Ներհայաստանյան իրադարձությունները և Արցախի ու հայ-ադրբեջանական խնդրի շուրջ զարգացումները զգալիորեն շեղում են Հայաստանի համար նշանակալի հեռանկար ունեցող մի շարք այլ կարևոր հարցերից, որոնց թվում կարող է լինել այս օրերին Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանի արաբական երկրներ կատարած այցը: Բոլորը, կամ շատերը նկատեցին Սաուդյան Արաբիա կատարած աշխատանքային այցը, որն անշուշտ պատմական է՝ լինելով դիվանագիտական հարաբերություն չունեցող երկրների միջև առաջինը, սակայն այստեղ անշուշտ խնդիրը լոկ հայ-սաուդական այդ առաջին քայլը չէ, որ արժանի է ուշադրության:
Արմեն Սարգսյանը ՍԱ կատարած այցից հետո այցելել է նաև Արաբական Միացյալ Էմիրություններ: Հայաստանում խոսվեց այն մասին, որ արաբական և իսլամական աշխարհի առաջնորդող երկրներից, ազդեցիկ, հզոր երկրներից մեկի՝ Սաուդյան Արաբիայի հետ հարաբերության հաստատումն ու ընդլայնումը Հայաստանի համար ունի էական նշանակություն թե տնտեսական, թե անվտանգային, ռազմա-քաղաքական իմաստով: Այստեղ սակայն թերևս պետք է դիտարկել արաբական աշխարհը իր ամբողջության մեջ: Իհարկե, այդ ամբողջությունը սկսում կամ էապես պայմանավորվում է նաև երկկողմ կապերով, կազմավորվում դրանից, սակայն պետք է նկատել նաև, որ ի դեմս արաբական աշխարհի, գործ ունենք մի բավականին նուրբ, խրթին, բազմաբնույթ համակարգի հետ ոչ միայն տնտեսա-քաղաքական, անվտանգային-աշխարհաքաղաքական, այլ նաև էթնոհոգեբանական իմաստով:
Ամենևին դյուրին չեն արաբական երկրների ներքին հարաբերությունները, և հարաբերությունները արտաքին տարբեր խաղացողների հետ: Եվ իր հարաբերությունը կառուցող Հայաստանն անշուշտ պետք է հաշվի առնի այդ հանգամանքը, որովհետև գերխնդիրը թերևս պետք է լինի լայն իմաստով արաբական աշխարհի հետ համադրված, ներդաշնակ, համակարգված հարաբերության հասնելը: Մյուս կողմից սակայն, այստեղ կա համադրվածության և համակարգվածության մեկ այլ խնդիր, որը արդեն հայկական կողմում է, և ուշադրության ոչ պակաս արժանի: Մասնավորապես, խոսքն այն մասին է, թե նախագահ Արմեն Սարգսյանի, թե կոնկրետ ընթացիկ այցերը, թե ընդհանրապես արտաքին քաղաքական ուղղությամբ գործունեությունը որքանով է համադրված և համակարգված գործադիր իշխանության հետ, մասնավորապես արտաքին քաղաքականության պատասխանատու վարչապետ Փաշինյանի և արտգործնախարարության հետ: Որովհետև, միայն այդ համադրվածության դեպքում է հնարավոր ակնկալել աշխատանքի արդյունավետություն Հայաստանի համար: Այդ իմաստով ուշադրության է արժանի նախագահ Սարգսյանի այցի մասին պաշտոնական հաղորդագրությունների մի դրվագ, որոնք տարածում է նախագահի նստավայրը: Հատուկ շեշտվում է օրինակ օդանավակայանում դիմավորման արարողությունն ու Հայաստանի դրոշի ծածանումը: Ի վերջո, այստեղ կա՞ որևէ առանձնահատուկ հանգամանք, երբ խոսքը պետությունների ղեկավարների այցերի մասին է՝լինեն դրանք աշխատանքային, թե պաշտոնական: Թե՞ հանգամանքը շեշտվում է, «կանխատեսելով» որոշակի արձագանքներ հանրության շրջանում, որ՝ Արմեն Սարգսյանը այցելել է արաբական աշխարհ ոչ թե՝ այսպես ասած պետական «առիթով», բայց «անձնական գործերով», այլ իսկապես պետական նշանակության այցերով: Մինչդեռ, պետք է նկատել, որ կան այդօրինակ տեսակետներ և դրանք հնարավոր է գեներացվում են նաև որոշակի հատուկ նպատակներով, հետևաբար շատ կարևոր են հանրությանն ուղղված մեսիջներն առ այն, ընդ որում համոզիչ մեսիջները, որ նախագահի արտաքին գործունեությունը կտրված չէ պետական արտաքին քաղաքականությունից և իրականացվում է համադրվածության ռեժիմում:
