաստանի նախկին քաղաքական վերնախավի մի շարք քայլերը անվստահության մթնոլորտ են ստեղծել։ Սա վերաբերում է կոնկրետ քաղաքական բաղադրիչին, մնացած բոլոր ոլորտներում ամեն ինչ շատ ավելի լավ է. սփյուռքը հանրային դիվանագիտության մակարդակով կամուրջներ է կառուցում, իսկ գործարար շրջանակները համագործակցում են և հաստատում փոխշահավետ համագործակցություն այն ոլորտներում, որտեղ դա հնարավոր է անել առանց քաղաքական բաղադրիչի։
-Ուկրաինայում ՀՀ նոր դեսպանի նշանակումն ինչպես եք գնահատում, դեսպանի դերակատարությունը երկկողմ հարաբերություններում ինչ նշանակություն ունի։ –
-Դեսպանի անձը մեծ նշանակություն ունի, բայց իրավիճակը փոխելու համար վճռորոշը իշխող թիմի քաղաքական կամքն է։ Ցավոք սրտի, մենք դեռ չենք տեսել այն քայլերը, որոնք կարող են ազդել իրավիճակի վրա։ Ինձ մոտ տպավորություն է ստեղծվում, որ Հայաստանի նոր քաղաքական էլիտան չի համարձակվում կարգավորել կոնկրետ հարցեր, փոխարենը փորձում է իրավիճակը հավասարակշռության բերել այլ հարթություններում։ Եթե այո, ապա դա անիմաստ զբաղմունք է։
