ՌԴ նախագահ Պուտինը հայ-ռուսական բարեկամությանը նպաստելու համար պարգևատրել է ՌԴ-ում Հայաստանի դեսպան Վարդան Տողանյանին: Չի բացառվում, որ սա ըստ էության հրաժեշտի պարգև է՝ դիվանագիտական աշխատանքը կամ ծառայությունը Ռուսաստանում ավարտին մոտենալու կապակցությամբ: Հայաստանյան օրակարգում դեսպանի հնարավոր փոփոխության մասին խոսակցությունները շրջանառվում են վաղուց: Այդ մասին մեկնաբանություններ սկսեցին հայտնվել նաև ռուսական որոշ տիրույթներում, ընդ որում նկատելիորեն նենգափոխումների տրամաբանությամբ, որ հաճախ է նկատվում այդ տիրույթների՝ Հայաստանի հանդեպ մեկնաբանություններում և գնահատականներում:
Երբ և ով կփոխարինի Վարդան Տողանյանին, որը տարիներ առաջ իր հերթին փոխարինեց Արմեն Սմբատյանին՝ կոմպոզիտորին, որն ի դեպ այսօր անցնում է քրեական գործով որպես ՝ ԱՕՔՍ-ի շենքի օտարման գործընթացի համար: Թվում է, որ սա ըստ էության ՌԴ դեսպանի խնդրի հետ կապ չունեցող դրվագ է, բայց միայն առերևույթ: Սա բավականին խոսուն ցուցիչ է, թե ինչպես է ընկալվել Հայաստանի քաղաքական ղեկավարության շրջանում այդ կարևորագույն կարգավիճակը՝ ՌԴ-ում Հայաստանի դեսպան: Ընկալման խնդիրը արտացոլվեց նաև Վարդան Տողանյանի նշանակմամբ: Դա ըստ էության թե դիվանագիտական նշանակում չէր, թե քաղաքական նշանակում չէր: Թե ինչ նշանակում էր, այս պահին թողնենք մի կողմ, որովհետև հայ-ռուսական հարաբերության իմաստով գերխնդիրը եղել ու շարունակում է մնալ այդ հարաբերությունը դիվանագիտական-քաղաքական բովանդակության դաշտ բերելը: Սա իհարկե չափազաց տարողունակ ու բարդ գործընթաց է, որի պատասխանատվությունը օբյեկտիվորեն չի կարող լինել միայն դեսպանի ուսերին, և թերևս բոլորովին չի կարող լինել դեսպանի ուսերին: Ըստ այդմ, նման իրավիճակում դեսպանների գործունեությունը դիտարկելիս, պետք է արձանագրել, որ լայն իմաստով այն միշտ արտահայտում է պետական մոտեցումը: Երբ այն կա, դեսպանը չի կարող շեղվել դրանից, երբ չկա՝ դեսպանից որևէ բան պահանջելն էլ դառնում է անիմաստ: Առավել ևս, երբ խոսքը վերաբերում է այնպիսի մասշտաբային, ու նաև առանձնահատուկ տիրույթի ու սուբյեկտի, ինչպիսին Ռուսաստանն է:
Բանն այն է, որ դեռ պետք է կոնցեպտուալ առումով ձևավորվի Ռուսաստանի հանդեպ Հայաստանի քաղաքականությունը՝ թե տակտիկական, թե ռազմավարական չափման հարթություններում: Ներկայումս Ռուսաստանի հանդեպ ձևավորված է կամ «երդվյալ հավատարմությունն ու հպատակությունը», կամ «խորը ատելությունը», որը ունի թե արտաքին, թե լռելյայն դրսևորումներ: Եվ իհարկե սա գալիս է նաև նրանից, որ այդ «զգայական արձագանքները» խթանում է հենց ինքը Ռուսաստանը, նախընտրելով, որ Ռուսաստանի հետ հարաբերության խնդիրը հայկական պետականության և հասարակական-քաղաքական կյանքի շրջանակում միշտ գտնվի զգայական աստիճանի վրա, առավել ևս երկու ծայրահեղությունների: Այդ միջավայրում, Հայաստանի դեսպանները կամա, թե ակամա ծառայում են հայ-ռուսական բարեկամությանը, հայկական քաղաքականությունն իրացնելու փոխարեն: