ՄԱՀՀԻ ղեկավար Ստյոպա Սաֆարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Ես շատ չեմ խորանա «մատի ու մատանու արանքում», բայց եթե ՏԻՄ մոդելը համամասնական-կուսակցականն է, որը քաղաքական ուժի համար սահմանում է համայնքի կառավարման համար քաղաքական պատասխանատվություն, մանավանդ եթե այդ թիմը հավակնում է 4 տարի անց էլ հաշվետվությամբ ներկայանալ մայրաքաղաքի բնակիչներին ու ներկայացնել ևս 4 տարվա կառավարման հայտ, ուրեմն նորմալ չէ, որ քաղաքապետը կապ չունի այդ թիմի հետ․․․
Ավելի հասկանալի լինելու համար դիտարկենք երեք հնարավոր դիպաշարերը․ 1) Եթե ավագանին այլևս չաջակցի իր հետ կապ չունեցող քաղաքապետի որոշումներին, կտուժի Երևանը և մայրաքաղաքի կառավարումը կհայտնվի կոլապսի մեջ։ 2) Եթե մանդատն ստացած ավագանին քաղաքապետին «նվիրի քաղաքի կառավարման մնացած տարիները» ու զուտ ֆորմալ և հանուն քաղաքի աջակցի իր հետ այլևս կապ չունեցող քաղաքապետի որոշումներին, ապա քաղաքական թիմը խնդիր կունենա հաջորդ ընտրություններում մայրաքաղաքի կառավարման համար քաղաքական պատասխանատվության ու նոր հայտ ներկայացնելու տեսանկյունից, քանի որ ըստ էության չի իրականացվել երևանցու մանդատն ստացած քաղաքական թիմի ծրագիրը․․․ 3) Երրորդ տարբերակը՝ այդ երկու սցենարներից խուսափելու համար վաղ ապահարզանն է․․․․ Կներեք, սա ասում է քաղաքագիտությունը և մայրաքաղաքի համար որդեգրված ՏԻՄ մոդելի տրամաբանությունը, այլ ոչ թե Ստեփան Սաֆարյանը․․․
Դեռ 2008թ․ ինքս ԱԺ-ում Երևան քաղաքում տարածքային կառավարման ու տեղական ինքնակառավարման մասին ՀՀ օրենքի քննարկման ժամանակ առաջարկում էի զուգակցել քաղաքապետերի որոշակի թվով թեկնածուների ուղիղ մանդատը (երբ ընտրության պահին քաղաքական թիմն ընտրողին կներկայացներ նաև քաղաքապետի հիմնական ու պահեստային տարբերակներ և բացի քաղաքական թիմին ուղիղ մադատ տալը մանդատ կստանար նաև քաղաքապետ/երի անձը) համամասնական մանդատի հետ, որպեսզի մի փոքր այլ զարգացումներ ունենայինք․․․
Այս դեպքում՝ մանդատի առաջնային կրողը քաղաքական թիմն է, եւ եթե անգամ որևէ այլ լուրջ պատճառ չլիներ էլ, իր հայեցողության տակ է կառավարության կազմում, ԱԺ կամ ՏԻՄ ղեկավար կազմում «կադրային փոփոխությունները»… Թեկուզ և միայն քաղաքական տրամաբանության շրջանակներում․․․
