Նոյեմբերի 9-ին Մոսկվայում ստորագրվելիք եռակողմ երկու հայտարարությունների մասին հայկական մամուլում հայտնված տեղեկությունը փոթորկել է Հայաստանի հանրությանը հերթական անգամ: Տեղեկությունը, որ մամուլում հայտնվել է անանուն աղբյուրով, այն մասին է, որ Հայաստանը և Ադրբեջանը ՌԴ-ի հովանու ներքո պատրաստվում են ստորագրել փաստաթղթեր հայ-ադրբեջանական սահմանային դեմարկացիայի և դելիմիացիայի մասին, ճանաչել միմյանց տարածքային ամբողջությունը, ինչպես նաև ստորագրել կոմունիկացիաների ապաշրջափակման մասին համաձայնագիր, որով բացվում են բոլոր ճանապարհ-«միջանցքները», ըստ փաստաթղթի:
Հայաստանի ԱԳՆ խոսնակը տարածված տեղեկության առնչությամբ հայտարարեց, որ այս պահին նախատեսված չէ Պուտին, Փաշինյան, Ալիև որևէ եռակողմ հանդիպում: Հարցին անդրադարձել էր նաև Կրեմլի խոսնակ Պեսկովը, ասելով, որ այդպիսի հանդիպում կազմակերպելու պարագայում կլինի համապատասխան տեղեկություն: Այդպիսով, հայաստանյան հանրությունը ենթարկվում է հերթական տեղեկատվական գրոհի՞ն, որի նպատակը ներքին անկայունություն առաջացնելն է, թե՞ տարածված տեղեկատվությամբ առաջանում է հանրային «փոթորիկ», որի միջոցով Հայաստանի իշխանությունը փորձում է մանևրել արտաքին բարդ իրավիճակում: Սա ասելը բավականին դժվար է, որովհետև իրավիճակը թե ներսում, թե դրսում բոլորովին միարժեք չէ: Այստեղ սակայն, կա թերևս էական մի ցուցիչ ևս, որին արժե դարձնել ուշադրություն:
Խոսքը Մինսկի խմբի մյուս երկու համանախագահների՝ Ֆրանսիայի և ԱՄՆ մասին է, նրանց արձագանքի մասին: Եթե անանուն տեղեկատվության մակարդակով խոսվում է եռակողմ երկու փաստաթղթի մասին, ինչպիսի՞ն է դրա վերաբերյալ Վաշինգտոնի և Փարիզի վերաբերմունքը, որոնք ինչպես հայտնի է խոսում են Մինսկի խմբի համանախագահության շրջանակում գործընթացը վերսկսելու, Արցախի կարգավիճակի և մնացյալ հարցերը խաղաղ բանակցությամբ կարգավորելու մասին: Ի՞նչ արձագանք են տվել, կամ ի՞նչ արձագանք կտան իրավիճակին Վաշինգտոնն ու Փարիզը, թե հրապարակային, թե ոչ հրապարակային մակարդակում, թե իհարկե կա այդպիսի փաստաթղթերի լուրջ հավանականություն: Այդ իմաստով, Փարիզի և Վաշինգտոնի պահվածքը, արձագանքը, կարող է լինել էական ինդիկատոր, ընդ որում մի շարք այլ հարցերի: