Հայաստանը չի դիտարկի ՀԱՊԿ-ից դուրս գալու հարց, նախօրեին ասուլիսում հայտարարել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, ի պատասխան Հայաստանի նկատմամբ դաշնակցային պարտավորությունների հանդեպ դաշինքի մեղմ ասած անտարբերության վերաբերյալ հարցադրումների: Միաժամանակ, Նիկոլ Փաշինյանը նրբորեն ակնարկել է, որ այստեղ խնդիրը հայ-ռուսական հարաբերությունն է, այն առումով, որ ՀԱՊԿ լքելու հայաստանյան քայլը արժանանալու է Ռուսաստանի դժգոհությանը: Մեծ հաշվով չկա նաև որևէ գաղտնիք, առ այն, որ Հայաստանը չէր անդամակցի ՀԱՊԿ-ին երբեք, եթե դա խնդիր չառաջացներ հենց ՌԴ հետ հարաբերությունում: Իսկ Ռուսաստանի համար խնդիրը տվյալ պարագայում թերևս այն է, որ առանց Հայաստանի ՀԱՊԿ շրջանակից փաստորեն դուրս էր մնում Կովկասը: Իհարկե Ռուսաստանը Կովկասում է նաև հայ-ռուսական ռազմա-քաղաքական պայմանագրերով, սակայն տվյալ պարագայում հարցն այն է, որ ՀԱՊԿ մեխանիզմով Ռուսաստանն այդ կերպ իր կովկասյան շահերին է կապած պահում նաև Բելառուսն ու միջինասիական երկրները: Վերադառնալով Հայաստան-ՀԱՊԿ խնդրին, ողջ հարցն այն է, թե հայկական հանրությունը կամ հասարակական-քաղաքական կյանքի մասնակիցները ինչ ասպեկտով են դիտարկում հարցը և որքանով է այդ հարցը ներկայումս արդիական հայկական քաղաքականության տեսանկյունից: Արդյո՞ք ՀԱՊԿ հարցի վրա կենտրոնացումը Հայաստանը չի շեղում ավելի կարևոր հարցերից, մասնավորապես ռազմա-քաղաքական անվտանգային այլ ուղղություններով գործնական աշխատանքի, քաղաքական բովանդակության ձևավորման վերաբերյալ քննարկումներից:
Որքան պարզ ու հստակ է ՀԱՊԿ ապադաշնակցային բնույթը Հաաստանի հանդեպ, նույնքան էլ հստակ է, որ Հայաստանն այսօր չունի դաշնակցային այլ բլոկի որևէ հուսալի և համոզիչ հեռանկար: Միևնույն ժամանակ, ՀԱՊԿ անդամությունը գործնականում Հայաստանին բոլորովին չի խանգարում աշխատել այլ ուղղություններով գործնական հարաբերություններ ձևավորելու, դրանք առաջ մղելու համար: Եթե Հայաստանը չի կարող անել դա այժմ, ապա ՀԱՊԿ անդամ չլինելը որևէ կերպ չի ավելացնելու Հայաստանի ներուժն այդ հարցում: Ավելին, հաշվի առնելով այն, որ ՀԱՊԿ-ը կարող է կարևոր որոշումների անհրաժեշտություն ունենալ այլ ուղղություններով, Երևանի համար անդամությունը կարող է հնարավորություն լինել որևէ, թեկուզ թույլ լծակ ունենալ ասենք թյուրքական աշխարհի թուրքական ծրագրում ներգրավված ՀԱՊԿ անդամների հետ հարաբերությունում: Այդպիսով, Հայաստանի հասարակական-քաղաքական միտքը ՀԱՊԿ-ում մնալ-չմնալու թերևս ապարդյուն հարցի վրա կենտրոնանալու փոխարեն, շատ ավելի օգտակար աշխատանքով զբաղված կլինի, եթե կենտրոնանա այլ ուղղություններով Հայաստանի ռազմա-քաղաքական հարաբերությունների ծավալման բովանդակային, գաղափարային միջավայրը հարստացնելու ուղղությամբ:
