Ռուսաստանցի փորձագետները, այսպես կոչված քաղաքագետները կամ եվրասիականության գաղափարախոսները շարունակում են տքնաջան աշխատանքը Թուրքիայի և Ադրբեջանի ռազմական հաղթանակը Պուտինին վերագրելու ուղղությամբ: Խոսքն իհարկե ընդհանրական վերագրման մասին է, մասնավորապես, այն իմաստով, որ Կովկասում տեղի ունեցած բեկումնային զարգացումներն ու փոփոխությունները եղել են Պուտինի հմուտ, իմաստուն, հնարամիտ քաղաքականության և որոշումների արգասիք: Ահա, մոտավորապես այդպես:
Թվում է, թե ռուսները առանց ավելորդ կաշկանդվածության հայության երեսին ասում են «ճշմարտությունը», ուղիղ և բաց տեքստով: Առավել ևս, որ հայության մի ստվար հատված էլ լիովին պատրաստ է այդ «ճշմարտությունն» ընդունելուն: Բայց, ճշմարտությունն այստեղ չակերտավոր է, որովհետև տեղի է ունենում բոլորովին այլ բան, և այդ տեղի ունեցողը այնքան էլ ուղիղ չէ, պարզապես քողարկվում է «ուղիղ տեքստերով»: Բանն այն է, որ «փորձագիտական» այդ պլեադան քողարկում է Կովկասում ռուսական քաղաքականության ձախողումն ու պարտությունը, ընդ որում դրա գործնականում միջազգային ձախողման համատեքստում: Այստեղ լուծվում է երկու հարց: Նախ, այդ ձախողման համար պատասխանատու են հենց այդ շրջանակները, որոնք հսկայական կարողություն են կուտակել այդ քաղաքականության «գաղափարախոս» և «մշակ» կարգվելով և այն պետական մակարդակում առաջ մղելով, ըստ այդմ առաջին հերթին կա սեփական «մաշկի» խնդիր և հետևաբար պետք է ամեն կերպ համոզել հանրային կարծիքը Ռուսաստանում, որ Կովկասում տեղի է ունեցել ոչ թե ձախողում և պարտություն, այլ «հերթական հաղթանակ»:
Մյուս կողմից, կա Ռուսաստանում իշխանության խնդիր, Պուտինի խնդիր, որն առանց այդ էլ սուր է աշխարհաքաղաքական և ներքին իրողությունների բերումով, և կարող է ավելի սրվել, եթե Ռուսաստանում սկզբնավորվի հանրային կարծիք առ այն, որ տեղի է ունեցել պարտություն ՌԴ համար կենսականորեն կարևոր և «մենաշնորհային» դիտվող Կովկասում: Պարտություն, որի հետևանքով այսօր Կովկասում ավելի մեծ տիրույթ վերահսկում է Թուրքիան, իսկ անուղղակիորեն նաև ՆԱՏՕ-ն, քան Կովկասը իր պատմա-քաղաքական «անձեռնմխելիության» գոտի հռչակած Ռուսաստանը: Դժբախտաբար դա տեղի է ունեցել նաև Հայաստանի պարտության հաշվին, ինչը խորքային առումով հայկական հետխորհրդային քաղաքականության անհամարժեքության և ձախողման հետևանք է: Այժմ ահա, փորձ է արվում քողարկել Պուտինի պարտությունը, անընդհատ պնդելով, թե ամեն ինչ տեղի է ունեցել հենց նրա կամքով ու որոշմամբ:
Դժբախտաբար, Պուտինին՝ նաև իհարկե առաջին հերթին իր քաղաքականության հետևանքով պարտադրվել են որոշումներ, որոնք նա ընդունել է՝ մեր հաշվին, որքան էլ ռուսական պետական պրոպագանդան փորձում է նրանից և նրա գլխավորած իշխանությունից կերտել ամենակարող և շնորհալի տակտիկի և ստրատեգի նկարագիր: Պուտինի ամենակենսունակ հատկանիշն իրականում «միջազգային խուլիգանությունն» է, որ երբեմն կարող է աշխատել քաղաքականության մեջ բոլորովին այլ ոճով և տրամաբանությամբ առաջնորդվող Արևմուտքի, բայց ոչ նույն «փողոցային» տրամաբանությամբ քաղաքականություն վարող Էրդողանի դեմ, որին Արևմուտքը փաստորեն կանգնեցրել է Պուտինի դեմ դիմաց: Հայաստանի համար սկզբունքային նշանակություն ունի իրողությունների «անատոմիան» հնարավորինս ճշգրիտ, ստույգ գնահատելը: Որովհետև, եթե այդուհանդերձ սխալ եմ, օրինակ, ես, և Պուտինն է իր կամքով ու որոշումով հմտորեն դասավորել ամեն ինչ, ապա այդ դեպքում մենք ուղղակի պարտավոր ենք ամեն ինչ անել, նրա բարեհաճությունն ունենալու համար, այլապես հակառակ դեպքում նա նույն կերպ մեզ կարող է պարտադրել ավելի ծանր իրավիճակներ: Իսկ, եթե այդուհանդերձ Պուտինն ինքն էլ պարտադրված է հաշվի նստել որոշակի իրողությունների հետ և գնալ զիջումների, ապա Հայաստանի համար չափազանց կարևոր է՝ մի կողմից պահելով սերտ աշխատանքը նրա հետ, մյուս կողմից այդուհանդերձ փնտրել և գտնել այլընտրանքներ, այն դեպքի համար, երբ Պուտինին կպարտադրվեն նոր իրողություններ՝ Կովկասում, թե այլ ռեգիոնում, էական չէ, որովհետև արձագանքը Կովկասում կարող է զգացվել ամեն պահի:
