Կառավարության հետ Ազգային ժողովի վերջին հարցուպատասխանի ժամանակ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Արթուր Ղազինյանի վարչապետին ուղղված հարցից հետո պարզ է դառնում շաբաթներ առաջ նրա կողմից ձեռնարկված մեկ այլ նախաձեռնության իրական մոտիվը։ Արթուր Ղազինյանը համոզված պնդում էր, որ ԱԱԾ-ը պարտավոր է պատգամավորներին տրամադրել պետական գաղտնիքի ամբողջական հասանելիություն: Պետական գաղտնիքին պատգամավորների ամբողջական հասանելիության իրավունքի հարցը ինքնին բավականին բարդ հարց է, ցանկացած պարագայում, աքսիոմատիկ իմաստով: Ընդհանրապես պետք է հասկանալ, կա՞ որևէ երկիր, որտեղ խորհրդարանի պատգամավորն ունի պետական գաղտնիքին ամբողջական հասանելիություն:
Բանն այն է, որ պետական գաղտնիքին որևէ պատգամավորի, առավել ևս Արթուր Ղազինյանի նրա վերաբերյալ արմատացած կասկածների ամրապնդումից հետո, ամբողջական հասանելիության պարագայում նրան առնվազն պետք է տրամադրվի պետության առաջին դեմքին հավասարազոր անվտանգային ծառայություն, որը նրա հետ կտեղաշարժվի ամենուր, որովհետև պետական գաղտնիքը պետք է ունենա համարժեք պետական պահպանություն: Հենց միայն այդ հանգամանքը արդեն իսկ ցույց է տալիս այդօրինակ պահանջի մեղմ ասած անհամարժեքությունը պետական կյանքի տրամաբանությանը: Սակայն, կա մի հանգամանք, որն ինքնին ավելի դյուրացնում է հարցը կամ դրա պատասխանը:
Հայաստանի ներկայիս խորհրդարանի պարագայում, որտեղ Արթուր Ղազինյանն ու իր նմանները վխտում են խորհրդարանի ընդդիմադիր հատվածում, պատգամավորներին հաստատ չի կարելի թույլ տալ պետական գաղտնիքի ամբողջական հասանելիություն: Ընդ որում, դրա պատճառները երկուսն են՝ պատգամավորների մի մասի քաղաքական բավարար հասունության ակնհայտ բացակայությունը, և պատգամավորների մի մասի՝ պետական շահը խմբային, կուսակցական հետաքրքրություններից վեր դասելու ակնհայտ հակվածությունը:
Ընդդիմությունը, որ ներկայացված է այսօր խորհրդարանում, առնվազն իր պատգամավորների մի զգալի մասով բազմիցս ցույց է տվել, որ բացարձակ հետաքրքրված չէ պետական շահի գերակայությամբ և հանուն քաղաքական կոնյուկտուրայի և նպատակների պատրաստ է օգտագործել անգամ հրապարակման, հանրայնացման ոչ ենթակա հանգամանքներ, քարոզչական դաշտում սեփական նպատակները սպասարկելու համար: Հետևաբար, ամեն ինչ դառնում է շատ ավելի պարզ ու հեշտ՝ այդպիսի պատգամավորական կորպուսին պետական գաղտնիքը ոչ թե պետք է լինի ամբողջապես հասանելի, այլ պետք է լինի թերևս առավելագույնս անհասանելի և անմատչելի:
Քաղաքական ընդդիմությունը պետական շահի պաշտպանության համար արդեն իսկ ունի բավարար գործիքակազմ հենց խորհրդարանական կարգավիճակի բերումով: Գլխավորը ցանկության առկայությունն է, որովհետև այն լինելու պարագայում գործիքակազմը բավարար է անգամ առանց պետական գաղտնիքի ամբողջական հասանելիության: Պետական գաղտնիքի ամբողջական հասանելիությունից առաջ, նախ պետք է ձևակերպել պետական կարևորագույն խնդիրների հանդեպ քաղաքական ամբողջական դիրքորոշում, ստանձնել խորհրդարանական ընդդիմության կարգավիճակից բխող ամբողջական քաղաքական պատասխանատվություն այդ դիրքորոշումների համար: Դրանից հետո հազիվ թե լայն իմաստով որևէ բանի խանգարի որևէ գաղտնիք:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
