Երկարաժամկետ, ինչ որ տեղ անժամկետ Ռուսաստանի հետ պետք է պաշտպանենք մեր անվտանգությունը, Արցախում երիտասարդների հետ հանդիպմանն ասել է Արցախի հանրապետության նախագահ Արայիկ Հարությունյանը: Զուտ ընթացիկ քաղաքական մարտավարական տրամաբանության առումով նրա դիտարկումը միանգամայն հասկանալի է և համարժեք է առկա իրողություններին: Այստեղ ճաշակի հարց չէ, նախընտրությունների, կամ համակրանք և հակակրանքի հարց չէ, այլ իրողությունների հանդեպ համարժեքության: Այլ է բանը, որ պետք է այդ համարժեքությունը ստանա առավել լայն, խորը, ընդգրկուն ռազմավարական բնույթ: Իսկ այստեղ արդեն անվտանգային հարցերն ու հեռանկարները, հատկապես Արցախի երիտասարդության առումով, պետք է դիտարկվեն լայն աշխարհակարգային և համաշխարհային փոփոխություններին համահունչ և համարժեք: Դա պետք է արվեն ընդհանրապես անցնող երկու տասնամյակի ընթացքում, սակայն դա անելու համար պետք է լիներ այդ փոփոխություններին համարժեք Հայաստանի և Արցախի քաղաքական ղեկավարություն: Այդ ղեկավարությունները պետք է կարողանային Արցախի անվտանգության խնդիրները դիտարկել աշխարհակարգային և համաշխարհային փոփոխությունների, մեծ ու խորքային վերափոխումների համատեքստում, և ըստ այդմ վարեին դրան համահունչ և համարժեք ներքին քաղաքականություն: Իսկ դա պետք է ներառեր ոչ թե անմնացորդ և պաթետիկ ռազմահայրենասիրություն և ըստ էության ուրիշ ոչինչ, այլ հայրենասիրական բաղադրիչների պրակտիկ սպասարկում, այդ թվում և այն համատեքստում, որ Արցախը իր մտածողությամբ և պատկերացումներով պետք է իր նոր սերնդով բացվի դեպի աշխարհ, ձգտի դառնալ համաշխարհային կյանքի մասնակից: Եվ քաղաքական նկատառումներով չճանաչվածության պայմաններում, այդ խնդրի լուծումները պետք է փնտրվեին հենց հավելյալ մեխանիզմների, առաջին հերթին երիտասարդության ռեսուրսի միջոցով: Դա էլ իր հերթին պետք է ենթադրեր աշխատանք Արցախում այդ ռեսուրսի բազմաբնույթ և բազմաշերտ ստեղծագործական ներուժի դրսևորման միջավայր ստեղծելով:
Ժամանակակից աշխարհում անվտանգությունը ունի ոչ միայն ուղիղ ռազմաքաղաքական, ռազմա-տեխնիկական բաղադրիչներ, այլ բաղկացած է նաև հաղորդակցության մեխանիզմներից, որ կարող են լինել հանրությունների միջև: Ավելին, դա իր հետ բերում է նաև որոշակի քաղաքական էֆեկտ, որը չի դրսևորվում առերևույթ, սակայն ժամանակի ընթացքում հաստատվում է որպես միջավայրային ազդեցության գործոն: Բացը, որ հայկական պետությունների քաղաքական ղեկավարները թույլ են տվել նախապատերազմական քառորդդարյա ժամանակահատվածում, պետք է լրացնել հետպատերազմյան շրջանում, Արցախի փաստացի նոր անվտանգային միջավայրը և համակարգը ձևավորելու գործում: Արցախի երիտասարդությունը այդ խնդրում ունի մեծ դեր ու նշանակություն, իսկ քաղաքական ղեավարությունը՝ այդ դերն իրացնելու հնարավորություններն ապահովելու պարտավորություն: Արցախը պետք է պաշտպանված լինի համաշխարհային կյանքին առավելագույն ներգրավվածությամբ նաև, որովհետև ռուսական գործոնն էլ արդյունավետ կլինի, եթե ուղեկցվի բազմաբնույթ և բազմաշերտ այլընտրանքների առկայությամբ: Արցախը կամ կքայլի արդիական աշխարհի բաղադրիչ լինելու որակական ճանապարհով, կամ կփակվի սուբյեկտության ճանապարհը:
