Հայաստանը նվաճեց Տոկիոյի օլիմպիական խաղերի առաջին մեդալը: Սպորտային մարմնամարզության մրցումներում բրոնզե մեդալի արժանացավ Արթուր Դավթյանը, ինչի առիթով շնորհավորում ենք մարզիկին ու մարզչին, ինչպես նաև բոլոր մարզասերներին: Ըստ էության Հայաստանն ունի ևս մի մեդալ, քանի որ նույն օրն էլ մեր ըմբշամարտի «սպիտակ արջը»՝ Արթուր Ալեքսանյանը հաղթեց կիսաեզրափակիչը և դուրս եկավ եզրափակիչ, փաստորեն նվազագույնն ապահովելով արծաթե մեդալ: Իհարկե բոլորս սպասում ենք 2016-ի Ռիոյի օլիմպիական խաղերի մեր ոսկե մեդալակրի երկրորդ ոսկե մեդալին: Մենք էլի մեդալների ենք սպասում Տոկիոյի խաղերում: Մեր մարզիկների հաջողությունը անկասկած այն ոգևորությամբ և համախմբման «կղզյակներից» է, որ այդքան անհրաժեշտ է ներկայիս Հայաստանին, սոցիալ-հոգեբանական վերքերը բուժելու կարևոր խնդրից, մինչև հաջողության օրինակները, համառ աշխատանքի, նվիրվածության, կամային հատկանիշների օրինակները: Դա է նաև սպորտի հանրային նշանակությունը 21-րդ դարում:
Եվ պատահական չէ, որ սպորտը, այդ թվում օլիմպիական խաղերն առավել ևս, արդեն տևական ժամանակ դարձել է պետությունների, հասարակարգերի, հասարակությունների որակների, էֆեկտիվության յուրօրինակ մրցակցության հարթակ, դրսևորում, ցուցիչ: Մասնավորապես, եթե նախկինում այդ մրցակցությունն ընթանում էր ԱՄՆ գլխավորությամբ և որոշակի արևմտյան երկրների մասնակցությամբ ԽՍՀՄ և սոցճամբարի երկրների միջև, ապա այժմ մրցակցությունը տեղափոխվել է ԱՄՆ-ՉԻնաստան հարթակ: Այդ առումով, Հայաստանի Հանրապետությունն անշուշտ իր մարզական ներուժով շատ հեռու է համաշխարհային այդ մրցակցության էական մասնակից լինելու համար, միևնույն ժամանակ սակայն Հայաստանի համար էլ սպորտը ցուցիչ է՝ ոչ միայն մարզական, այլ ըստ էության հասարակական-պետական զարգացման էֆեկտիվության ցուցիչ: Ընդ որում, խոսքը չի վերաբերում համընդհանուր տիրույթի,, այլ առավելապես այն մարզաձևերի, որոնք Հայաստանում ավանդաբար ունեն հասարակական հիմք և որոնց զարգացումը իսկապես մեր պետական ընթացքի էֆեկտիվության ինդիկատոր է: Եվ այս խոսակցությունն առավել քան կարևոր ու էական է թերևս այն ոչ էֆեկտիվության ֆոնին, որ Հայաստանի համար բախտորոշ ժամանակաշրջանում, և ընդհանրապես անկախության մոտ երեք տասնամյակում վատ իմաստով դրսևորել է մեր քաղաքական «էլիտան», մեր «պետական» կառավարումը: Ցավոք, այդ կոնտրաստը փաստորեն դրսևորվում էր նախօրեին, երբ Տոկիոյում մեր մարզիկները նվաճում էին առաջին մեդալը Հայաստանի համար, իսկ այդ ընթացքում Հայաստանի նոր խորհրդարանի առաջին նիստում դրսևորովում էր մեր այսպես ասած հետխորհրդային ընթացքի «պերճանքն ու թշվառությունը»: