Վրաստանի նախկին նախագահ Միխայիլ Սահակաշվիլին այսպես ասած «Արևմտյան հռչակագիր» է հրապարակել Գորիի զինվորական հոսպիտալից, որտեղ անցնում է նրա կալանքը: Այդ հռչակագրում նա խոսում է այն մասին, որ 3+3 ձևաչափին Վրաստանի անդամակցությունը աղետալի հետևանք կունենա և կլինի Վրաստանի եվրաատլանտյան երազանքի վերջը: Սահակաշվիլու այդ հայտարարությունը հնչում է Թուրքիայի արտգործնախարարի այն հայտարարությունից հետո, որ հնչել է 3+3 ձևաչափի հաջորդ հանդիպումը Թուրքիայում անցկացնելու կապակցությամբ, որում Չավուշօղլուն հույս էր հայտնել, որ կմասնակցի նաև Վրաստանը: Պաշտոնական Թբիլիսին չէր արձագանքել դրան և Սահակաշվիլին մատնացույց է անում նաև այդ փաստը:
Վրաստանի նախագահի այդօրինակ գնահատականները մի կողմից հնչում են տրամաբանական, մյուս կողմից սակայն խորքային առումով որոշակիորեն տարակուսելի, որովհետև հենց նրա նախագահության շրջանում է, որ Վրաստանը ըստ էության հայտնվել է Ադրբեջանի և Թուրքիայի բավականին խորը ազդեցության ներքո: Հենց նրա նախագահության շրջանում էր, որ Վրաստանը մաս կազմեց Հայաստանը շրջափակելու թուրք-ադրբեջանական գործողությունների մաս կազմող Կարս-Ախալքալակ-Թբիլսի-Բաքու երկաթգծին, որը, ի դեպ, չարժանացավ արևմտյան հավանության և թե Միացյալ Նահանգները, թե Եվրամիությունը այդ նախագիծը չֆինանսավորեցին հենց այն նկատառումով, որ այն միտված էր Հայաստանի շրջափակումը խորացնելուն: Սակայն, Միխայիլ Սահակաշվիլին միացավ այդ նախաձեռնությանը, չնայած այն բանին, որ դա միտված էր ռեգիոնում թուրք-ադրբեջանական ազդեցությունը մեծացնելուն:
Բանն այն է, որ Վրաստանի նախկին նախագահի քաղաքական գործոնը ներկայումս ծառայում է ոչ այնքան Վրաստանի եվրաատլանտյան հեռանկարին, որքան Վրաստանը ռուս-թուրքական աքցանի մեջ առնելուն, Վրաստանի դեպքում էլ իրագործելով ըստ էության այն սխեման, որն ավելի բաց կերպով արդեն դարից ավելի կիրառվում է Հայաստանի դեմ: Ընդ որում, այստեղ հատկանշական է մեկ այլ բան, որ Արևմուտքը խոշոր հաշվով խիստ պասիվ է արձագանքում Վրաստանի նախկին նախագահի շուրջ այսօր ստեղծված իրավիճակին, նրա կալանավորմանն ու դատական գործընթացին:
Բանն այն է, որ Վրաստանի, ինչպես նաև Հայաստանի հարցում Արևմուտքը այս ռեգիոնում կարծես թե մոտենում է հանդարտ և համաչափ ռազմավարության, սուր դիմակայություններից խուսափող մարտավարության, ինչը թույլ կտա առավել նպաստավոր միջավայրում զարգացնել Վրաստանի ու նաև Հայաստանի ներքին դիմադրունակությունը: Դրա վկայությունն է թե Եվրամիության Արրևելյան գործընկերության ծրագրում Հայաստանի և Վրաստանի համար նախատեսված ֆինանսական անհամեմատ մեծ փաթեթների հանգամանքը, թե ԱՄՆ նախագահի նախաձեռնած ժողովրդավարության ֆորումում Հայաստանին ու Վրաստանին ուղղված հրավերը: Այդ համատեքստում, 3+3-ի հանդեպ թե Երևանի, թե Թբիլիսիի ճկունության հանգամանքը ստանում է ռազմավարական խորքային նշանակություն: Պատահական չէ, որ Վրաստանի նախկին նախագահը իր պաշտոնավարման ընթացքում ձևավորած նկատելի և շոշափելի «թուրք-ադրբեջանական» «քեյսի» պայմաններում, հանկարծծ փորձում է այդ հարցում կտրուկ տրամադրություններ խորացնելու դիրքորոշում արտահայտել այս փուլում, և առավել ևս Հայաստանի վարչապետի Վրաստան կատարած աշխատանքային այցից հետո, որը անկասկած իր տողատակերում որոշակի անհանգստություն էր առաջացնելու ռեգիոնում թուրք-ադրբեջանական գերակայության ձգտումների ֆոնին, և մասնավորապես ամերիկա-ռուսական դիվանագիտական բավականին ինտենսիվ գործընթացի նախապատրաստման պայմաններում: