Հայաստանի և Արցախի դեմ 44-օրյա պատերազմի տարելիցն ու դրա շուրջ հանրային տրամադրությունները որոշակի ստվերում թողեցին միջազգային հարթակներում ծավալվող ուշագրավ զարգացումները, որոնք սակայն կարևոր նշանակություն ունեն միջազգային անվտանգային համակարգում վերափոխումների առումով: Միացյալ Նահանգների նախագահ Ջո Բայդենը օրերս Սպիտակ տանն ընդունեց Ավստրալիայի, Հնդկաստանի և Ճապոնիայի ղեկավարներին, որոնց հետ հանդիպումից հետո եղավ համատեղ հայտարարություն անվտանգային հարցերում գործակցության վերաբերյալ: Այս հանդիպումը անկասկած մաս էր կազմում այն նախաձեռնության, որի մասին ավելի վաղ հայտարարեցին ԱՄՆ, Մեծ Բրիտանիան և Ավստրալիան: Խոսքը հնդկա-խաղաղօվկիանոսյան ռեգիոնում եռյակ ալյանսի ձևավորման մասին է, որի նպատակն է բարձրտեխնոլոգիական սպառազինության միջոցով հասնել անվտանգային գերակայության: Այդ շրջանակում Ավստրալիան կստանա միջուկային սուզանավատորմ ձևավորելու հնարավորություն: Դեռ այդ հայտարարությունից անմիջապես հետո հոդված անդրադարձում նկատեցի, որ այստեղ սկզբունքային նշանակություն է ունենալու, թե ինչ դիրքավորում կունենա Հնդկաստանը, ինչպիսի վերաբերմունք կունենա ալյանսի նկատմամբ, եթե անգամ խոսք չգնա ալյանսին միանալու մասին: Եվ ահա, դրանից օրեր անց Հնդկաստանի վարչապետը Ճապոնիայի և Ավստրալիայի առաջնորդների հետ միասին Սպիտակ տանն էր, որտեղ Բայդենի հետ հանդիպումից հետո եղավ համատեղ հայտարարություն:
Անշուշտ, ռեգիոնալ այդ գործակցության առանցքում ԱՄՆ-ը դիտարկելու է Չինաստանի գործոնի զսպումը, բայց ոչ միայն: Ընդհանրապես, խոսքը կարծես թե միջազգային անվտանգության համակարգի ռեգիոնալ բջիջների ձևավորման մասին է, որ ԱՄՆ ակտիվ կամ պասիվ նախաձեռնությամբ տեղի է ունենում այսպես ասած արևելյան կիսագնդում: Մասնավորապես, շաբաթներ առաջ՝ օգոստոսի վերջին, թերևս ոչ առանց ամերիկյան ներգրավվածության Իրաքի վարչապետը նախաձեռնեց ռեգիոնալ անվտանգային Վեհաժողով, որից առաջ նա մեկնել էր Վաշինգտոն: Այժմ ահա ամերիկյան ուղիղ ներգրավվածություն հնդկա-խաղաղօվկիանոսյան ուղղությամբ: Անկասկած է, որ միջազգային անվտանգային համակարգում տեղի են ունենում լրջագույն վերադասավորումներ ու վերախմբավորումներ, որոնք շոշափում են Կովկասի համար շղթայական նշանակություն ունեցող ռեգիոններ: Հայաստանի համար այդ գործընթացները մեծ աչալրջություն պահանջող իրողություններ են, հաշվի առնելով այն, որ մեծ հաշվով 44-օրյա պատերազմը ոչ միայն հայկական անվտանգային համակարգն է փլուզել, այլ ըստ ության փլուզել է ռեգիոնալ անվտանգային համակարգը, կամ եղել է ռեգիոնալ համակարգի փլուզման հետևանք: Ըստ այդմ, Հայաստանը կանգնած է ոչ միայն իր անվտանգային համակարգի վերականգնման, այլ ըստ էության այդ համակարգը նաև միջազգային անվտանգային համակարգում տեղի ունեցողին ադապտացնելու և համադրելու խնդրի առաջ, որովհետև համադրվածության, ադապտացիայի բավարար աստիճանի բացակայությունը բերելու է անվտանգային պերմանենտ ճգնաժամերի:
