Երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը շարունակում է լռության մատնել ամերիկացի համանախագահ Քերի Քավանոյի շաբաթներ առաջ արած հայտարարությունը, ըստ որի, երկու տասնամյակ առաջ Ռոբերտ Քոչարյանն ու Հեյդար Ալլիևը քննարկել են ու հղացել տարածքների փոխանակման գաղափար, որ ներառվել է արցախյան հակամարտության գործընթացում և որը ձևակերպել են միջնորդները: Քավանոն հրաժարվեց հայտնել մանրամասներ, ասելով, որ դրանով կարող է խանգարել խաղաղ գործընթացի վերականգնման հեռանկարին: Այդ հանգամանքը առավել ևս սրում է հարցը, թե ինչի մասին է խոսքը, ինչ փոխանակման:
Բանն այն է, որ այստեղ առանցքային մեկ այլ հարց է այն, թե այդ գաղափարը տեղ գտնելով Քի Վեսթի տարբերակում, ինչ «դեր» և «տեղ» է ունեցել բանակցային գործընթացում դրանից հետո, այսպես կոչված պրահյան գործընթացում՝ որ 2004 թվականին մեկնարկեց արդեն Իլհամ Ալիևի իշխանության գալուց հետո, կամ հետագայում մադրիդյան սկզբունքների մշակման և հրապարակման համատեքստում: Ամբողջ հարցն այն է, որ 44-օրյա պատերազմը ակնհայտորեն ոչ թե ինչ-որ «միջանկյալ» գործոն էր, որը գիծ է քաշում նախապատերազմյան և հետպատերազմյան փուլերի միջև, այլ ըստ էության, դե ֆակտո, ռազմա-քաղաքական իմաստով այդ փուլերի մի օղակ է, որում Ադրբեջանը և Թուրքիան օգտվելով աշխարհաքաղաքական իրողություններից և իրենց ռազմական, ռազմա-քաղաքական առավելությունից, կարողացել են լուծել խնդիրներ, որոնք ներառված են եղել բանակցային գործընթացում տարբեր թղթերի կամ առաջարկների տեսքով: Եվ այն, որ պատերազմը ոչ թե քաշված գիծ էր, այլ ընդամենը մի օղակ, ըստ էության ընդունում են նաև Մինսկի խմբի համանախագահները, երեքն էլ, ինչի վկայություն է նրանց հայտարարությունները, որ խնդիրը լուծված չէ և պետք է «համապարփակ» կարգավորում: Այսինքն, նրանք ընդունում են, որ որոշ հարցեր այդուհանդերձ լուծված են, բայց լուծված չեն բոլոր հարցերը:
Ահա այդ առումով է, որ առանցքային նշանակություն է ստանում Ռոբերտ Քոչարյանի դիրքորոշումը և անդրադարձը այն հարցին, որն այսօր փորձում է օրակարգ բերել Ալիևը, որը միարժեք մերժում է միայն Հայաստանի ներկայիս քաղաքական իշխանությունը, որը գրեթե լիակատար լռության են մատնում միջնորդները և որի վերաբերյալ միայն սահմանային անձեռնմխելիություն է խոսում Իրանը, ինչը ամենևին չի նշանակում միջանցքային տրամաբանության իսպառ բացառում: Այդ իրավիճակում է, որ «տարածքների փոխանակման» այսպես կոչված գաղափարի հայաստանյան «հեղինակի» խոսքը դառնում է էական քաղաքական գործոն «միջանցքային» որևէ տրամաբանությունը չեզոքացնելու Հայաստանի ներկայիս ձևակերպված դիրքն ապահովելու համար:
