Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղարը այս օրերին հանդիպումներ է ունենում Միացյալ Նահանգներում, որոնք ներառում են թե Սպիտակ տան շրջանակները, թե պետքարտուղարության, թե Կոնգրեսի: Առայժմ իհարկե հանդիպումների վերաբերյալ տեղեկատվությունը սահմանափակվում է պաշտոնական հաղորդագրություններով, առանց օրակարգային հավելյալ մանրամասների: Ըստ այդմ բավական դժվար է գնահատել, թե ԱԽ քարտուղարի ամերիկյան այցն ու հանդիպումները որքանով են նոր որակ և բովանդակություն խոստանում հայ-ամերիկյան երկկողմ հարաբերության խորացման իմաստով, և ինչ կոնկրետ հնարավորություններ ու գաղափարներ շոշափում, բացի այն իհարկե, որ ԱՄՆ հետ աշխատանքն ու քննարկումները Հայաստանի համար ունեն անվտանգային նվազագույնը ընթացիկ կարևորագույն նշանակություն:
Ի վերջո անկասկած է, որ հայ-ամերիկյան հարաբերությունն ունի ինստիտուցիոնալ նոր որակի կարիք: Վերջին տարիներին այստեղ տեղի ունեցավ երկու նշանակալի զարգացում: Մեկը 2015 թվականին էր, երբ ստորագրվեց Ներդրումային պաշտպանության համաձայնագիրը՝ Սերժ Սարգսյանի Վաշինգտոն այցի ընթացքում, որը նոր որակի պետք է բերեր հայ-ամերիկյան տնտեսական գործակցությունը, սակայն առ այսօր թերևս պատկերը չի ենթարկվել շոշափելի փոփոխության: Մյուսը արդեն թավշյա հեղափոխությունից հետո երկկողմ ռազմավարական երկխոսության ձևաչափի ստեղծումն էր, դրա շրջանակում մի քանի հանդիպումները, որոնք սակայն բախվեցին կորոնավիրուսի համաճարակին և պատերազմին, ու բարդ է ասել, թե այդ բարդություններին և աղետալի զարգացումներին չբախվելու պարագայում, հայ-ամերիկյան ռազմավարական երկխոսությունն ինչ գործնական արդյունք կունենար այս ընթացքում:
Փաստն այն է, որ այստեղ ևս չկա շոշափելի և առարկայական արդյունք, որն ինչ որ որակով կարտահայտվեր Հայաստանում: Այս տեսանկյունից, երբ Հայաստանում բավականին աշխուժորեն քննարկվում էր Ջո Բայդենի նախաձեռնած Ժողովրդավարության Վեհաժողովին Հայաստանի բարձր մակարդակի մասնակցության որոշումը, մի շարք անգամներ առիթ ունեցա ընթերցողի հետ խոսելու, որ այդ Վեհաժողովը Հայաստանի համար պետք է լինի ոչ թե ժողովրդավարական ճամբարի, այլ հայ-ամերիկյան երկխոսության որակապես նոր աստիճանի հնարավորություն: Որովհետև, ճամբարացումը Հայաստանի համար ավելի ռիսկեր է գեներացնելու, հաշվի առնելով ՌԴ արձագանքը Բայդենի նախաձեռնությանը, քան տալու է աշխատանքային հնարավորություն:
Փոխարենը, հայ-ամերիկյան երկկողմ հարաբերության որակական կապիտալիզացիայի ուղղությամբ երկկողմ աշխատանքի պարագայում կարող է առաջանալ Հայաստանի համար շոշափելի տնտեսական արդյունք ստեղծելու հնարավորություն: Ընդ որում, այստեղ էլ իր հերթին առանցքային է այն գործիքը, որն առավելագույն «փափուկը» կարող է լինել ստեղծված աշխարհաքաղաքական միջավայրում: Ամերիկահայության ներուժը, տարբեր նախաձեռնող և արդիական շրջանակների մի կողմից կամքը, մյուս կողմից նրանց ներգրավելու գաղափարական և տեխնիկական դաշտի ձևավորումը, որը թույլ կտա հայ-ամերիկյան հարաբերությունը վերածել արդյունքի, դուր բերելով լոկ պաշտոնական հաղորդագրությունների դաշտից:
