Տեղի է ունեցել Իրանի նոր նախագահի և Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի հեռախոսազրույցը: Իբրահիմ Ռայիսին և Էրդողանը քննարկել են թե երկկողմ, թե ռեգիոնալ, միջազգային նշանակության հարցեր: Այս հեռախոսազրույցը ուշադրության է արժանի Հայաստանի համար անմիջական և անուղղակի կարևոր նշանակություն ունեցող մի քանի հանգամանքների բերումով: Նախ, նախօրեին Իրանին բողոքի նոտա էր հղել Բաքուն, դժգոհելով, որ իրանական բեռնատարները ապօրինի կերպով այցելում են Արցախ, առանց Բաքվի թույլտվության: Ինչու է դժգոհում Բաքուն: Պատճառները անշուշտ կարող են լինել մի քանիսը, որոնց շարքում գուցե ուշադրության արժանի այն, որ Բաքուն գրեթե զուգահեռ բողոքում է, որ Հայաստանը սպառազինում է Արցախը:
Հասկանալի է, ինչպես արդեն նշել եմ այլ հրապարակմամբ, այստեղ Բաքուն նկատի ունի նաև Ռուսաստանին: Ընդ որում, հատկանշական է, որ Ալիևը բաց թողեց Իրանի նոր նախագահի պաշտոնամուտի առիթով Թեհրան մեկնելու հնարավորությունը, ի տարբերություն Հայաստանի վարչապետի, որը մասնակցեց Իրանի նոր նախագահի պաշտոնամուտին և երկկողմ հանդիպում ունեցավ նրա հետը: Ահա այս ֆոնին, տեղի է ունենում դժգոհ Ալիևի «ավագ եղբոր»՝ Էրդողանի զրույցը Իրանի նոր նախագահի Ռայիսիի հետ: Հետևաբար հարց է առաջանում, արդյո՞ք Էրդողանը ինքն է փորձել շոշափել այն հարցերը, որոնք իհարկե հուզում են ոչ միայն «կրտսեր Էրդողան» Ալիևին, այլ անմիջականորեն նաև հենց իրեն՝ «ավագին»: Դա, նկատի ունենալով և այն հանգամանքը, որ Ռայիսին երկու օր առաջ զրույց էր ունեցել նաև Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնի հետ և Էրդողանը գուցե ունի մտահոգություն, որ կարող է ձևավորվել եռանկյունի՝ Ֆրանսիա, ՌԴ, Իրան, որտեղ խմորվի Արցախի դեմ պատերազմով ռեգիոն մտած Թուրքիայի քաղաքական կշիռը նվազեցնելու որոշակի միտում: Միտում, որը կարող է աջակցություն ունենալ նաև ԱՄՆ-ից: Այստեղ թերևս գանք ուշադրության արժանի մյուս հանգամանքին:
ԱՄՆ աջակցությամբ Իրաքը փորձում է նախաձեռնել բաղդադյան անվտանգային պլատֆորմ, որին մասնակցելու մասին արդեն հայտարարել է Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնը, և Իրանի նախագահի հետ զրույցում գուցե փորձել հասնել նրան, որ Ռայիսին չմերժի Իրաքի հրավերը: Բաղդադյան պլատֆորմը կարող է դառնալ իրան-ամերիկյան երկխոսության յուրօրինակ ձևաչափ, թեկուզ անուղղակի, ինչը անկասկած չի կարող ոգևորել Անկարային: Ինչպես երևում է, վառվում են ոչ միայն Թուրքիայի անտառները, այլ նաև Էրդողանի աշխարհաքաղաքական խաղաքարտերը: Իհարկե Էրդողանը դրանից դառնում է ոչ թե ավելի անվնաս, այլ հակառակը՝ ավելի անկանխատեսելի և վտանգավոր:
