Կառավարության ծրագրի քննարկման առիթով խորհրդարանական ելույթներում հաճախ շոշափվեց 1998 թվականին Հայաստաննում տեղի ունեցած և «ներիշխանական հեղաշրջում» ձևակերպումով հայտնի իրադարձությունների թեման: Ինչպես հայտնի է, նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հրաժարական տվեց, ասելով, թե անում է դա «հայտնի ուժերի» ճնշման տակ, իսկ նրա փոխարեն նախ նախագահի պաշտոնակատար եղավ վարչապետ Ռոբերտ Քոչարյանը, իսկ հետո էլ դարձավ նախագահ, ընտրական պայքարում պաշտոնական տվյալով հաղթելով Կարեն Դեմիրճյանին, որը Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականից հետո հանկարծ վերադարձավ քաղաքականություն: Եվ, ինչպես հայտնի է, 1998-ի դե ֆակտո առանցքային դերակատար, պաշտպանության նախարար Վազգեն Սարգսյանը 1999-ի խորհրդարանի ընտրությանը դաշինք կազմեց Կարեն Դեմիրճյանի հետ և վերցրեց խորհրդարանի բացարձակ մեծամասնությունը: Հետո եղավ 1999-ի հոկտեմբերի 27:
Հայաստանի համար այդ շրջափուլը թերևս բախտորոշ էր հետագա զարգացման ընթացքի տեսանկյունից: Մինչև հիմա կան քննարկումներ կամ բանավեճ՝ արցախյան հարցը առի՞թ էր 1998-ի համար, թե՞ պատճառ: Մի բան հստակ է, որ 1998-ին Հայաստանում տեղի ունեցածը հիմնավորապես փոխեց արցախյան հարցի հանդեպ Հայաստանի պետական քաղաքականությունը, և, թող չթվա տարօրինակ՝ այն ըստ էության դարձրեց Ադրբեջանի քաղաքականությանը «համարժեք» կամ «ներդաշնակ»:
Բանն այն է, որ Ադրբեջանն ակնհայտորեն գնում էր պատերազմի, լավ հասկանալով այն նավթագազային առավելության հեռանկարը, որ լինելու էր ժամանակի ընթացքում: Հետևաբար, Ադրբեջանին անհրաժեշտ էր, որպեսզի Հայաստանի պետական քաղաքականությունը գնա աստիճանական կարծրացման ճանապարհով, որպեսզի այդպիսով «արդարացվի» Ադրբեջանի ռազմատենչությունը, որը թափ էր հավաքելու նավթագազային միլիարդների հավաքվելուն զուգահեռ: Իհարկե բոլորովին փաստ չէ, որ Հայաստանի խաղաղասիրական դիսկուրսի պայմաններում Ադրբեջանը ստիպված գնալու էր փոխզիջման, այլ ոչ թե ռազմատենչության ճանապարհով: Սակայն, երբ Հայաստանում փոխվում է դիսկուրսը և առաջանում է կարծրացման տրենդը, Բաքվի ռազմատենչության ռազմավարությունը ստանում է «միջազգային լեգիտիմության» ելակետ: Ըստ էության այն, ինչ տեղի ունեցավ: Ամբողջ խնդիրն այն է սակայն, որ անհեռանկար էր նաև Հայաստանի այսպես ասած փոխզիջումային, խաղաղության «դիսկուրսը», որովհետև անկասկած է՝ Բաքվում այն չի գտնելու արձագանք, և միաժամանակ չի գտնում նաև միջազգային լեգիտիմություն:
Բանն այն է, որ Հայաստանի խաղաղության դիսկուրսը միջազգային լեգիտիմություն ունենալու պարագայում թերևս չէր լինի 1998 թվականի իշխանափոխությունը: Միջազգային առանցքային դերակատարները, մասնավորապես Մինսկի խմբի երեք համանախագահ երկրները ունեին Հայաստանում Տեր-Պետրոսյանի իշխանությունը պահելու լիովին բավարար քաղաքական և անգամ ռազմա-քաղաքական ներուժ: Բուն խնդիրն այն է, որ չունեին «փոխհամաձայնություն»: Խաղաղության և կարգավորման ռեգիոնալ միջավայրը չէր բխում նրանց բոլորի շահից: Արցախյան հակամարտության կարգավորման խաղաղ գործընթացի առարկայացման հեռանկարը սպառնալիք էր Կովկասում Ռուսաստանի ներկայությանը: Չկա հակամարտություն, չկա Կովկասում Ռուսաստանի դերակատարման «բազա»: Ռուսաստանն ի վիճակի չէր լինելու խաղաղ պայմաններում մրցակցել Արևմուտքի հետ: Հետևաբար, Հայաստանի խաղաղասիրական դիսկուրսը առաջին հերթին չէր բխելու Ռուսաստանի շահից: Այստեղ մնում է հասկանալ՝ Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականը համաձայնեցվա՞ծ էր Ռուսաստանի հետ, թե՞ հակառակը՝ պայմանավորված էր Ռուսաստանի հետ անհամաձայնությամբ, իսկ Միացյալ Նահանգներն էլ որոշեց չգնալ այդ հարցում կոնֆրոնտացիայի և չփորձել պահել Տեր-Պետրոսյանին: Օրերս, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի նախկին գլխավոր խորհրդական Ժիրայր Լիպարիտյանը իր ինստագրամյան էջում վերհիշել էր այդ իրադարձությունների առնչությամբ իր մի վաղեմի գնահատական, որն առնչվում էր Նահանգներին, մասնավորապես այսօր ԱՄՆ պետքարտուղարի տեղակալ Վիկտորիա Նուլանդին: Լիպարիտյանը հիշատակել էր Նուլանդի հետ այդ տարիների խոսակցություն, որն ասել է, թե ԱՄՆ հույս է կապում Ռոբերտ Քոչարյանի հետ, որ նա կգնա խաղաղության: Լիպարիտյանը այդ համատեքստում խոսում է, որ 1998-ի հարցում մեծ դեր է ունեցել ԱՄՆ: Հետաքրքիր է, բայց չէ՞ որ նրա նախկին ղեկավարը կամ առաջնորդը վստահաբար համոզմունք է հայտնել, որ արցախյան հարցի բանալին միշտ եղել է ու կա Ռուսաստանի ձեռքում: