Այսօր, երբ պատերազմն ավարտված է Լեռնային Ղարաբաղում, հիմքեր կան քաղաքական գործընթացի, տրանսպորտային և տնտեսական կապերի ապաշրջափակման համար, «տրամաբանական կլինի, եթե Հայաստանն ու Թուրքիան վերսկսեն հարաբերությունները կարգավորելու ջանքերը», հայտարարել է Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը: Նա նաև մանրամասներ է հայտնել հայ-թուրքական հարաբերությունները կարգավորելու տապալված նախկին փորձից:
Ինչպես և անցած տապալված փորձի դեպքում, այսօր հարաբերությունները կարգավորելու նախաձեռնությունը հնչել է Անկարայից և Երևանից։ Մոսկվան, սակայն, չի ուզում հետ մնալ տարածաշրջանում ընթացող գործընթացներից և հայտարարում է, որ պատրաստ է ակտիվ մասնակցել հաշտեցման գործընթացին։
Թուրքագետ Հակոբ Չաքրյանը թերահավատ է, թե Մոսկվան կարող է դրական դերակատարություն ունենալ Հայաստանի և Թուրքիայի միջև հարաբերություններ հաստատելու հարցում։ «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում Չաքրյանն ասաց․«Ես վերապահում ունեմ այդ հարցում։ Տեսեք՝ հիմա Աֆղանստանում թալիբների կողմից Քաբուլի գրավումը Մոսկվան ողջունում է, ասելով, թե իբր թալիբներն Աֆղանստանում կայունություն են հաստատելու։ Պուտինը չի կարող ունենալ միջազգային աջակցություն, վարկանիշը զրո է։ Մնացել է Էրդողանի աջակցությունը, հիմա էլ Էրդողանին սիրաշահելու համար Ղարաբաղում ստեղծված դե ֆակտո իրավիճակը դե յուրե է ուզում դարձնել։ Դրա համար էլ հայկական կողմին ստիպում է, որ Ադրբեջանի հետ հաշտության պայմանագիր կնքի։ Այդպիսով Մոսկվան նաև այլ խնդիր է լուծում՝ հարավային Կովկասից դուրս է մղում Ֆրանսիային ու ԱՄՆ-ին»։
Մեր զրուցակցի կարծիքով, սակայն, Մոսկվային չի հաջողվելու կյանքի կոչել այդ ծրագիրը․«Էրդողանի հետ համագործակցելով Պուտինը քաղաքական սակարկությունները միշտ անում է ի վնաս հայ ժողովրդի։ Պուտինը հայատյացության անասնական բնազդով է տառապում, նմանապես և Լավրովը։ Պարզապես ինձ մտահոգեց Փաշինյանի հայտարարությունն առ այն, որ մենք դրական ազդակներ ենք ստացել Թուրքիայից ու պետք է դրանց դրական պատասխանենք»։
Չաքրյանի խոսքերով՝ Հայաստանին դրական ազդակներ տվող Էրդողանը պատերազմի օրերին հայտարարել էր, որ իր երկիրն այդ պատերազմին մասնակցում է, որ 1915 թվականին երիտթուրքերի կիսատ թողած գործը հասցնի վերջնական ավարտին, այսինքն՝ բնաջնջեն հայ ժողովրդին․ «Դրանից հետո Պուտինը նրան հռչակեց իր լավագույն ընկերը, ասելով, որ նա ի տարբերություն արևմուտքի առաջնորդների հավատարիմ է իր խոստումներին։ Այդ հայտարարությունն ինքնին ոտնահարում է ՄԱԿ-ի ցեղասպանության կանխարգելման կոնվենցիային։ Պուտինն Էրդողնաին հռչակելով իր լավագույն ընկերը դառնում է այդ ոտնահարման մասնակից։ Գալով Փաշինյանին, փոխանակ նա այդ մասին հիշեցնի, ասի, որ Էրդողանը նման հայտարարություն է արել ի լուր աշխարհի, ասում է, որ դրական ազդանշաններին պետք է դրական արձագանք տրվի։ Ինձ համար դա մի տեսակ տարօրինակ է։ Առհասարակ որևէ պետության համար պարտավորեցնող է նախագահի, վարչապետի և արտգործնախարարի հայտարարությունները՝ կլինի դա գրավոր, թե բանավոր։ Փաստորեն, մինչ ամբողջ արևմուտքը դատապարտում է Էրդողանին ղարաբաղյան պատերազմին մասնակցելու համար, ինքը արդարացնում է, արդարացնում է նաև այս պատերազմում Սիրիայից ահաբեկիչներ ներգրավելու հանգամանքը․․․Էրդողանը ամեն տեսակ ստորություն արել է պատերազմի օրերին ՝համագործակցելով Պուտինի նման հայատյաց մեկի հետ։ Այսինքն՝ Փաշինյանի հայտարարությունը ես նույնպես պայմանավորում եմ Պուտինի ներշնչանքով»։