ԱԱԾ տեղեկություն է տարածել պաշտպանության նախկին նախարար Դավիթ Տոնոյանի ձերբակալության եւ կալանքի միջնորդության մասին: Տոնոյանի հետ ձերբակալվել է նաեւ Դավիթ Գալստյանը, որը վերջին շրջանում ավելի հայտնի դարձավ որպես հայկական բանակին սպառազինության մատակարար կազմակերպության տեր «Պատրոն Դավո»: Մամուլը գրել է, որ նա մտերիմ, ընկերական հարաբերություն ունի Դավիթ Տոնոյանի հետ: Նրանք ձերբակալվել են բանակին սպառազինության մատակարարման հարցում ավելի քան 2 միլիարդ դրամի չարաշահումների գործով: Օրեր առաջ հայտնի դարձավ, որ այդ գործով մեղադրվում է նաեւ զինուժի ավիացիոն վարչության պետը:
Խոսքն այն մասին է, որ մատակարարվել են հրթիռներ, որոնք եղել են անպիտան, բայց մատակարարվել են բարձր գնով: Պատերազմի ընթացքում ի հայտ է եկել դրանց անպետքությունը: Ըստ ԱԱԾ հաղորդագրության, քրգործի շրջանակում մեղադրանք է ներկայացվում նաեւ զինված ուժերի մի շարք այլ բարձրաստիճանների: Մամուլը գրել է նաեւ, որ այդ շրջանակում է նաեւ ԱԺ Հայաստան խմբակցության ղեկավար, պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանը, որը պաշտոնավարել է այդ կարգավիճակում 2008-ից մինչեւ 2016 թվական: Ի դեպ, Դավիթ Տոնոյանը նրա պաշտոնավարման ժամանակ եղել է նախարարի առաջին տեղակալ: Ինչ ընթացք ու ավարտ կունենա քրեական գործը, ու՞մ հանդեպ մեղադրանքը կհաստատվի:
Անկասկած է, որ գործն ունենալու է ոչ միայն իրավական-հասարակական, այլ քաղաքական հնչեղություն, հնչելու են նաեւ հայտարարություններ, թե տեղի է ունենում քաղաքական հետապնդում: Այդ իմաստով, պատկան կառույցները ու նաեւ դրանց համար պատասխանատու քաղաքական ղեկավարությունը պետք է ապահովեն գործընթացի օրինականության համոզիչ միջավայր, թույլ չտալու համար մանիպուլյացիաներ կամ կասկածներ, որ այդ ամենը արվում է ընդամենը պատերազմի համար «քավության նոխազի» փնտրտուքի եւ քաղաքական հակառակորդների հանդեպ հաշվեհարդարի նպատակով: Այդ համատեքստում շատ կարեւոր է թերեւս, որ հնարավորինս արագ ձեւավորվի նաեւ պատերազմի հանգամանքները ուսումնասիրող խորհրդարանական քննիչ հանձնաժողովը, հնարավորինս լայն հասարակական-քաղաքական ներգրավումով, որը թույլ կտա էապես նվազեցնել մանիպուլյացիոն ռիսկերը եւ շահարկումները: Այդ ամենով հանդերձ կա թերեւս նաեւ մի հարց, թե արդյո՞ք ԱԱԾ-ը չուներ օպերատիվ տեղեկություններ հենց այն փուլում, երբ փաստորեն կատարվում էին այն հանցագործությունները, որոնք դարձել են քրգործի եւ մեղադրանքների առիթ այժմ:
Եթե ԱԱԾ-ը ունենար այդ օպերատիվ տվյալները եւ արագ արձագանքեր տեղի ունեցողին, ապա կկանխարգելվեր Հայաստանի պաշտպանունակությանը հարվածող հանցանքը, ինչը՝ չենք կարող իհարկե ասել վճռորոշ, սակայն էական ազդեցություն կունենար Հայաստանի անվտանգային կարողությունների առումով: Մյուս կողմից, հաշվի առնելով այն, որ քրեական գործը վերաբերում է 2011-17 թվականներն ընկած ժամանակահատվածում ծավալված գործընթացների, ԱԱԾ օպերատիվ տվյալի վերաբերյալ հարցը թերեւս դառնում է խիստ հռետորական, հաշվի առնելով այն համակարգի տրամաբանությունն ու բնույթը, որ այդ շրջանում կառավարում էր Հայաստանը:
