Արցախի արտաքին գործերի նախարար Դավիթ Բաբայանը հայտարարել է, որ Ադրբեջանն ու Թուրքիան Աֆղանստանից ահաբեկիչներ են տեղափոխում Արցախի օկուպացված տարածքներ, որ նրանց վերահսկողության տակ են անցել 44-օրյա պատերազմի հետևանքով: Արցախի ԱԳ նախարարը այդ հանգամանքի վրա է հրավիրում միջազգային կառույցների և այլ պետությունների հատուկ ծառայությունների ուշադրությունը, մասնավորապես Ռուսաստանի և Իրանի, ասելով, որ ահաբեկիչները սպառնալիք են նրանց համար: Բաբայանը շոշափում է կարևոր խնդիր, սակայն առաջացնում հարց՝ ո՞րն է նպատակը, ի՞նչ թիրախային հարց է լուծվում դրանով: Այդ հարցը չունի պատասխան, կամ ավելի շուտ՝ ունի, բայց հայկական կողմի համար մեղմ ասած ոչ շահեկան պատասխան: Այդ պատասխանը «հնչել» է հենց 44-օրյա պատերազմի ընթացքում, երբ թե Ռուսաստանը, թե Իրանը, թե միջազգային կառույցներ ու այլ պետություններ, այդ թվում Մինսկի խմբի համանախագահ, արձանագրեցին Արցախի դեմ պատերազմում վարձկան-ահաբեկիչների ներգրավման փաստը, սակայն դրանից ոչ ավելի:
Ավելին, Ռուսաստանի արտաքին հետախուզական ծառայության ղեկավար Նարիշկինը գրեթե բաց տեքստով հայտարարեց, որ հենց սկզբից էլ տիրապետել են ռեգիոն վարձկաններ տեղափոխելու Թուրքիայի գործողություններին և գրեթե անուն առ անուն գիտեն, թե ովքեր են սիրիական գոտուց նետվել Կովկաս: Բայց, Նարիշկինի այդ հայտարարությունը մնաց հայտարարություն, ընդամենը հավաստելով, որ, Մոսկվան կամ ինքն է տվել Թուրքիայի այդ քայլերին հավանություն, կամ պարզապես չունի Թուրքիայի որևէ գործողություն լրջորեն զսպելու կարողություն: Համենայնդեպս, ավելի խոսուն է թերևս փաստը, որ ՌԴ արտաքին հետախուզության պետ Նարիշկինը ընդամենը Ադրբեջանի փոխվարչապետի բիզնես-գործընկերն է: Դրանով թերևս ասված է ամեն ինչ, կամ գոնե շատ բան: Ըստ այդմ, ո՞րն է ներկայումս ահաբեկիչների տեղափոխման մասին բարձրաձայնելու իմաստը, եթե այն, բացի Արցախի և Հայաստանի հանրության մոտ տագնապ, խուճապ, պարզապես արտագաղթելու մասին մտադրություն առաջացնելուց բացի, չի կարող ունենալ որևէ այլ էֆեկտ, անգամ տեղեկատվական: Որովհետև, ինչպես Ադրբեջանին չմեղադրեցին 44-օրյա պատերազմում, նույն կերպ լռելու են այժմ: Իսկ, եթե առաջանա խնդիր և Ադրբեջանին պատժելու քաղաքական անհրաժեշտություն, ապա ուժային կենտրոնները Արցախի ԱԳՆ տեղեկատվությանը չէ, որ սպասելու են: Նրանք չափաանց մանրակրկիտ տիրապետում են իրավիճակին և ինքնախաբեություն է այլ բան մտածելը: Ըստ այդմ, եթե անգամ կա այն, ինչի մասին խոսում է Արցախի ԱԳ նախարարը, ապա դրա հանդեպ վերաբերմունքը ուժային կենտրոնները ձևավորելու են ըստ իրենց շահի՝ խոսի Արցախից որևէ մեկը, թե ոչ: Համենայն դեպս, առնվազն պատերազմի տխուր դասը հայկական կողմին պետք է թույլ չտա ունենալ անգամ տեղեկատվա-քարոզչական պատրանքներ: Ըստ այդմ, հանրության մոտ ավելորդ տագնապ և խուճապ առաջացնելու, կամ այդ գործով «զբաղվողներին» հավելյալ տեղեկատվական առիթ կամ նյութ տալու փոխարեն, անվտանգային հարցերով պետք է զբաղվել լուռ, ինտենսիվ, այդ թվում փորձելով աշխատել այլ երկրների հատուկ ծառայությունների հետ, գտնելով ընդհանուր եզրեր և անելիքներ: Առանց այդ էլ բազմաթիվ են հանուն Հայաստանում կամ Արցախում իշխանության գալու համար զուտ խմբային կոնյուկտուրային ներքաղաքական նկատառումներով հանրության մոտ հուսահատություն առաջացնելու ուղղությամբ աշխատողները: Արցախի իշխանության ներկայացուցիչների խնդիրը պետք է լինի նրանց աշխատանքի հետևանքը չեզոքացնելը, ոչ թե խթանելը:
