«Արցախի Հանրապետության Ազգային ժողովը, վերահաստատելով Արցախի ժողովրդի և իշխանությունների դիրքորոշումը Արցախի Հանրապետության ինքնիշխանության և անկախության հարցում, հայտարարում է՝ անընդունելի է առանց Արցախի իշխանությունների տեսակետը հաշվի առնելու դիրքորոշում հայտնելը, քանի որ Արցախի ապագայի հարցով որոշում ընդունելու իրավասություն ունեն միայն Արցախի Հանրապետության քաղաքացիների կողմից ընտրությունների միջոցով ձևավորված իշխանությունները»: Այդպես է եզրափակվում Արցախի հանրապետության խորհրդարանի հայտարարությունը, որ ընդունվել է դեկտեմբերի 27-ի արտահերթ նիստում և որն ըստ էության պատասխան է Հայաստանի վարչապետի հայտարարությունների, որ արցախյան հարցի, բանակցային ժառանգության վերաբերյալ նա արել էր դեկտեմբերի 24-ի ասուլիսում:
Արցախի խորհրդարանի ուժերը միանգամայն ունեն այդ հայտարարությունների քննադատության, դրանց թեմայի վերաբերյալ սեփական կարծիքի և քաղաքական գնահատականի իրավունք: Ի վերջո, հենց դրա համար են նրանք մոտ երեսուն տարի Արցախի քաղաքական ուժ, Արցախի խորհրդարան, արցախյան քաղաքական դաշտ: Եվ այստեղ է գլխավոր հարցը՝ ինչու՞ են նրանք այդ մոտ երեք տասնամյակից վերջին մոտ երկու տասնամյակը հիմնականում աչքի ընկել ոչ թե քաղաքականությամբ, այլ լռությամբ: Առավել ևս, երբ Արցախի քաղաքական ուժերը թերևս տեղյակ են եղել բանակցային գործընթացի այն ոչ շահեկան տրանսֆորմացիայից, որ ներկայացրել է Նիկոլ Փաշինյանը դեկտեմբերի 24-ին: Իհարկե այս պարագայում ժամանակ չծախսենք այդ հարցադրումը անելու համար՝ «թե ինչո՞ւ չէին խոսում Սերժի ժամանակ»: Այդ «ստանդարտ» հետհեղափոխական ձևակերպման տեղը և ժամանակը չէ:
Ամբողջ հարցն այն է, որ Արցախի խորհրդարանը ներկայիս հայտարարությունից հետո ուղղակի պարտավոր է զբաղվել քաղաքականությամբ: Իսկ քաղաքականությամբ զբաղվելն էլ պարզապես Արցախի խորհրդարան լինելն ու պատգամավորական մանդատի սոցիալական հմայքը տնօրինելը չէ: Արցախի խորհրդարանը կատարել է մի քայլ, որի կոնցեպտուալ շարունակության բացակայության պարագայում այդ քայլը դառնում է Հայաստանի քաղաքական ղեկավարության հասցեին պարզ շանտաժ, ոչ ավելին, ինչպիսին օրինակ իրենց թույլ են տալիս Ադրբեջանը կամ այլ արտաքին խմբեր: Արցախյան քաղաքական սուբյեկտությունը Հայաստանի քաղաքական ղեկավարության հայտարարությունների «մոնիտորինգը» և ստացված արդյունքից բխող լռությունը կամ դժգոհ հայտարարությունը չէ, այլ արցախյան հարցի բարդ գործընթացում սեփական շահերի սպասարկմանն ուղղված քաղաքական բովանդակության մշակումն ու միջազգայնացման ջանքը, որը կարող է մի կողմից հետաքրքիր լինել առնվազն միջնորդ երկրների համար, մյուս կողմից նրանց համար ձևավորել Արցախի ժողովրդի տարրական իրավունքների հանդեպ պատասխանատվության նոր միջավայր: Հասկանալի է, թե ինչու՞ են հիմնականում լռել Սերժ Սարգսյանի կամ Ռոբերտ Քոչարյանի նախագահության շրջանում: Լռել են, որովհետև դա էր Հայաստանում ձևավորված քրեաօլիգարխիկ համակարգի շահառուի կարգավիճակ ստանալու գինը: Այդ համակարգը կայացրել էր իր ընտրությունը, որ ամեն ինչի գինը պետք է վճարեն Հայաստանն ու Արցախը:
