«Առաջին լրատվական»-ի հարցերին պատասխանել է Արցախի արտաքին գործերի նախարար Դավիթ Բաբայանը
Օրերս Հայաստանի ԱԺ մարդու իրավունքների հարցերի հանձնաժողովում քննարկման ժամանակ շուշեցի պատմաբան Աշոտ Հարությունայնը հայտարարել էր, որ Արցախի նախագահն ասել է, որ մտադիր է ցրել բանակը, իսկ երբ ինքը հարցրել է՝ ինչո՞ւ, նա պատասխանել է՝ «Ադրբեջանցիներն են պահանջում»: Սրան եղել է Արցախի նախագահի խոսնակի պաշտոնական հերքումը: Ձեր կարծիքով նման քննարկումներ կազմակերպելը, նման հայտարարություններ անելը ի՞նչ վտանգներ են իրենց մեջ պարունակում: Դուք այստեղ խնդիր չեք տեսնո՞ւմ:
Ես չեմ ուզում մտնել այդ դիսկուրսի մեջ, թե ով ինչու է ասում և այլն: Ես կասեմ միայն մի բան, որ մեր բոլորիս գերնպատակը Արցախի Հանրապետությունը պահել ու պահպանելն է: Արցախի Հանրապետության գլխավոր ատրիբուտներից մեկը Զինված ուժերն են, որը պետք է պահպանվի:
Ադրբեջանն էլ պարբերաբար իր դժգոհությունն է հայտնում, որ Արցախն ունի զինված ուժեր: Սա իր մեջ վտանգներ չի՞ պարունակում:
Իհարկե, իրենք միշտ էլ դժգոհելու են: Իրենք, ի՞նչ է, ուզում եք, որ ասեն՝ Արցախում պետք է զինված ուժերը մնա՞ն: Հասկանալի է, որ իրենց նպատակն է Արցախի պետությունն ապամոնտաժելը, և ապամոնտաժելը նաև ներսից: Եվ այդ առումով բազմիցս ասել ենք, որ ամենամեծ վտանգը դա է, որ ներսից ապամոնտաժվի, մարդիկ ազգից դառնան ժողովուրդ, ժողովրդից դառնան ամբոխ, ամբոխից էլ՝ ցեղատեսակ; Իսկ ցեղատեսակի համար ոչ մի արժեք չկա, միայն իրենց խոտը լինի, կերը լինի, բավարար է: Բայց նրանց բոլոր այդ ծրագրերը դատապարտված են ձախողման, և մենք պետք է կանգնենք մինչև վերջ և կանգնելու ենք:
Ի վերջո, հնարավո՞ր է, որ Ադրբեջանը այնքան ճնշումներ գործադրի Ռուսաստանի վրա, որ այս խնդիրն արդեն Ռուսաստանի մակարդակով վեր հանվի:
Ադրբեջանը, բնական է, դիմելու է տարբեր քայլերի, և մենք սա պետք է բնական համարենք, չզարմանանք: Իհարկե, Ադրբեջանի և Թուրքիայի գերնպատակն է, որպեսզի եղբայրական երկրներն ու ժողովուրդները իրար հետ գժտվեն: Նրանց համար իդեալական է ուրիշի ձեռքերով դա անել, առաջին հերթին Ռուսաստանի ձեռքերով, որպես մեզ համար եղբայրական երկիր ու ժողովուրդ: Բայց դա չի նշանակում, որ դա ստացվելու է: Մենք երբ խոսում ենք զինված ուժերի մասին, պարզ է, որ պաշտպանության բանակը լինելու է: Այլ հարց է, որ այն պետք է արդիականացվի, ժամանակակից պայմաններին համապատասխանի: Բայց այն, որ մենք ունենալու ենք մեր զինված ուժերը, մեր պետական ատրիբուտները, սա միանշանակ է:
Մամուլի գրում է, որ նոյեմբերի 9-ին Հայաստանը և Ադրբեջանը Մոսկվայում երկու նոր փաստաթուղթ են ստորագրելու: Մեկը վերաբերելու է սահմանների դեմարկացիայի և դելիմիտացիայի գործընթաց սկսելուն, որով Երևանն ու Բաքուն ճանաչելու են միմյանց տարածքային ամբողջականությունը՝ հիմք ընդունելով 1920-ական թվականների քարտեզները: Երկրորդը վերաբերելու է ճանապարհ-միջանցքների ապաշրջափակմանը: Դուք ինչպե՞ս եք գնահատում նման փաստաթղթերի ստորագրումը, ինչ դա կարող է տալ մեզ:
Ես տեղյակ չեմ, չգիտեմ ինչ է ստորագրվելու, ճիշտ կլինի դա հարցնեք Հայաստանի համապատասխան մարմիններին: Իսկ ո՞վ է դեմ ապաշրջափակմանը: Մենք բազմաթիվ հարցեր ունենք, ի՞նչ գնով է դա լինելու, ինչ է լինելու հետո և այլն: Կարծում եմ՝ բոլոր այդ բարցերին պետք է պատասխաններ տրվեն: չեմ կարծում, որ Ադրբեջանը համաձայնելու է 1920-ական թվականների սահմաններին: Ավելի շուտ համոզված եմ, որ չի համաձայնելու, որովհետև այնտեղ խնդիրներ կան տարածքների, որոնք ինքը ապօրինի զավթել է: Ես չեմ կարծում, որ Արցախից հրաժարվելը ճիշտ է և չեմ էլ կարծում, որ այդպես է լինելու, որովհետև չի կարող Հայաստանը հրաժարվել Արցախից: Եթե հրաժարվում է, դա այլ խնդիրէ, բայց ես չեմ կարծում և չեմ էլ ուզում մտածել, որ այդպիսի բան կլինի: Արցախը կա և լինելու է՝ անկախ ամեն ինչից: