Հայաստանում ՏԻՄ ընտրությունների այս գործընթացը բացահայտել է մի ֆենոմեն. Տեղերում քիչ թե շատ հայտնի թեկնածուները, որոնք շանսեր ունեն հաղթելու նախընտրում են հանդես գալ ոչ թե այս կամ այն կուսակցության ցուցակով, այլ իրենց անուն, ազգանուններով դաշինքներ են ձևավորում՝ ցանկացած երկու կուսակցությունների միավորման եղանակով:
Այս գործընթացում ընդհանրապես կորում, անհետանում է կուսակցության մասին իրական պատկերացումը: Այս դեպքում կուսակցությունները գործիքներ են, որ X մարդը իր անունով դաշինք ստեղծի ու մասնակցի ընտրություններին, նրան անգամ չի հետաքրքրում, թե այդ կուսակցություններն ինչ գաղափարներներ, ինչ տեսլական ունեն:
Համայնքապետի պոտենցիալ թեկնածուն մտածում է՝ գնամ երկու ուժ գտնեմ, դաշինք կազմեմ, որ դաշինքով գնամ ընտրության: Ստացվում է, որ նպատակն այն է, որ երկու ուժերի միավորումից ինքը կարողանա իր անուն ազգանունը կրող դաշինք ձևավորել։ Ու այդտեղ ի հայտ են գալիս նախկին իշխանություններին ներկայացնող, նրանց սատարող մեծ ու փոքր կուսակցությունները, որոնք տվյալ անձի անվան տակ քվե են ստանում:
Այս ֆենոմենի մասին «Առաջին լրատվական»-ը զրուցեց Քրիստոնեադեմոկրատական կուսակցության ղեկավար Լևոն Շիրինյանի հետ, ով նշեց. «Փաստացի ինչ-որ խմբեր իրենց վրա անուն են դնում, իրենց կուսակցություն են անվանում, բայց իրականում կուսակցություն չեն: Որպեսզի հանրության համար հասկանալի լինի, մարդկանց անունով են դնում, որ մարդիկ իմանան, թե տվյալ նորաստեղծ միավորն ում է ներկայացնում: Երկրորդ, այդուհանդերձ, հայ հասարակությունը մնում է անհատականացված առաջնորդության երկրպագու: Այսինքն ոչ թե ընտրում են կուսակցությանը, այլ կուսակցության լիդերին: Ակնհայտ է, որ օրինակ Նիկոլ Փաշինյանին անունն ավելի շատ բան է ասում, քան «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության անունը: Հաջորդ պատճառը կուսակցությունների չկայացած լինելն է, և այն ինչ հիմա տեղի է ունենում դե ֆակտո իրավիճակի արտացոլումն է:
Ի վերջո, հայ ժողովուրդը դարերի ընթացքում հայտնի է որպես անհատական ընդունակությունների տեր, ոչ թե հավաքական, և դ այստեղ արտահայտվում է: Ընդ որում, կարող եմ ասել, որ դաշինքի գաղափարն այս ընտրություններում «Շիրինյան-Բաբաջանյան» դաշինքի օրինակով է, որովհետև դա շատ լավ աշխատեց: մարդիկ այդ դեպքում չեն շփոթվում, չեն կասկածում»:
Դիտարկմանը, որ այսինքն կուսակցությունների վարկաբեկվածության հետ գործ ունե՞նք, որ մարդիկ նախընտրում են անուն ազգանուններով միավորներ ձևավորել, Շիրինյանն արձագանքեց. «Դա էլ կա: Մյուս կողմից որոշ կուսակցությունների շատ շահավետ է թաքնվել այդ նոր միավորների տակ: Ասենք ՀՀԿ-ն ո՞նց իր անունով հանդես գա, հանդես գա ի՞նչ ասի, իսկ այս դեպքում ասում են՝ էսինչը լավ տղա է:
Հայաստանում ներքին իմաստով կատաղի դասակարգային պայքար է գնում: Ռևանշիստները, որոնք հարստացել են և արդեն սոցիալական խումբ են ներկայացնում իրենց կոնկրետ շահերով, սեփականությունով, նրանք նաև մի այլ խնդիր ունեն՝ պատասխանատվությունից խուսափել: Նրանք ունևորների կազմակերպություն են, իսկ մնացածը ժողովուրդն է: Դա գուցե կարելի էր նորմալ ընդունել, եթե Հայաստանը լիներ արդյունաբերական երկիր, բայց Հայաստանը վաշխառուական երկիր է, իսկ դա նշանակում է, որ վաշխառուական կապիտալը հակագրոհում է և որոշ տեղերում հաջողություն գրանցում»:
Հարցին, թե արդյոք ստեղծված իրավիճակը չի վտանգում ՔՊ-ին, որը տարբեր համայնքներում պարտություններ է կրում, Շիրինյանը պատասխանեց. «Ոչ, չի վտանգում, որովհետև եթե ՔՊ-ն քաղաքական հոտառություն ունի, ապա ՏԻՄ ընտրություններում որոշ տեղերում իր պարտությունից հետո ստիպված է լինելու վերաճելու իսկական կուսակցության, դա իրենց հաջողությունը կլինի: Եթե դրանից հետևություն չանեն, նոր կլինի դժբախտություն: Սա ազդակ է հեղափոխական ուժերին՝ շատ արագ վերածվել քաղաքական կառույցների, որովհետև ռևանշիզմը գրոհով գալիս է՝ իր անցյալով, քրեական պատմություններով: Պարտությունը ազդակ է, որ շատ արագ պետք է վերակազմակերպվել որպես կուսակցություն»:
Նա հավելեց, որ այս ամենի մեջ ամենատխուրն այն է, որ երկիրը չունի վերակառուցման որևէ ծրագիր: