Միջանցքի հարցն օրակարգից հանված է դեռևս 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից, հայտարարել է Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը Հանրային հեռուստաընկերությանը տված հարցազրույցում: Նա նշել է, որ ճանապարհների ապաշրջափակման հարցում բոլոր երկրների սուվերեն իրավունքի անսասանության մասին ՌԴ ԱԳՆ օրերս արած հայտարարությունը որ միայն Ռուսաստանի դիրքորոշման հանրայնացում է, այլ նաև ըստ էության Ադրբեջանի: Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է նաև, որ Ռուսաստանը «միջանցքային» թեմայի վերաբերյալ այլ դիրքորոշում չի էլ ունեցել:
Խոշոր հաշվով, թեև «միջանցքի» հարցը ըստ վարչապետի հանված է օրակարգից արդեն մեկ տարի, այդուհանդերձ կասկած չկա, որ առնվազն քարոզչական տիրույթում Ադրբեջանը անելու է ամեն ինչ այդ հարցը այսպես ասած տաք պահելու, գեներացնելու համար, ինչն էլ անկասկած իր արձագանքն է ստանալու Հայաստանում: Ու թեև պաշտոնական Երևանը հայտարարել ու հայտարարում է, որ չկա, չի եղել ու չի կարող լինել «միջանցքային» որևէ քննարկում, հայաստանյան ընդդիմադիր շրջանակներ ու հարակից հասարակական-քաղաքական խմբեր և մեդիա-փորձագիտական շրջանակներ պարբերաբար հղում են անելու Ադրբեջանի հայտարարություններին: Ըստ այդմ, առանձին հարց է, թե ինչպես դուրս բերել «միջանցքային տրամաբանությունը» նաև հայաստանյան հասարակական-քաղաքական տիրույթից: Միևնույն ժամանակ, այստեղ թերևս հարկ է դիտարկել խնդրի ևս մի ասպեկտ:
Բանն այն է, որ «միջանցքային տրամաբանությունն» Ադրբեջանը թերևս դիտարկել է ոչ միայն ռազմական հաղթանակի «տաք հետքով» Հայաստանից կորզելու հաշվարկով, այլ թերևս նաև երկարաժամկետ հեռանկարով: Չնայած ծանր պարտությանը, Հայաստանը փաստորեն դիմացավ ու դիմադրեց «տաք հետքով» «միջանցք» ստանալու ալիևյան փորձերին: Սակայն, մեծ հավանականությամբ Բաքուն այժմ միացնելու է այսպես ասած առավել երկարաժամկետ ռեժիմը, փորձելով «միջանցքի» հարցը շաղկապել արցախյան հարցին: Շաղկապել այն հաղորդուղիների ապաշրջափակմանը, Բաքվի մոտ գուցե չստացվեց: Սակայն, ամբողջ խնդիրը թերևս այն է, որ արցախյան հակամարտության բանակցային պատմության ընթացքում «միջանցքային» տրամաբանությունը մոտ երկու տասնամյակ առաջ դիտարկվել է հենց հակամարտության լայն փաթեթում և թերևս մոլորություն է մտածել, որ Բաքուն հեշտությամբ հրաժարվելու է այն նախադեպից, որ «նվիրել» է Հեյդար Ալիևի հետ «տարածքային փոխանակման» այսպես ասած «գաղափար» քննարկած Ռոբերտ Քոչարյանը: Չէ՞ որ հայկական կողմը խոսում է Մինսկի խմբի համանախագահության շրջանակում բանակցային գործընթացը վերսկսելու անհրաժեշտության մասին, համանախագահներն էլ խոսում են համապարփակ կարգավորման անհրաժեշտության մասին: Ալիևը անկասկած փորձելու է այդ «համապարփակ կարգավորման» օրակարգը մերժել որքան հնարավոր է երկար, միաժամանակ սակայն որպես այլ սցենար կամ տարբերակ, դիտարկել դրանում նաև «միջանցքային» պատմությունը ներառելը՝ եթե այդուհանդերձ այլևս սպառվի բանակցության մասին հորդորող համանախագահներին դիմակայելու ռեսուրսը: Հետևաբար, Հայաստանը հասել է գուցե հաջողության, բայց կարճաժամկետ, և պետք է պատրաստ լինի երկարաժամկետ դիմակայության՝ Բաքվի ձեռքից այդ «նվերը» մեկընդմիշտ վերցնելու համար: