Նոյեմբերի 1-ին տեղի է ունեցել Հայաստանի և Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարների հանդիպումը, որի ընթացքում խոսվել է երկկողմ հարաբերության, ռեգիոնալ իրադրության, հայ-ադրբեջանական հակամարտության մասին, Արցախի դեմ 44-օրյա պատերազմից հետո առկա մարդասիրական չլուծված հարցերի՝ ռազմագերիների վերադարձի, ականապատ տարածքնների քարտեզների տրամադրման և մշակութային ժառանգության պահպանության մասին: Ինչ հատկանշական և կոնկրետ շեշտադրումներ են եղել Միրզոյան-Լավրով հեռախոսազրույցի ընթացքում, չի մանրամասնվում:
Ուշադրության է արժանի հանգամանքը, որ հեռախոսազրույցը տեղի է ունենում Լավրով-Չավուշօղլու հռոմյան հանդիպումից հետո, որ տեղի էր ունեցել Մեծ 20-ի երկրների Վեհաժողովի շրջանակում: Այդ հանդիպման ընթացքում «մտքեր էին փոխանակվել» նաև այսպես կոչված 3+3 ձևաչափի վերաբերյալ և հետաքրքիր է, թե արդյո՞ք ՌԴ արտգործնախարար Լավրովն այդ հանդիպումից հետո փորձել է իր հերթին մտքեր փոխանակել նաև Հայաստանի հետ, հաշվի առնելով նաև այն հանգամանքը, որ նույն Լավրովը դեռևս հոկտեմբերի 6-ին Իրանի արտգործնախարարի հետ մոսկովյան հանդիպումից հետո հայտարարել էր 3+3-ի ուղղությամբ Հայաստանի հետ աշխատանքի մասին: Երևանը դրանից հետ հայտարարել էր, որ այդ ձևաչափի վերաբերյալ դիրքորոշում կարտահայտի լոկ այն բանից հետո, երբ ավելի առարկայորեն հասկանալի կլինի, թե ինչի մասին է խոսքը: Եթե դիտարկենք իրավիճակը զուտ թվաբանական առումով, ապա հազիվ թե որևէ կերպ համարժեք լինենք իրական քաղաքականությանը: Ըստ այդմ, իրապես պետք է հասկանալ, թե ինչ է նշանակում 3+3, զուտ մաթեմատիկական տրամաբանութունից դուրս: Եթե այդ ձևաչափում կարող են քննարկվել օրինակ ռեգիոնալ բնույթի տնտեսական, կոմունիկացիոն հարցեր, ապա այդ հանգամանքը Երևանի համար կարող է լինել քննարկման առարկա: Սակայն, որևէ կերպ քննարկման ենթակա լինել չի կարող այդ ձևաչափում հայ-ադրբեջանական հակամարտության, արցախյան հարցի որևէ քննարկում կամ կապակցում այդ ձևաչափի հետ: Այստեղ Երևանի համար Մինսկի խմբի համանախագահությունը գոնե եղած տրամաբանության շրջանակում ամենաշահեկանն է, ըստ այդմ որևէ շեղում այդ գծից, թերևս չի կարող բխել Հայաստանի շահից: Միաժամանակ, պարզ չէ նաև, թե արդյո՞ք 3+3-ը հակադրվում է Մինսկի խմբի եռանախագահությանը: Այդ առումով, Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը Հռոմից տունդարձի ճանապարհին նշել է, որ Ֆրանսիայի նախագահի հետ հանդիպմանը նրան է ներկայացրել 3+3-ը: Թե ինչ պատասխան է ստացել Էրդողանը, չի նշել թե ինքը, թե չի հայտնում պաշտոնական Փարիզը:
Փարիզը արտահայտվել է Մինսկի խմբի ձևաչափի և արցախյան հարցն այդ ձևաչափում համապարփակ լուծման արժանացնելու մասին, իսկ ահա 3+3-ի վերաբերյալ Ֆրանսիայի հստակ դիրքորոշում կարծես թե չի հնչել մինչև այսօր: ԱՄՆ դիրքորոշումը եղել է մերժողական, որն արտահայտեց օրինակ օրեր առաջ Վրաստան այցելած Պենտագոնի ղեկավար Օսթինը: Միաժամանակ սակայն, այստեղ հրապարակային հայտարարությունների հանգամանքը կարող է լինել որոշակի եզրակացությունների հիմք, սակայն բոլորովին ոչ բացարձակ: Իրական քաղաքականությունը ոչ միայն երբեմն, այլ շատ հաճախ լինում է բոլորովին այլ տրամաբանությամբ, քան հրապարակային հայտարարությունները: Տվյալ պարագայում առավել էական հարցն այն չէ, որ խոսվում է 3+3-ի մասին և լինում են այդ ուղղությամբ տարբեր քննարկումներ: Էական է այն, թե երբ պետք է լինի Մինսկի խմբի համանախագահների ռեգիոնալ այց, որի մասին բարձրաձայնվեց հոկտեմբերի սկզբին Նյու Յորքում ՄԱԿ ԳԱ Ասամբլեայի շրջանակում: Թե՞ համանախագահները սպասում են Ռուսաստանի գլխավորությամբ եռակողմ ձևաչափի շրջանակում «ազդարարված» Փաշինյան-Պուտին-Ալիև հանդիպման և հնարավոր հայտարարությունների ստորագրման, որից հետո միայն կգան ռեգիոն: Ընդ որում, այդ ֆոնին է նաև հետաքրքրության արժանի Լավրովի և Միրզոյանի հեռախոսազրույցը: Չի բացառվում, որ այն Մոսկվայում Հայաստանի, ՌԴ և Ադրբեջանի ղեկավարների եռակողմ հանդիպման նախապատրաստական աշխատանքի մաս է:
