«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է արցախցի քաղաքագետ Տիգրան Գրիգորյանը։
-Պարոն Գրիգորյան, նկատելի է, որ վերջին օրերին պաշտոնական Բաքուն դիրքորոշման որոշակի մեղմացման է գնացել։ Նախ համաձայնություն է ձեռք բերվում, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները այցելել տարածաշրջան, ապա նաև Ալիևը իր հարցազրույցում նշում է, որ դեմ չէ, եթե համանախագահները հանդիպեն Փաշինյանի հետ։ Եթե մի կողմից նա հայտարարում է, որ ղարաբաղյան հակամարտությունն այլևս կարգավորված է և կարգավիճակի հարց գոյություն չունի, ինչի՞ շուրջ են այդ հանդիպումները։
–Կարծում եմ՝ Ալիևը նկատի չուներ հանդիպումներ, որոնց օրակարգում կլինեին ղարաբաղյան հակամարտության կամ կարգավիճակի շուրջ բանակցությունները։ Ալիևը խոսում էր, այսպես կոչված, խաղաղության պայմանագրի մասին։ Այսինքն՝ խոսքը գնում է այնպիսի պայմանագրի ստորագրման մասին, որը մեծ հաշվով կփակի ղարաբաղյան հակամարտության թեման։ Նա իր վերջին օրերի հայտարարություններում խոսում էր հենց այն մասին, որ պատրաստ էր քննարկել Հայաստանի հետ այդպիսի պայմանագրի ստորագրումը որևէ ձևաչափով։ Ի դեպ՝ Թուրքիայի նախագահի խորհրդականը ևս մոտավորապես նույն միտքն է արտահայտել։ Նա ասել է, որ տարբերություն չկա, թե ովքեր են միջնորդները և ինչ ձևաչափով է տեղի ունենում, սակայն Ադրբեջանի ու Հայաստանի միջև պետք է ստորագրվի խաղաղության պայմանագիր, որը կփակի հակամարտության թեման։ Եվ միայն դրանից հետո հնարավոր կլինի խոսել հայ-թուրքական որևէ գործընթացի մասին։
-Այսինքն՝ բացառո՞ւմ եք, որ Ղարաբաղի կարգավիճակի թեման քննարկման առարկա կդառնա։
-Իհարկե։ Դա նույնիսկ կարծիք էլ չի, Ալիևը ինքն այդ մասին խոսում է։ Ամիսներ շարունակ Ադրբեջանը հրապարակայնորեն ասում է այն մասին, թե իրենք ինչ նկատի ունեն խաղաղության պայմանագիր եզրույթի տակ։ Իրենք նկատի ունեն այն, որ Հայաստանը ճանաչում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը՝ այդ թվում Ղարաբաղը։ Համաձայնություններ են ձեռք բերվում նաև այլ հարցերի վերաբերյալ, սկսվում է դեմարկացիա, դելիմիտացիայի գործընթաց։ Գուցե պայմանավորվածություն ձեռք բերվի նաև այլ կոմպոնենտների վերաբերյալ՝ խաղաղապահ առաքելության ժամկետների, միջանցքների, ճանապարհների բացման։ Ու միայն դրանից հետո ըստ նրանց տարածաշրջանում կարող է լինել խաղաղություն ու կայունություն։
-Կարծում եք՝ ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի և միջազգային հանրության ջանքերն այս հարցում և՞ս ապարդյուն կլինեն։
-Ցավոք սրտի այդ հայտարարություններն այսպես էլ մնում են հայտարարություններ։ Ավելի պրակտիկ գործողություններ այդ հայտարարություններին չեն հետևում։ Արևմուտքի քաղաքականությունն այս տարածաշրջանում, մեծ հաշվով, մոտակա տարիների ընթացքում հենց այդպիսի բնույթ է ունենալու։Այսինքն՝ հիմնականում հայտարարությունների, դիվանագիտական գործիքակազմի ու ինչ-որ չափով ֆինանսա-տնտեսական։ Ակնկալել, որ արևմուտքը պրակտիկ կամ ավելի լուրջ քայլեր է ձեռնարկելու Բաքվին ինչ-որ բան ստիպելու համար, այդքան էլ իրատեսական չէ։
