Հոկտեմբերի 9-ին Երևանում տեղի է ունեցել Հայաստանի և Վրաստանի վարչապետների հանդիպումը: Աշխատանքային այցով Հայաստան ժամանած Վրաստանի վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլիի հետ Հայաստանի վարչապետ Փաշինյանը քննարկել է թե երկկողմ, թե ռեգիոնալ օրակարգին վերաբերող հարցեր: Վրաստանի և Հայաստանի վարչապետերի հանդիպումն իհարկե առաջին հերթին ուշադրություն է գրավում երկու հանգամանքի բերումով, որոնք ընդհանուր առմամբ կարող են մեկտեղվել մեկ՝ վրացական միջնորդություն հասկացության ներքո:
Վրաստանը հայտարարել է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև միջնորդական գործունեության պատրաստակամության մասին: Ավելին, Վրաստանի վարչապետն օրեր առաջ եղել է Բաքվում և այժմ ահա այց կատարեց Հայաստան, ինչը թույլ է տալիս խոսել այն մասին, որ Ղարիբաշվիլին Թբիլիսիի ներկայացրած միջնորդական հայտի առումով ծավալել է որոշակի կոնկրետ գործունեություն, թեև պարզ չէ, թե ինչ հստակ օրակարգով, ինչ կոնկրետ առաջարկներով: Միաժամանակ, օրեր առաջ Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի հայտարարությունից պարզ դարձավ, որ Երևանը Վրաստանի միջոցով փորձել է այսպես ասած որոշակի կոմունիկացիա ապահովել Թուրքիայի հետ: Որքանով է երկու այդ հանգամանքը համադրվում մեկ միջնորդական ջանքի ձևաչափում, բարդ է ասել, թեև գուցե վաղ է խոսել ձևաչափի մասին ընդհանրապես: Առավել ևս, որ ներկայումս նվազագույնը ռեգիոնալ օրակարգում է երկու ձևաչափի հարց՝ Մինսկի խմբի ձևաչափի աշխուժացումը և այսպես կոչված «3+3»-ի հարցը: Մինչ Վրաստանի վարչապետի Հայաստան ժամանելը, այդ երկրի արտգործնախարար Զալկալիանին հայտարարել էր, որ Թբիլիսին չի պատկերացնում ՌԴ հետ մեկ ձևաչափում լինելը՝ հասկանալի հակասությունների և խնդիրների պատճառով, բայց չի էլ կարող դուրս մնալ աշխարհաքաղաքական գործընթացներից: Իհարկե ավելի ուշ պաշտոնական Թբիլիսին հայտարարեց, թե Վրաստանի արտգործնախարարի խոսքը մեկնաբանվել կամ ընկալվել է սխալ և Թբիլիսին չի պատկերացնում աշխատանք 3+3 ձևաչափով: Այդուհանդերձ, իրավիճակը կարծես թե բոլորովին միարժեք չէ և կասկած չկա, որ տեղի են ունենում այսպես ասած խաչաձև կամ զուգահեռ պրոցեսներ, որոնցում էլ Վրաստանի միջնորդությունը:
Կասկած չկա, որ Թբիլիսին չունի միամտություն կարծելու, թե հնարավոր է որևէ միջնորդությամբ դուրս դնել Ռուսաստանն ու Թուրքիան և հարաբերվել Հայաստանի ու Ադրբեջանի հետ: Դա իրատեսական չէ մի շարք թե օբյեկտիվ, թե սուբյեկտիվ պատճառներով: Հետևաբար, այն հայտը, որ ներկայացրել է Վրաստանը, կարծես թե այդքան էլ այսպես ասած պարզ կամ պարզունակ հայտ չէ և Թբիլիսին անկասկած փորձում է տեղավորվել, կամ Թբիլիսիին փորձում են տեղավորել ավելի լայն ռեգիոնալ տրամաբանության շրջանակ: Հարցն այստեղ այն է, թե ով, և ինչպես, որովհետև մի բան թերևս պարզ է, որ Վրաստանը թե Հայաստանի, թե Ադրբեջանի համար հարաբերականորեն նվազագույն «աղմկահարույց» հարթակն է:
