Երևանի քաղաքապետի հարցի շուրջ ստեղծված իրավիճակում երկու կողմից, կամ ավելի շուտ տարբեր կողմերից հնչում էին մեղադրանքներ «հեղափոխության արժեքներից շեղվելու» կապակցությամբ: «Իմ քայլի» մեծամասնությունը դրա համար մեղադրում էր Հայկ Մարությանին, Հայկ Մարությանը և նրան աջակցողները մեղադրում են «Իմ քայլին» և ՔՊ-ին, կողքից ավելանում են տարբեր մոտիվներով այլ մեղադրողներ ու ստացվում է մեղադրանքների մի մեծ շրջապտույտ, թե ով է շեղվել հեղափոխության արժեքներից: Սակայն, որքան մեծ է այդ առումով աղմուկը, նույնքան ավելի մեծ է դառնում հասկանալու անհրաժեշտությունը՝ իսկ որո՞նք էին հեղափոխության արժեքները: Դրանք իրական, առարկայական, հստակորեն, կոնցեպպտուալ առումով ձևավորված գործոններ, նյո՞ւթ են, թե՞ պարզապես քաղաքական հռչակագրեր ու տրաֆարետներ, որոնք եղել են ներքաղաքական պայքարում միշտ և դեռևս կլինեն, բայց առավելապես հենց որպես քար միմյանց վրա նետելու համար: Ի վերջո պետք է ընդունել, որ «հեղափոխության արժեք» ասվածը 2018-ից առաջ էլ, հետո էլ ըստ էության եղել է վերացական մի բան և ըստ էության այդպես էլ չի ձևավորվել:
Կարող ենք հետագայի համար գտնել օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներ, դա այլ հարց է, սակայն պետք է համարձակություն, անկեղծություն և համարժեքություն խոստովանելու համար, որ 2018-ի թավշյա հեղափոխությունը արժեքային չէր, այլ ըստ էության զուտ քաղաքական: Այդ հեղափոխությունը ուներ միավորող մեկ «գաղափար» կամ «արժեք»՝ Սերժ Սարգսյանի և նրա գլխավորած իշխանության հեռացում:
Բանն այն է, որ թավշյա հեղափոխության համար փողոց դուրս եկած լայն հանրային շերտերը միատար չէին անգամ կյանքի կազմակերպման հետագա պատկերացումներում, օրինականության, իրավականության կարգի ձևավորման, հաստատման, զարգացման հարցում: Նույնիսկ հեղափոխությունն իրականացնող կամ առաջնորդող թիմն ինքնին միատար չէր այդ հարցում և խոշոր հաշվով այն, ինչ այսօր, կամ գուցե նույնիսկ երեկվանից կատարվում էր քաղաքապետարանում, դրա վկայությունն էր: Հետևաբար, հեղափոխության արժեքներից շեղվելու մեղադրանքները կեղծ են, մտացածին, վերացական, ում հասցեին էլ ուղղվեն: Հայաստանում չի եղել արժեքային հեղափոխություն, Հայաստանում չի եղել «մեկ գաղափարից» զատ միավորող՝ նույնքան լայնորեն միավորող այլ գաղափար կամ արժեք, և խոշոր հաշվով նաև դա է պատճառը, որ թավշյա հեղափոխությունն ունեցել է ռեֆորմացիոն բավականին ցածր ներուժ:
Մենք, որպես հասարակություն, պետք է կարողանանք լայնորեն բացված աչքով նայել այդ իրողությանը, որպեսզի նաև կարողանանք առավելագույնս ռացիոնալ դիտարկել իրադարձությունների հետագա զարգացման հնարավոր և հավանական հեռանկարները, խնդիրները, որպեսզի ի վերջո ծանր և անգամ ողբերգական ճանապարհով շարժված հեղափոխությունը դուրս գա քարեր նետելու ռեժիմից և թևակոխի քարեր հավաքելու ժամանակ: