Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանը հանդիպել է Հայաստանում հավատարմագրված դեսպանների հետ, նրանց ներկայացնելով Հայաստանի ինքնիշխան տարածքի հանդեպ ադրբեջանական ագրեսիայի մանրամասները: Արարատ Միրզոյանը դեսպանների հետ հանդիպմանը կրկնել է միտքը, որ ասել էր նոյեմբերի 15-ին Բրյուսելում Եվրամիության Արևելյան գործընկերության արտգործնախարարների հավաքի իր ելույթում:
Մասնավորապես, խոսքն այն մասին է, որ միջազգային հանրությունը չի անում ագրեսիան դատապարտող հասցեական հայտարարություններ, դնում է «հավասարության նշան», ինչը Ադրբեջանի համար վերածվում է խրախուսանքի: Նախօրեին այդ մասին խոսել էր նաև Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ԱԽ արտահերթ նիստի իր ելույթում: Այսօր էլ արտգործնախարար Միրզոյանը կրկնել է Երևանի դիտողությունը: Այո, երբ խնդրի բարձրաձայնումը կարճ ժամանակահատվածում կրկնվում է բազմիցս, այն քաղաքական տիրույթում դառնում է դիտողությանը հավասարազոր: Ըստ այդմ առաջանում է հարց, թե Երևանի համար որքան էֆեկտիվ կարող է լինել այդ դիտողությունը, հասցեական հայտարարությունների պահանջը: Այստեղ չափումն առերևույթ կարող է տեղի ունենալ հայտարարությունների բովանդակության հարթությունում, երբ, ասենք, փոխվի այդ բովանդակությունը: Գոնե առայժմ սակայն, միջազգային հանրության արձագանքները հասցեական չեն և հավասարության նշանով են: Եվ թերևս միամտություն է մտածել, որ դրանք կարող են դառնալ հասցեական: Ավելի շուտ, հասցեական դառնալ կարող են այն դեպքում, երբ այդ հասցեականությունը պետք լինի հայտարարության հեղինակներին, այլ ոչ թե Հայաստանին: Ըստ այդմ հարց կառաջանա, ի՞նչ իմաստ ունի հաճախակի խոսել, կամ մեկ-երկու անդրադարձից ավելի կրկնել հասցեականության խնդիրը, եթե դա չի բերելու իրավիճակի փոփոխության: Կստացվի, որ Երևանի այդ քայլը կամ պարզապես որոշակի հուսահատության կամ ներքին քարոզչական տրամաբանություն ունեցող քայլ է, որի էֆեկտն էլ իհարկե բարդ է պատկերացնել, փոխարենը հնարավոր է լինեն արտաքին «դեֆեկտներ», կամ այդ քայլով Հայաստանը հղում է այլ իմաստ պարունակող քաղաքական հաղորդագրություններ և հետևաբար փորձում լուծել այլ խնդիրներ: Սա իհարկե թերևս չափելի տիրույթի հարց չէ, այսինքն բարդ է գնահատել, չափել այդ մարտավարության էֆեկտը: Այդուհանդերձ, ինչպես արդեն իսկ առիթ ունեցա անդրադառնալ նախորդ հոդվածներում, հնարավոր է Երևանի այս շեշտադրումների տողատակում այլ միտք կամ շերտ է, որը թելադրվում է Ռուսաստանի հետ Եվրաատլանտյան բևեռի հարաբերության գերլարման փուլով:
Մասնավորապես, Երևանը խոսելով հասցեականությունից, գուցե փորձում է ակնարկել, որ՝ հնարավոր է Կովկասում հայ-ադրբեջանակյան լարվածությունը շատ խաղացողներ դիտարկում են Ռուսաստանի համար հավելյալ խնդիր և բեռ, ինչի հետ Երևանը չի ուզում ունենալ «քաղաքական» կամ «ռազմա-քաղաքական առնչություն»: Եթե փորձ է արվում հասցնել այդ հաղորդագրությունը, ապա թերևս պետք է գտնել դրա այլ տարբերակ, որովհետև հասցեականության առնչությամբ դիտողություններն ունեն պարզ պատասխան, հենց նույն Ռուսաստանի հետ կապված, որը լինելով Հայաստանի դաշնակից, «ամենաանհասցեականն» է առկա իրադրությունում: Այդ ամենով հանդերձ, բոլոր դեպքերում թերևս պետք է զերծ մնալ «անհասցեականության» վերաբերյալ բողոքներից կամ դժգոհություններից, առնվազն դրանք հաճախակի հնչեցնելուց: Դա արտաքին քաղաքական բովանդակություն չէ, հետևաբար րոպե առ րոպե խլում է կարևոր ժամանակ: