Պատերազմից հետո, առ այսօր ամենից շատ քննարկվող կամ դիտարկվող հարցն այն է, թե ինչ ճակատագիր կունենա Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափը: Ընդ որում, այստեղ հարցի դիտարկման հիմնական ուղղությունն այն է, թե կլինի՞ արդյոք Մինսկի խմբի համանախագահության ներքո բանակցության վերսկսում, թե ոչ: Ինչպես հայտնի է, Մինսկի խմբի համանախագահները մի քանի հայտարարությամբ կոչ են արել կողմերին հնարավորինս արագ վերադառնալ ձևաչափի ներքո ուղիղ քննարկումների, վերսկսել խաղաղ գործընթացը: Երևանը հայտնում է դա անելու պատրաստակամություն, իսկ Բաքուն փորձում է առաջ մղել իր այն միտքը, թե հակամարտությունը լուծված և որպես այդպիսին այլևս գոյություն չունի: Իհարկե Բաքուն այդ միտքն առաջ է մղում ոչ արդյունավետ, որովհետև համանախագահ երկրները գործնականում բոլորն էլ այս կամ այն կերպ ընդունում են, որ հակամարտությունը լուծված չէ: Այլ հարց է, որ նրանք տարբեր պատճառներով չեն պարտադրում Բաքվին ընդունել դա և վերադառնալ բանակցության սեղանին: Եվ դա չեն անում թերևս իրատեսականորեն գնահատելով, որ Ալիևը դա չի անի, քանի որ կնշանակի խոստովանել, որ հաղթել է, բայց հարցը չի լուծել: Իսկ, եթե հարցը չի լուծել, ինչպե՞ս է հաղթել:
Այդ տրամադրությունները անկասկած խորանալու են Ադրբեջանի հանրության մոտ և Ալիևը վերադառնալով բանակցության, պարզապպես գերարագացնելու է դրանք, ինչն անել չի ուզում: Չեն պարտադրում նաև համանախագահները, քանի որ այդ դեպքում Ադրբեջանում կարող են խթանել անկանխատեսելի զարգացումներ, որի հանգուցալուծումը չունեն: Այս ամենով հանդերձ, սակայն, Մինսկի խմբի համանախագահության վերաբերյալ դիտարկումների առանցքային հանգամանքը թերևս պետք է լինի ոչ թե հարցը՝ կսկսի՞ բանակցություն, թե ոչ, կամ երբ կսկսի, եթե կա այդպիսի հնարավորություն, այլ բոլորովին այլ գործոն: Գլխավորը կամ չափման կետը պետք է լինի հետևյալը. ռեգիոնում առանցքային հարցերի վերաբերյալ որոշումները կկայացվեն Մինսկի խմբի համանախագահությա՞ն ձևաչափում, այսինքն ԱՄՆ, Ֆրանսիա, Ռուսաստան գերակայությամբ, թե՞ այդուհանդերձ ռուս-թուրքական, մասամբ նաև Իրանի մասնակցությամբ: Այդ պահին դա է հարցը և Երևանի համար էլ բուն խնդիրը թերևս այդտեղ է, ոչ թե բանակցության անմիջական վերականգնման հնարավորությամբ չափելու տիրույթում: Երևանի համար կարևոր է, որ ռեգիոնալ իրավիճակի կառավարման վերաբերյալ որոշումների գերակա ձևաչափը լինի Մինսկի խմբի համանախագահությունը, ինչպես էր թերևս մինչև 2011-12 թվականները: Բուն բանակցային գործընթացի վերսկսման հարցը ըստ էության կլինի այսպես ասած տեխնիկական խնդիր, պայմանական իմաստով իհարկե: Պարզապես, կլինի Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափի աշխուժացման արդյունք, ոչ ինքնին առանցքային ցուցիչ:
