Կարող ենք համարել, որ Հայաստանի սպառազինության մատակարարումը սկսված է, Հայաստանի պաշտպանության նախարար Արշակ Կարապետյանի հետ մոսկովյան հանդիպմանը հայտարարել է ՌԴ նախարար Շոյգուն՝ նվերների փոխանակման արարողության ժամանակ Հայաստանի նախարարին նվիրելով դաշույն: Շոյգուն իհարկե դաշույնի առիթով կատակել է, սակայն թերևս բավականին բազմիմաստ ակնարկով, հատկապես նկատի ունենալով հանգամանքը, որ Արշակ Կարապետյանի Մոսկվա այցից առաջ Ադրբեջանը դրսևորել է անհանգստության ու դժգոհության ակնհայտ նշաններ:
Թերևս դրանց է պետք վերագրել այն, որ ադրբեջանցիները Արցախի ՊԲ մարտական դիրքերի ուղղությամբ կիրառել են հարվածային ԱԹՍ՝ բարեբախտաբար հայկական կողմը չի ունեցել որևէ կորուստ, ինչպես նաև հայտարարել, թե Հայաստանը խախտում է նոյեմբերի 9-ի համաձայնությունը և սպառազինում Արցախը: Դրան հաջորդել էր Հայաստանի արտգործնախարարության պատասխան հայտարարությունը, որտեղ Երևանը բոլորովին չէր հերքել Արցախի սպառազինման «մեղադրանքը», այլ հայտարարել էր, որ նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարության որևէ կետում չկա Արցախի զինաթափման որևէ համաձայնություն կամ պարտավորություն: Իսկ Արցախի սպառազինումը անկասկած չի կարող տեղի ունենալ առանց ՌԴ մասնակցության, ոչ միայն այն պատճառով, որ Հայաստանի գլխավոր մատակարարը Ռուսաստանն է, այլ նաև այն պատճառով, որ Ռուսաստանն է ներկայումս վերահսկում Արցախի ճանապարհը՝ Լաչինի միջանցքը: Այլ կերպ ասած, Բաքվի «մեղադրանքը» իրականում հասցեագրված էր Ռուսաստանին: Եվ այդ իմաստով, Շոյգուի կատակն էլ՝ Հայաստանի նախարարին դաշույն նվիրելու առիթով, ըստ էության պատասխան էր Ադրբեջանի «մեղադրանքին», և բավականին խորհրդանշական պատասխան: Ընդ որում, քաղաքական խորքի տեսանկյունից թերևս հասկանալի միտում պարունակող պատասխան:
Բանն այն է, որ չնայած հանգամանքին, որ Մոսկվան փորձում է հնարավորինս արագ հասնել Կովկասում կայունության ռեժիմի ամրապնդմանը, դա չի կարող տեղի ունենալ Հայաստանին անցանկալի օրակարգեր պարտադրելու հաշվին և Մոսկվան լավ պատկերացնում է դրա բարդությունը, հատկապես հունիսի 20-ի ընտրության արդյունքի համատեքստում: Ու թեև ՌԴ նախագահը Հայաստանի վարչապետի հետ մոսկովյան հանդիպմանը խոսել էր ընտրության արդյունքի մասին և դիտարկել դա որպես զգայուն և սուր հարցերում որոշ կայացնելու մանդատ, հիմք, այդուհանդերձ Պուտինի ակնարկը կարող է պարունակել նաև մեկ այլ համատեքստ: Այն է, Հայաստանի իշխանությունը ունի սուր և զգայուն հարցերում հենց Հայաստանի շահից բխող որոշումների, այլ կերպ ասած անթույլատրելի զիջումների չգնալու մանդատ: Հետևաբար, պատկերն այստեղ միարժեք չէ, և հարկ է նկատել, ոչ այն պատճառով, որ ՌԴ-ը տոգորվել է Հայաստանի հանդեպ անսահման հավատարմությամբ և նվիրվածությամբ:
Պարզապես կա քաղաքականություն, որը Ռուսաստանին ներկայումս թելադրում է ամրացնել Կովկասում դիրքերը, ինչը չի կարող տեղի ունենալ Թուրքիայի հետ «բարդ օպերացիաների» միջոցով, որովհետև դրանք ըստ էության ամրացնում են Թուրքիայի դիրքերը: Ռուսաստանը Կովկասում, և ավելի լայն ռեգիոնալ համատեքստում մրցունակություն պահելու համար՝ մերձավորարևելյան և միջինասիական գոտիներ, ունի Կովկասում «ինքնիշխան» դիրքային ամրության կարիք, որը կարող է իրականացնել միայն Հայաստանի միջոցով: Հայաստանի համար դա հնարավորություն է լուծել Հայաստան-Արցախ կարևոր նշանակության հարցեր: Ադրբեջանին մտահոգել է այդ հնարավորությունը:
