Ռուսական ներխուժման դեպքում Ուկրաինան պաշտպանելու համար ամերիկյան զորքերի ուղարկելը չի դիտարկվում, հայտարարել է Սպիտակ տան ղեկավար Ջո Բայդենը, որը դեկտեմբերի 7-ին տեսակոնֆերանսի միջոցով հանդիպել էր ՌԴ նախագահ Պուտինին և ավելի քան երկժամյա զրույցի ընթացքում զգալի ժամանակ հատկացրել Ուկրաինային: Բայդենը այժմ հայտարարում է, որ ԱՄՆ-ը ռազմական պարտավորություն ունի ՆԱՏՕ-ի անդամ դաշնակիցների հանդեպ, բայց Ուկրաինան ՆԱՏՕ-ի անդամ չէ: Ընդ որում, ուշադրության է արժանի այն, որ տարածվել է նաև ԱՄՆ պետքարտուղարության աղբյուրին հղումով տեղեկատվություն, որ Ուկրաինան չունի մոտ ապագայում ՆԱՏՕ-ի անդամ դառնալու շոշափելի հեռանկար:
Բայդենը նշել է, որ ԱՄՆ-ը կաշխատի Ուկրաինայի պաշտպանունակությունը բարձրացնելու ուղղությամբ: Սակայն, հասկանալի է, որ մի բան է ռազմական փոխօգնության հանգամանքը, մեկ այլ բան պաշտպանունակության աջակցությունը: Ավելին, ամերիկյան մամուլում հրապարակվել են կարծիքներ, որ ռուսական ագրեսիայի սպառնալիքը զսպելու համար ԱՄՆ նախագահ Բայդենը կփորձի համոզել Ուկրաինային որոշակիորեն ճանաչել Դոնբասի իրավունքները, ինչը սակայն գործնականում չափազանց բարդ պատկերացնելի է: Իրադարձությունների և իրողությունների նկարագրությունը անշուշտ ուկրաինական հարցում որևէ եզրահանգման գալը չէ, առավել ևս, որ իրադարձությունները այդ ուղղությամբ կարծես թե դեռ նոր են մոտենում որոշակի կուլմինացիայի և հեռու են հանգուցալուծումից:
Տեղի ունեցողի դիտարկումը կարևոր է հայաստանյան խնդիրների, Հայաստանի շուրջ իրավիճակն ու դրա չափման մեր ելակետերը հասկանալու և համաշխարհային իրողություններին առավել համարժեք դարձնելու համար: Այն պարագայում, երբ Հայաստանում ինչ-որ մի աներևույթ ձեռքով խորացվում է այդ հարցերի դիտարկման այսպես ասած «սև-սպիտակ» կամ ավելի պարզ ասած՝ «երկրպագուական» տրամաբանությունը, երբ հանրության մի մասը վերածվում է աշխարհաքաղաքական այս վեկտորի, մեկ այլ մասը՝ այն վեկտորի «երկրպագուի»: Ընդ որում, խոսքն անշուշտ արժեհամակարգային, արժեքային և քաղաքակրթական քննարկումների մասին չէ, այլ քաղաքական դիտարկումների, որոնք բավականին բարդ համաշխարհային միջավայրի համեմատությամբ Հայաստանում հասնում են երբեմն այնպիսի պարզունակության, որ ընդհուպ կարող են առնչվել ազգային անվտանգության հարցերի:
Հայաստանը ԱՄՆ ու Ռուսաստանի, Արևմուտքի և Ռուսաստանի միջև «բևեռացնելը» սպառնալիք է հենց Հայաստանի ազգային անվտանգությանը: Ավելին, հայաստանյան սթափ քաղաքական մտքի խնդիրը պետք է լինի հնարավորինս չեզոքացնել այդ «բևեռացվածությունը» և փորձել գտնել կենսագործունեության գաղափարական, բովանդակային այնպիսի ռեժիմներ և կատեգորիաներ, որոնք թույլ կտան Հայաստանին զերծ մնալ ըստ էության «սիրիացման» վտանգից:
