Ենթադրություններ անել չեմ սիրում, բայց արդեն կարծես թե հասկանալի է դառնում, թե ինչու էր գեներել Մուրադովը արձակուրդից շտապ ետ կանչվում, մի ահռելի ինքնաթիռ է տրվում, որ գնա Բաքու, հետո մեզ բոլորիս անհայտ պատճառներով Ջերմուկում արկի պայթյունից զոհված ոսկեպարցի Տարոն Սահակյանի աճյունը Հայաստանի տարածքից ափալ-թափալ տեղափոխվում Բաքու, այդ մեկ աճյունը դրվում ինքնաթիռ ու գալիս Երևան։
Այլ բացատրություն չունեմ վերը նշված տարօրինակությունների համար։
Մեդիամանիպուցիաներով էլ, կարծում եմ, քողարկվեց /ուշադրությունը կենտրոնացնելով մեր կենդանիւ կամ նահատակված տղաների հնարավոր վերադարձի վրա/ ինքնաթիռով Մոսկվայից Բաքու և Երևան “բերվողը”՝ հավանաբար դեմարկացիայի ու դելիմիտացիայի Մոսկվայի վերջին առաջարկությունները, որոնց մասին Փաշինյանն այսօր հայտարարել է ու Երևանը այսօր “ընդունելի է համարում”։
Ադրբեջանական կայքերի երեկվա մոնիտորնիգի մասին պատահական չէր կարճ գրառումս՝ որտեղ ուշադրություն էի դարձրել այն փաստի վրա, որ ադրբեջանցիները ԱԺ-ում վարչապետի որոշ հայտարարություններ մեկնաբանել էին “ստորագրելու պատրաստակամություն”։ Իհարկե, նրանք դա նույնացրել էին “Խաղաղության պայմանագիր” ստորագրելու պատրաստակամության հետ, կոնտեքստից դուրս թողնելով մյուս բառերը (որ Հայաստանը նախկինում էլ, այժմ էլ Արցախյան խնդրով բանակցելիս նպատակ է ունեցել հակամարտությամբ ամբողջական կարգավորման միջոցով հասնել խաղաղության պայմանագրին), ինչը այսօր հստակեցվել է վարչապետի կողմից՝ որ պատրաստ են ստորագրել դեմարկացիայի ու դելիմիտացիայի առաջարկված փաստաթուղթը։
Իսկ մեր տավուշյան սահմանապահ հերոսի՝ տարօրինակ կերպով Բաքվում հայտնված աճյունը, կարծես թե, այդ ամենի քողարկումն էր դառնում։ Մուրադովը հավանաբար կամ պետք է անձամբ հանձներ, կամ լսեր կողմերի պատասխանը։
Ես, որպես ՀՀ քաղաքացի, օրինակ այսօր առաջին անգամ լսեցի, որ մինչ այժմ եղել է դեմարկացիայի երեք առաջարկ Մոսկվայից։ Ինչպես հիշում ենք՝ մի տարբերակ հրապարակվեց մինչև մայիսի վերջը։ Ապա հունիսին ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Մարիա Զախարովան հայտարարեց, թե փաստաթղթերը պատրաստ են ու մնում է ստորագրել։ Ենմթադրաբար՝ վերջին տարբերակն այն է, որի մասին չգիտեմ թե բովանդակային առումով որքան ստույգ կամ կեղծված, արտահոսք էր տրվել Ալիք կայքով։ Իհարկե, իմ ամենատարբեր զրույցներում հերքվում էր, թե այն, ինչի մասին հիշատակվել էր Ալիք-ում, բովանդակային առումով ճիշտ է։ Միայն նշվում էր, թե Հայաստանը կողմ է դեմարկացիային ու դելիմիտացիային։ Իսկ թե ինչպիսին էր վերջին փաստաթուղթը ոչ մի ձևով հայտնի չէ։ Առաջին տարբերակի մասին էլ չասեմ՝ դրա նշաններ որևէ կերպ տեսանելի չեն եղել մինչև անցնող մայիսը, համենահդ դեպս հրապարակային ու բաց աղբյուրների դաշտում։
Փաշինյանն ասում է, որ դրանք բոլորն էլ ընդունելի են եղել Երևանիւ կողմից։ Այդ դեպքում՝ այդ երեք տարբերակների էվոլյուցիան դեպի ուր է տարե՞լ՝ դեպի ադրբեջանական կողմի ախորժակների բավարարման /քանի որ հայկական կյողմը կարծես թե երեքին էլ համաձայնություն է տվել/, թե դեպի հայկական կողմի համար ավելի “նպսատավոր լուծումների”․ մայիսի 1-16-ին Ադրբեջանն իր կատաղությունն էր արտահայտում, որ տարբերակները գնալով վատացե՞լ են իր համար, թե՞ հակառակը՝ տեսնելով, որ չստորագրելու ու հավանություն չտալու իր կապրիզները ստիպում են Մոսկվային հայկական կողմի շահերի հաշվին ավելի մեծ զիջումների գնալ։
Ինչպե՞ս ենք մենք իմանալու այս հարցերի պատասխանները, երեք առաջարկների տարբերությունները, բովանդակությունները, մանավանդ որ դա վերաբերում է մի ողջ պետականության ու ժողովրդի ապագայի․․․