Փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը նոյեմբերի 29-ին ընդունել է Հայաստանում Ֆրանսիայի արտակարգ և լիազոր դեսպան Անն Լույոին: Դեսպանի հետ քննարկվել են հայ-ֆրանսիական հարաբերության տարբեր ասպեկտներին վերաբերող հարցեր: Քննարկման առարկա են եղել նաև արցախյան հարցն ու մասնավորապես ռեգիոնալ ապաշրջափակման հեռանկարը: Այդ կապակցությամբ Ֆրանսիայի դեսպանի կառավարություն այցն ու փոխվարչապետ Գրիգորյանի հետ հանդիպումը առավել մեծ ուշադրություն է գրավում Սոչիում նոյեմբերի 26-ին տեղի ունեցած Փաշինյան-Պուտին-Ալիև հանդիպումից հետո ՌԴ նախագահ Պուտինի հայտարարության համատեքստում: Պուտինը նշեց, որ հաջորդ շաբաթ, այսինքն արդեն ընթացիկ շաբաթ, Մոսկվայում կհավաքվեն երեք երկրների փոխվարչապետները և մի քանի դետալ ճշգրտելուց հետո հայտարարություն կանեն հաղորդուղիների ապաշրջափակման մասին որոշման վերաբերյալ:
Բանն այն է, որ այդ աշխատանքում Հայաստանից ներգրավված փոխվարչապետը հենց Մհեր Գրիգորյանն է և Ֆրանսիայի դեսպան Անն Լույոն ըստ երևույթին այցելում է կառավարություն հասկանալու համար, թե ինչ է սպասվում Մոսկվայում, ինչ որոշումների մասին է խոսքը, կամ ինչ դետալներ են, որ պետք է ճշգրտվեն: Սա նշանակու՞մ է, որ Մինսկի խմբի համանախագահ Ֆրանսիան ունի որոշակի տեղեկացվածության խնդիր, թե՞ Փարիզը պարզապես փորձում է ընդգծել իր ուշադրությունը պրոցեսի նկատմամբ, իսկ գուցե նույնիսկ փորձում Երևանի միջոցով փոխանցել ինչ-ինչ գաղափարներ այն դետալների առնչությամբ, որ քննարկվելու են Մոսկվայում:
Բոլոր դեպքերում, Սոչիի հանդիպումից հետո բավականին նկատելի է թուրք-իրանյան և իրան-ադրբեջանական հարաբերության բավականին արագ ջերմացում, բարձր մակարդակի հանդիպումներ, տնտեսական պայմանավորվածություններ և այլն: Տպավորություն է, որ Սոչիի հանդիպումը այնքան էլ գոհացուցիչ չէ Իրանի և Թուրքիայի համար, և գուցե նաև Ադրբեջանի, որը մի կողմից ստիպված է եղել չմերժել Պուտինին, մյուս կողմից բոլորովին դեմ չի լինի, եթե Թուրքիան և Իրանը կարողանան հասնել Սոչիի պայմանավորվածությունների այսպես ասած կասեցման: Ինչպես արդեն նկատել եմ նախորդ հրապարակումներում, Իրանի և Թուրքիայի համար անցանկալի է, եթե Ռուսաստանը արցախյան, հայ-ադրբեջանական խնդիրների կարգավորումը իրացնի ավելի շատ Մինսկի խմբի համանախագահների, քան իրենց հետ համակարգված կամ համադրված: Եթե Իրանն ու Թուրքիան կարող են սկսել Սոչին կասեցնելու գործընթացը, ապա թերևս կարևոր կլինի, որ Մինսկի խմբի մյուս համանախագահներն էլ անեն հակառակը: Իհարկե հասկանալի է, որ նրանք Ռուսաստանի համար չեն «փրկի» ոչ մի Սոչի: Առավել ևս, որ Իրանը, Ադրբեջանը և Թուրքիան Եվրոպային ցույց են տալիս ռուսական գազի այլընտրանքի ուղղությամբ շարժ՝ Իրանի միջոցով թուրքմենական գազի սվոփ արտահանում Ադրբեջան, ինչն էլ կարող է տեսականում դիտարկվել դեպի Եվրոպա գազամուղի ապրանք: Ինչ կանի այդտեղ Ռուսաստանը՝ կանի՞ ավելի լավ առաջարկ Արևմուտքին՝ քաղաքական համակեցության իմաստով, թե՞ կփորձի Եվրոպայից ավելի գրավիչ լինել Իրանի և Թուրքիայի համար: Հարցերը Սոչիի շուրջ իսկապես շատ են, իսկ պատասխաններ՝ առայժմ գրեթե չկան:
