Պատերազմում պարտված, մարդկային և տարածքային կորուստներ կրած պետության համար ներքաղաքական թեժությունը, ճգնաժամը, քաղաքական, սոցիալ-հոգեբանական վայրիվերումները տխուր և ցավագին օրինաչափություն են, ու այդ թվում տխուր օրինաչափություն է և այդ մթնոլորտում այսպես կոչված քաղաքական բովանդակության մանիպուլյատիվ, անպատասխանատու, նենգափոխ բնույթը: Այդպիսի երկրում զարմանալի չէ, որ ներքաղաքական պայքարը կարող է ուղեկցվել ստով, կեղծիքով, իրականության նենգափոխումով, գույներ խտացնելով, հաճախ անգամ հակառակորդի քարոզչական հնարքները ներքաղաքական դաշտում սեփական մրցակցի կամ հակառակորդի վրա կիրառելով: Այդ ամենը երբեք չի կարող համարվել օգտակար, կարևոր, արդյունավետ, սակայն այդ ամենը զգալիորեն օբյեկտիվ է և մաղվելու համար պահանջում է շատ ջանք ու ժամանակ, շատ աշխատանք: Կա մի բան սակայն, որը ոչ միայն չի կարող համարվել օբյեկտիվ, այլ միանգամայն կարող է դիտվել ազգային անվտանգության լրջագույն սպառնալիք:
Խոսքն այն մասին է, որ ներքաղաքական պայքար ասվածը կարող է կառուցվել «պետության չգոյության», «մեզանից իբրև սուբյեկտ ոչինչ չներկայացնելու», «Հայաստան անունով պետություն այլևս չլինելու» և այդ կարգի դատողությունների, կարգախոսների, քարոզչական հենակետերի վրա: Ընդ որում, դա կարող են անել ընդդիմադիր դիրքավորում ունեցող տարբեր ուժեր, անկախ մնացյալ հարցերում նրանց հռետորաբանությունից կամ անկախ միմյանց միջև հնարավոր կամ աներևակայելի կապի կամ հաղորդակցության որևէ դրսևորումից: Եթե այդ ուժերին ներսում չի կապում ոչինչ, ապա կապող ընդհանուր բան կա դրսում՝ այն շրջանակներում, որտեղ հայկական սուբյեկտությունն անգամ իր խոցված վիճակում իսկ անցանկալի թիրախ է, որ պետք է խոցել որքան հնարավոր է շատ և դիպուկ:
Ահա, արտաքին այդ որևէ շահառուի խնդիրը ներսում իրենք ներքաղաքական կոչված հռետորաբանության մեջ գործածում են հայկական քաղաքական կյանքի ամենատարբեր մասնակիցներ, այդպիսով ձգտելով ինչ-որ հարցեր լուծել գործող իշխանության հետ քաղաքական պայքարում: Գործող իշխանության հետ քաղաքական պայքարն իրենց խնդիրն է, կարող են պայքարել, կարող են ատել, սիրել, գործակցել, մերժել, անել ինչ կգտնեն նպատակահարմար: Ամբողջ հարցն այն է սակայն, որ այդ ամենում չպետք է թիրախ դառնա պետականության հանրային գիտակցումն ու զգացումը, այդ ամենում չպետք է թիրախ դառնա պետության վարկը, պետության գաղափարը, պետության ոչ միայն գիտակցական, այլև հոգեբանական ընկալումը: Որևէ օբյեկտիվ, թե սուբյեկտիվ ներքաղաքական պայքար չպետք է թիրախավորի պետությունը: Հայաստանը պատերազմում պարտված, կորուստներ ունեցած, ծանր հանրային և քաղաքական, բարդ ռազմա-քաղաքական վիճակում և իրադրությունում գտնվող,, ծանրագույն մարտահրավերներ ստացած, բայց պետություն է, ոչ թե պետականությունից զրկված միավոր:
Հայաստանը պետություն է և եղած բարդագույն վիճակում որևէ խնդիր լուծելու համար ամենից կարևորն է հենց պետություն լինելու, պետություն ունենալու հանրային զգացումի առկայությունը: Միայն այդ հանրությունն է ի վիճակի ոտքի կանգնել, վերականգնվել և արդյունավետ ու սթափ լուծել թե ներքին, թե արտաքին խնդիրները: Չի կարող որևէ ներքաղաքական պայքար, որևէ հասարակական-քաղաքական գործընթաց հանրօգուտ և պետականաշահ լինել, եթե դրա քարոզչական առանցքում իր հաստատուն տեղն է զբաղեցնում «պետություն չլինելու» քաղաքականապես մահաբեր մտայնությունը, որը անգամ չակերտավոր գաղափար կոչելն իսկ կլինի պետականության արժեքի հանդեպ ոտնձգություն: