Լևոն Բարսեղյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Չգիտեմ, թե ով է սպանել մեր երեք զինվորին: Բայց իմ եւ մեր ակումբի 5 մարզերի ուսումնասիրություններով, որ մանրակրկիտորեն արել ենք 5 մարզերում (Շիրակ, Գեղարքունիք, Արմավիր, Կոտայք, Արագածոտն), 500-ից ավելի զոհ ենք ունեցել բանակում 1994-2014 թթ. «խաղաղ» տարիներին, եւ նրանցից 18 տոկոսն էին դիվերսիաների, եւ հրադադարի այլ խախտումների պատճառով: Մնացածը ներքին հարցեր էին. սպանություն, ինքնասպանություն, ինքնասպանության դրդում, վթարներ, դժբախտ պատահարներ, էլեկտրաշոկահարում, կայծակ, փլուզում, հիվանդություններ եւ այլն: 3-4 տարի շարունակ գրում, խոսում քննադատում էինք, ու արժանանում հայհոյանքի, անեծքի, վիրավորանքի ու զրպարտության, պետական պաշտոնյաները, բացահայտ և ծածուկ, նույնիսկ հանրային հեռուստատեսությամբ մեզ անհայրենիք ու դավաճան էին հայտարարում:
Մեր՝ մեկ տասնյակի չհասնող, կազմակերպությունների ասածը հասարակ բաներ էին այս մասով. բանակը փակ և ռեժիմային համակարգ է, զբոսայգի կամ ռեստորան չէ, այնտեղ կարգուկանոն սահմանել է պետք ռեժիմով, չոր, կոշտ և օրինական գործիքներով, այնտեղ կոռուպցիա, հովանավորչություն չպիտի լինի, բանակի շահագործում չպետք է լինի, բարձր պրոֆեսիոնալներ պիտի լինեն և այլն: Հակառակ դեպքում ծանր փորձության ժամանակ շատ թանկ ենք վճարելու, քմծիծաղ էին տալիս: Այս ամենի հետ, իհարկե, խոսում էինք նաև համապետական ծանր խնդիրների մասին եւս. պետության զավթման մասին բոլոր մակարդակներում, մենաշնորհներ, անպատժելիություն և այլն, ու այդ ամենի հիմքում մարդու հիմնարար իրավունքների համատարած խախտում և արժանապատվության նվաստացում: Մարդկային արժանապատվության նվաստացումից անչափելի չարիքներ են առաջանում:
Եթե սա դիվերսիա էր, ապացույց է այն բանի, որ հրամանատարությունը, մեղմ ասած քնած է՝ այսքան ծանր դասից հետո, իսկ եթե սա ծառայակցի կամ ծառայակիցների կողմից կռվի, բռնության, հաշվեհարդարի հետևանք է (մի դեպք էլ եղավ կարծեմ մոտ 10 տարի առաջ, ծառայակիցը 5 զինվորի էր սպանել), ուրեմն էլ ավելի վատ վիճակում է բանակը, քան պատերազմից առաջ էր, պատերազմը պիտի ստիպեր ե՛ւ հրամանատարներին, ե՛ւ զինվորներին սիրել իրար եւ հոգատար լինել, ոչ ոք իրավունք չուներ այլեւս մերձավորի հանդեպ անուշադիր լինելու, ուր մնաց՝ թափթփված, փնթի ու հանցագործ լինելու: Միայն բանակը չէ, ամբողջ հանրությունն է էլ ավելի վատ վիճակում:
Բոլորի հետ մեկտեղ ցավակցում եմ զոհերի հարազատներին, Մարդ չգիտե արդեն, թե ցավակցություններն ինչ են բուժում:
