Հոկտեմբերի 30-ը Հայաստանի համար նշանակալի օր է Վրաստանում: Իհարկե ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև ռեգիոնի համար: Բանն այն է, որ հարևան երկրում տեղի է ունենալու ՏԻՄ ընտրության երկրորդ փուլը: Այստեղ ինտրիգը սրվել է նախկին նախագահ Միխայիլ Սաակաշվիլու հայտնի վերադարձից հետո:
Սաակաշվիլին ձերբակալված է,, բանտում է և հացադուլի մեջ, իսկ նրա կողմնակիցները՝ Միացյալ Ազգային շարժում կուսակցության առաջնորդությամբ, կոալիցիա են կազմավորում Թբիլիսիի քաղաքապետի ընտրությանը իշխող Վրացական երազանքի թեկնածու, գործող քաղաքապետ Կախա Կալաձևին հաղթելու համար:
Կոալիցիային միացել է նաև Սահակաշվիլիի Վարդերի հեղափոխության զինակից, հետագայում նրա սուր քննադատ Նինո Բուրջանաձեն, որը հենց Սաակաշվիլու իշխանության շրջանում հրաժարական տալով ԱԺ նախագահի պաշտոնից՝ որ զբաղեցրել էր հեղափոխությունից հետո, դիրքավորվեց արմատական ընդդիմության և ռուսամետ ընդդիմության դաշտում: Վրաստանում իշխանության փոփոխությունից և Սաակաշվիլու հեռանալուց հետո իհարկե Բուրջանաձեն բավարարվեց ներքաղաքական շատ ավելի համեստ դերով, իսկ ՌԴ ուղղությամբ աշխատանքը թերևս հենց դրանով պայմանավորված էլ էապես նվազեց, հատկապես, որ Վրացական երազանքը սկսեց ասոցացվել Ռուսաստանի հետ, որտեղ իր բիզնես գործունեությունն էր ժամանակին ծավալել Երազանքի հիմնադիր և առաջնորդ Բիձինա Իվանիշվիլին: Այժմ միավորվում են Սաակաշվիլին ու Բուրջանաձեն՝ փաստացի ընդդեմ Իվանիշվիլու, որը թեև հեռացել է քաղաքականությունից, բայց շատերի համոզմամբ՝ շարունակում է դե ֆակտո լինել Վրաստանը կառավարողը: Գրեթե կասկած չկա, որ Թբիլիսիի քաղաքապետի ընտրությանը հաղթելուց հետո ընդդիմադիր կոալիցիան կհասնի խորհրդարանական արտահերթ ընտրության:
Օրեր առաջ, ի պաշտպանություն Սաակաշվիլու հանրահավաքը եղել էր աննախադեպ բազմամարդ: Ավելին, պետք չէ բացառել անգամ, որ նույնիսկ ընտրությունը պարտվելու դեպքում կոալիցիան փորձի այդ պարտության վրա կառուցել բողոքի շարժում և այդպես խթանելով ներքաղաքական ճգնաժամ հասնել արտահերթ խորհրդարանական ընտրության: Համենայնդեպս, Սաակաշվիլու վերադարձը կամ բավականին մանրակրկիտ և պրագմատիկ, միջնաժամկետ հաշվարկով գործընթաց էր, կամ չափազանց պարզունակ: Հոկտեմբերի 30-նն ու հաջորդող օրերը կտան այդ «դիլեմայի» պատասխանը:
Անկասկած է, որ իշխանափոխությունը Վրաստանում բերելու է այդ երկրի վարքագծի, քաղաքականության փոփոխության: Եվ այստեղ առանցքայինը Հայաստանի համար, կամ ամենազգայունը թերևս լինելու է այն, թե ինչ հնարավոր փոփոխություն կկրի վրաց-ռուսական հարաբերությունը: Հատկապես նկատի ունենալով այն, որ դրանից առաջինը փորձելու են օգտվել Թուրքիան և Ադրբեջանը, իսկ ամենամեծ ռիսկերը առաջանալու են Հայաստանի համար: Հնարավոր այլ հարցերն ու հանգամանքները իհարկե ավելին են, սակայն խոշոր հաշվով պարփակվում են այդ շրջանակում: Միարժեք եզրակացությունն իհարկե թերևս կլինի շտապողականություն; Հայաստանին պետք կլինի պատրաստվել իրադարձության զարգացման մի քանի սցենարի դիտարկումով:
