Մինչև 17 տարեկանների Հայաստանի հավաքականն այս օրերին Մինսկում մասնակցում է Եվրոպայի առաջնության որակավորման փուլին։ Առաջին խաղում մեր հավաքականը 0։7 հաշվով անգլիայի զիջելուց հետո, երկրորդ տուրում 0։5 հաշվով պարտվել է արդեն Սլովակիային։ Բնականաբար մեր հավաքականը զրկվել է հաջորդ փուլ դուրս գալու հնարավորությունից։ Բելառուսի հետ վերջին երրորդ հանդիպումը մրցաշարային առումով որևէ նշանակություն չունի մեզ համար։ Երկու հանդիպումների արդյունքում արդեն ջախջախվել ենք 0։12 հաշվով։ Սա թերևս այն պատկերն է, որը տիրում պատանեկան ֆուտբոլում։ Նման արդյունքները վաղուց արդեն զարմանալի չեն մեզ համար։ Մասնավորապես պատանեկան հավաքականները տարիներ շարունակ պարտվել են էլ ավելի խայտառակ հաշիվներով։ Իրավիճակն այպիսին է, որ նույնիսկ գոլ խփելը հաջողություն պետք է որակել։ Ցավոք սա վերջին օրերին հայկական ֆուտբոլում գրանցված ամենախայտառակ արդյունքը չէ։ Հայաստանի Մ-17 տարեկանների երկու հանդիպումներում արձանագրվաց արդյունքը ընդամենը մեկ խաղով երեկ գերազանցեց Հայաստանի մինչև 19 տարեկանների կանանց հավաքականը։ Եվրոպայի առաջնության որակավորման փուլի առաջին խաղում մերոնք երեկ 0։13 հաշվով զիջեցին մրցաշարի կազմակերպիչ Բոսնիա և Հերցեգովինային։
Եթե պարզ մաթեմատիկական հաշվարկ կատարենք, ապա Հայաստանի հավաքականը հանդիպման 90 րոպեների ընթացքում գոլ է բաց թողել միջինը 6 րոպեն մեկ հաճախականությամբ։ Եթե պատանիների պարտությունը ինչ-որ չափով դեռ կարելի է մեկնաբանել կամ տրամաբանել, ապա աղջիկների տապալում հավատացեք՝ բավական բարդ է։ Ֆուտբոլը մեր ամենամասսայական մարզաձևն է տասնամյակներ շարունակ ձևավորելով տարբեր տարիքային հավաքականներ մասնակցել ենք ընտրական մրցաշարերի։ Այլ հարց է, որ չունենք դպորց, չունենք մարզիչներ և ֆուտբոլի զարգացման նորմալ ծրագիր։ Կարճ ասած պատանեկան հավաքականների տարիների ընթացքում գերխայտառակ պարտությունների հետևանքով արդեն իսկ ձեռք ենք բերել իմունիտետ։ Նույնը չի կարելի է ասել աղջիկների մասին։ Ո՞րն է նման թիմով Եվրոպայի առաջնությանը մասնակցելու նպատակը։ Արդյո՞ք երկնիշ թվով պարտվող հավաքականը կարող է ապագա ունենալ։ Արդյո՞ք մեղք չեն այն աղջիկները, որոնք խաղադաշտում փորձում են պայքարել, բայց պարտվում են 13։0 հաշվով։ Եվ վերջապես, արդյոք մեղք չենք մենք։ Վերջիվերջո 13։0 հաշվով պարտվող թիմը ներկայացնում է մեր պետությունը։ Որքանով է ճիշտ պետության պատվի հետ այս կերպ խաղալը։ Չունենալով ֆուտբոլ ուզում ենք կանանց ֆուտբոլը զարգացնել, թե՞ ուղղակի տառապում ենք մազոխիզմով։ 2019 թվականին տեղի ունեցած ընտրական փուլում աղջիկների Մ-19 հավաքականը 0։3 հաշվով զիջել էր նույն Բոսնիային, 0։14 հաշվով Շվեդիային և 0։17 հաշվով Բելգիային։
Եվս մեկ վիճակագրական խայտառակ տվյալ։ Վերջին 5 տարիներին Հայաստանի աղջիկների Մ-19 հավաքականը գեթ մեկ գնդակ չի խփել ընտրական մրցաշարերում։ Ավելին 5 տարվա ընթացքում մերոնց միայն մեկ անգամ է հաջողվել պարտվել ոչ խոշոր հաշվով։ Մասնավորապես 2017 թվականին Հայաստանի հավաքականը ընդամենը 2։0 հաշվով զիջել է Շոտլանդիային։ 2006 թվականից ի վեր ընտրական մրցաշարերում Հայաստանի հավաքականն անց է կացրել 13 հանդիպում և ընդհանուր առմամբ պարտվել գնդակների 0։83 հարաբերակցությամբ։ Անցյալ տարի կորոնավիրուսի համավարակի պատճառով ընտրական մրցաշարը չէր կայացել այլապես գնդակների 0։100 հարաբերակցությունը կարծում ենք անխուսափելի կլիներ։ Ընթացիկ ընտրական մրցափուլում Հայաստանի հավաքականի հետ միևնույն ենթախմբում են ընդգրկված նաև Էստոնիան և Մոնտենեգրոն։ Առաջիկա օրերին մրցելու ենք այս հավաքականների հետ։ Սա նշանակում է, որ կա հնարավորությունը գնդակների 0։100 հարաբերակցությունն ապահովելու համար։
Հաշվի առնելով վիճակագրական տվյալները կարծում ենք, որ այս արդյունքը մերոնք կարող են գրանցել արդեն երկու օր անց կայանալիք Մոնտենեգրոյի դեմ խաղում։