Հայաստանում ի հայտ է եկել սոցհարցում, ըստ որի հանրության մոտ 60 տոկոսը չի վստահում գործող իշխանությանը: Թե Հայաստանում ինչպիսին է «սոցհարցումային» այդ ինստիտուտի աշխատանքը, հստակ երևաց հունիսի 20-ի ընտրությանը, երբ անգամ ռուսաստանյան մեդիամակարդակներում ներկայացվում էին գործող մեծամասնության այնպիսի տոկոսներ, որոնք խոսում էին մոտալուտ ուժգին պարտության մասին, բայց ընտրության արդյունքը լիովին հակառակ պատկերն էր: Տվյալ պարագայում սակայն խնդիրը բոլորովին այն չէ, թե ինչպես է աշխատում սոցիոլոգիայի ինստիտուտը Հայաստանում: Թեև, դա իհարկե կարևորագույն խնդիր է, հասարակական-պետական զարգացման հիմնարար խնդիր, Հայաստանի պետական ընթացքի տասնամյակների դեգրադացման առանցքային պատճառներից մեկը, երբ նախկին կառավարող համակարգը սոցիոլոգիան վերածեց պարզապես պատվերով համերգի և առայսօր թերևս լսվում է երաժշտական այդ իներցիայի ձայնը: Խնդիրն այլ տեղ է, մասնավորապես Հայաստանի դեմ հիբրիդային գրոհի այն ալիքի, որ վերջին օրերին բավականին մեծ թափով ծավալվում է Հայաստանի դեմ:
Իրականում բավականին մակերեսային է դիտարկումը, թե բանը միայն Բրյուսելում սպասվող Փաշինյան-Ալիև հանդիպումն է կամ Ժողովրդավարության պաշտպանության Վեհաժողովի ԱՄՆ նախագահ Բայդենի հրավերն ընդունելը: Իրականում, թե աշխարհում, թե մասնավորապես եվրասիական ռեգիոնում տեղի են ունենում անվտանգային տեկտոնական շարժեր, որտեղ սահմանագծերը կամ այսպես ասած շահերի բաժանարար գծերը ամենևին միայն պետություններով չէ, որ անցնում են, այլ թերևս ոչ պակաս նաև տնտեսա-քաղաքական, այսպես ասած ֆինանսա-վառելիքային տարաբնույթ և տարատեսակ «կապիտալային կլաստերներով», որոնք ընդհուպ կարող են հավակնել պետության մեջ պետության կարգավիճակի: Ի դեպ, այդ լույսի ներքո նաև պետք է թերևս դիտարկել պրոցեսները, որ ծավալվում են օրինակ Թուրքիայի շուրջ, որի ներսում առկա է տնտեսական բավականին մեծ ճոճք, ֆինանսական ճգնաժամին մոտ իրավիճակ և միաժամանակ այդ ֆոնին նաև կարծեք թե Թուրքիայի «միջով» տեղի է ունենում ուժերի վերադասավորման գործընթաց արաբական աշխարհի ներգրավմամբ: Ի դեպ, այս տեսանկյունից պետք է դիտարկել մի շատ հետաքրքիր հանգամանք:
Դեկտեմբերի այս օրերին գրեթե համաժամանակ Կատարում են գտնվում Թուրքիայի նախագահը, թուրքերի հետ տնտեսական ըստ էության պատերազմի մեջ գտնվող Սաուդյան Արաբիայի գահաժառանգը, այլ նշանակալի դեմքեր: Եվ այստեղ նաև ուշադրության է արժանի, որ դեկտեմբերի 8-ին աշխատանքային երկօրյա այցով Կատարի պետություն է մեկնել նաև Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանը, որն ի դեպ շաբաթներ առաջ նաև աշխատանքային աննախադեպ և պատմական այց էր կատարել Սաուդյան Արաբիա, այդ երկրի և Հայաստանի միջև դիվանագիտական հարաբերության բացակայության պայմաններում: Զուգահեռ, տեղի է ունենում Հունաստանի, Իսրայելի և Կիպրոսի ղեկավարների հանդիպումն ու հռչակագրի հրապարակումը, որտեղ խոսվում է նաև Հյուսիսաֆրիկյան, Պարսից ծոցի, Միջերկրծովյան ու մերձավորարևելյան ռեգիոնների տնտեսական, էներգետիկ վերափոխումների մասին, իսկ Հունաստանի վարչապետը Իսրայելում եռյակի հանդիպումից հետո մեկնում է Ռուսաստան և հանդիպում ունենում ՌԴ նախագահ Պուտինի հետ, որն էլ մինչ այդ դեկտեմբերի 6-ին այցելել էր Հնդկաստան, իսկ դեկտեմբերի 7-ին ունեցավ տեսահանդիպումը ԱՄՆ նախագահ Բայդենի հետ:
Ահա այս տեկտոնական շարժերին զուգահեռ Հայաստանում տեղի է ունենում ներքաղաքական հերթական անբովանդակ բռնկումը, հերթական թեժացումը ըստ էության ոչմիբանի մասին, և դրան զուգահեռ հրապարակ է բերվում իշխանության հանդեպ հանրային անվստահության թեման, փաստորեն հարվածի տակ դնելով ներկայումս Հայաստանի քաղաքական-դիվանագիտական թերևս առանցքային ռեսուրսային հենքը՝ լեգիտիմ քաղաքական իշխանության առկայությունը: Այն դեպքում, երբ Հայաստանը այդ ֆոնին կարիք ունի էապես լուծել լեգիտիմ քաղաքական ընդդիմության առկայության հարց, քաղաքական կարողունակությունը հիմնովին բալանսավորելու համար:
