Բավականին բարդ է ասել, թե Ժողովրդավարության պաշտպանության Վեհաժողով նախաձեռնած ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենն ու նրա վարչակազմը որքա՞նով են Կովկասը ընդգրկում այդ ռազմավարության հեռուն գնացող ճյուղերի շարքում: Մինչդեռ այդ հարցի պատասխանը կարևոր է հատկապես Հայաստանի համար, որը ռեգիոնալ թե փոքր, թե ավելի լայն շրջանակի կտրվածքով՝ վեհաժողովի երկու հրավիրյալ կողմերից մեկն է: Մյուսն ինչպես հայտնի է, Վրաստանն է: Ասել կուզի, ԱՄՆ-ը դիտարկու՞մ է Հայաստան-Վրաստան որոշակի շրջանակի ձևավորում և այդ շրջանակի վրա հիմնված խաղային գծի կազմավորում, թե՞ վաշինգտոնյան հրավերը տվյալ դեպքում այսպես ասած Կովկասում ժողովրդավարության «գեոլոկացիան» արձանագրելն է, ոչ ավելի, առնվազն այս պահին: Այստեղ իրավիճակը հասկանալու անհրաժեշտությունը թելադրված չէ լոկ այն հանգամանքով, թե Հայաստանն այդպիսով պետք է կարողանա հնարավորինս ստույգ և ամբողջական եզրակացությամբ որոշի ԱՄՆ նոր քաղաքական գործընթացի նկատմամբ իր դիրքավորման խորությունն ու օրակարգը, իր կատարելիք «խաղադրույքի» մեծությունը:
Բանն այն է, որ վաշինգտոնյան հրավերը Հայաստանի համար որքան դիվանագիտական-քաղաքական հավելյալ հնարավորություն է, առաջին հերթին ադրբեջանական ագրեսիվ քաղաքականության հակազդման միջազգային գործիքակազմի ընդլայնման տեսանկյունից, նույնքան էլ կարող է դառնալ հավելյալ ռիսկ, եթե հանկարծ Հայաստանը ներքաշվի մի տրամաբանության շրջապտույտ, որը սակայն Կովկասով անցնում է զուտ միայն այսպես ասած աշխարհագրական նշանակությամբ, իսկ խորքային քաղաքական առաջնահերթություններ գոնե այդ պահին չունի: Որովհետև, այդ պարագայում Հայաստանը կարող է հայտնվել «բաց դաշտում» «կենդանի թիրախի» դերում: Նույնը կլինի իհարկե Վրաստանի պարագայում, և անգամ քննարկելու հարց է, թե նոր իրավիճակում որ ուղղությամբ կարող է լինել հարվածը: Սակայն այն, որ Հայաստանը թիրախի դերում չի լինի մենակ, մեղմ ասած խիստ թույլ մխիթարություն է: Հայաստանի խնդիրն է օգտագործել հնարավորությունը, բայց հնարավորություն չտալ որևէ ուժի, որը Կովկասում փնտրում է թիրախ: Հետևաբար, վաշինգտոնյան հրավերի համատեքստում Երևանը թերևս պետք է ավելի շատ կենտրոնանա այն հայ-ամերիկյան երկկողմ հարաբերության նոր աստիճան բերելու նպատակին ծառայեցնելու վրա, փորձելով զերծ մնալ այսպես ասած գլոբալ օրակարգի մեջ ներքաշվելու տարբերակից:
Անկասկած է, որ Կովկասի առնչությամբ եթե կան գլոբալ ծրագրեր, ապա ամենևին ոչ ընթացիկ կամ մոտալուտ ռեժիմում: Իսկ թե այդ ընթացքում ինչ կարող է լինել Հայաստանի հետ, չի պահանջում մեծ երևակայություն: Հայկական ժողովրդավարության շահը ներկայումս պահանջում է հայ-ամերիկյան փոխհարաբերության առարկայացում և ընդլայնում այնպիսի հարթություններում, որոնք կարող են նպաստել Հայաստանի ներքին կարողությունների և ամրության աճին: Այդ ուղղությամբ կարող է ձևավորվել նաև քննարկում հայ-վրացական «կոոպերացիայի» վերաբերյալ: Թե Երևանի, թե Թբիլիսիի համար առավել ևս կովկասյան ռեգիոնում զարգացման կարևոր ռեսուրս է ժողովրդավարությունը, սակայն միևնույն ժամանակ երկուստեք հազիվ թե որևէ խոստումնալից կամ հուսադրող հեռանկար ունի համաշխարհային ժողովրդավարության դիմադրության առաջնագծի կամ ֆորպոստի վերածվելը: